Ingmar Heytze – Ademhalen onder de maan

De zomer van 2011 bracht Ingmar Heytze door in Het Vijfde Seizoen, een Nederlands centrum voor geestelijke gezondheidszorg. Dat resulteerde in de bundel Een atlas van wanen, die dan weer het startpunt was voor Ademhalen onder de maan.

Het eerste gedicht, KUMARI, toont al hoe sterk Heytze door zijn kunstenaarsverblijf is beïnvloed, met de rake parallellen tussen het kunstenaarschap en de rite, de waanzin van het instinct en die van de ontsporing.

Heytze schetst een waanzin die geen defect is, maar wel angstaanjagend en diep menselijk. Jammer genoeg houdt hij die toon niet de hele bundel vol. Zo vult hij op schijnbaar willekeurige wijze de bundel aan met anekdotische gedichten die met waanzin niets te maken hebben. Daarin flirt hij te vaak met de glimlach en wordt het allemaal wat te aandoenlijk.

Al is Heytze soms ook onweerstaanbaar charmant, zoals in het gedicht Je had een potlood in je haar, waarin hij een relatie terugspoelt van afscheid naar ontmoeting. Zijn kracht blijft de rake en menselijke manier waarop hij de kern van geestesziekte weet te vatten.

Zoals in het gedicht Testpiloot: ‘het is alleen zo groot en leeg dat / groot en leeg de woorden niet meer / zijn. Je reist te traag, je leeft te kort,/ je bent van stof en niet van licht.’ En daar zweeft zij dan, door behandelkamers.

Lies Van Gasse