Jan Simoen – Slecht

In de nieuwste van Jan Simoen, Slecht, zit de zestienjarige Nathan opgesloten in een kantoortje en wacht hij zwetend en kniezend op de flik die hem moet ondervragen.

In de nieuwste van Jan Simoen, Slecht, zit de zestienjarige Nathan opgesloten in een kantoortje en wacht hij zwetend en kniezend op de flik die hem moet ondervragen.

Het is niet de eerste keer dat de jongen in contact komt met de politie, maar nu heeft hij het net iets verder gedreven dan zomaar in een brievenbus plassen. Er is een meisje bij betrokken, zijn ex nog wel, en de gevolgen zijn erger dan hij kon voorzien.

Pluspunt is dat Slecht inhoudelijk en stilistisch vooral Nathan aan het woord laat en niet zozeer schrijver Simoen. Leeftijdgenoten zullen zich goed met dit personage kunnen identificeren. Het verhaal leest bovendien als een trein, en door verschillende ongekunstelde ingrepen weet Simoen de spanning tot het einde toe vast te houden. Doordat Nathan maar bij stukjes en beetjes de waarheid prijsgeeft, kom je als lezer pas laat te weten wat hij eigenlijk heeft uitgespookt.

Tussendoor laat de auteur bij monde van ondervrager en beklaagde een aantal hete maatschappelijke hangijzers en universele vragen en oorzaken passeren. Waarom het lijkt alsof jongeren gewelddadiger zijn, bijvoorbeeld. Of hoe volwassen gezagsdragers ‘moeilijke’ jongeren uit de criminaliteit proberen te houden. Ook opvoedingspatronen en ‘verwen’-relaties tussen ouders en kinderen spelen hier mee.

Een beetje expliciet allemaal en weinig nieuw, maar wel behoorlijk uitgewerkt. Naarmate het filmische verhaal vordert, krijgt zowel Nathan als de door hem gehate flik meer menselijke trekken en worden grenzen tussen ‘goed’ en ‘slecht’, tussen ‘lukken’ en ‘mislukken’ dunner.

Dat Simoen volop in Nathans hoofd en taal duikt, heeft ook nadelen: hier en daar voel je dat het verhaal snel geschreven is, dat er zinnen weg mochten, dat het wat implicieter kon. Van Simoen hebben we al beters gelezen. Wat het meeste stoort, zijn de concrete verwijzingen naar (merk)namen, bestaande idolen en televisieprogramma’s. Het sleurt jonge lezers van nu misschien beter mee, maar dateert literatuur snel.

Annelies De Waele