Hiromi Kawakami – Manazuru

Dertien jaar geleden verdween Rei, de man van Kei, spoorloos. Kei blijft achter met haar pasgeboren dochter Momo en haar ouder wordende moeder.

Om te ontsnappen aan een huis vol vrouwen, houdt ze er een minnaar op na en bezoekt ze steeds vaker het kuststadje Manazuru. Daarbij wordt ze achtervolgd door een legioen schimmen die zich gaandeweg tastbaarder manifesteren en uiteindelijk sublimeren in één spookvrouw met wie Kei bevreemdende conversaties voert.

Als een Japanse Beatrice leidt de spookvrouw Kei rond in het vagevuur dat Manazuru heet: boten kapseizen, huizen fikken op en ergens in dit toeristische hiernamaals moet Rei ronddwalen. Lijdt Kei aan een extreme vorm van paranoia? Heeft ze Rei vermoord? En wie is de vreemde man met wie de puberende Momo afspreekt?

Kawakami – van wie verleden jaar het subtiel grappige Nakano’s handel in oude rommel verscheen – laat alles op zijn beloop en grossiert in vaagheid. Haar kille stijl kan het fletse spookverhaal niet opkrikken.

Het label ‘de nieuwe Murakami’ dat ze bij haar debuut Kamisami opgeplakt kreeg, werkt danig in haar nadeel: bij elk sputterende hoofdstuk doemt de dwanggedachte steeds nadrukkelijker op dat de Japanse grootmeester het thema van een mysterieus verdwenen geliefde in Spoetnikliefde eerder en beter heeft uitgewerkt.

Roderik Six