Jean-Louis Fournier – Waar gaan we heen, papa?

Het eerste kind van Jean-Louis Fournier was gehandicapt. Dan wordt zijn vrouw opnieuw zwanger. Ze nemen het risico.

Zelfs in slechte weekendfilms zou men dit niet durven op te voeren uit angst niet serieus te worden genomen en uiteindelijk op de lachspieren te werken. En toch, ook de tweede zoon is fysiek en mentaal gehandicapt.

‘Zoals Cyrano de Bergerac die ervoor koos zelf met zijn neus te spotten, zo spot ik zelf met mijn kinderen. Als vader heb ik dat voorrecht.’ Zo, dat is duidelijk: Waar gaan we heen, papa? is geen larmoyant boek. Integendeel, Fournier verloochent zijn verleden als humorist niet wanneer hij zijn zonen beschrijft. ‘Mathieu kan niet rechtop zitten. Het ontbreekt hem aan spierkracht, hij is zo slap als een vaatdoek. Hoe zal hij zich ontwikkelen? Hoe zal hij zijn wanneer hij groot is? Moeten we dan een staak bij hem zetten?’

Dit boek serveert geen zeemzoetigheid, bevat geen bladzijden die bol staan van zout en tranen, maar Fourniers zwarte humor verbergt duidelijk veel verdriet. De auteur zou er alles voor over hebben gehad als hij op een dag ‘een slechtgeschreven compliment van Thomas had gekregen, waarbij het hem was gelukt met heel veel moeite een briefje te schrijven met “Ik hau feel fan jau”.’

Waar gaan we heen, papa? is een boek vol tegenstellingen: teder en hard, grappig en intriest. Fournier balanceert als een emotionele jojo tussen de twee uitersten. Een opmerkelijk boek, dat gitzwart eindigt: ‘Ik blijf onzin verkopen en nonsens schrijven.
Mijn pad leidt nergens heen, mijn leven loopt dood.’ Literatuur heelt lang niet alles. Soms is het wel het enige wat de mens rest.

Bart Van Loo