Herman De Jonghe – Blindeman

In de historisch thriller Blindeman koppelt Herman De Jonghe de vuile strijd tussen farmaceutische reuzen vandaag aan de godsdiensttroebelen van de veertiende eeuw.

De historische thriller is het weeskindje van de Vlaamse misdaadroman. Zeker, er was ooit Gaston Van Camp met zijn Romeinse cyclus. Maar die speelt zich af in een welomschreven tijd, net als de thrillers van Mieke de Loof (het Oostenrijk van rond het begin van de twintigste eeuw) en Lydia Verbeeck (het Lier in de Contrareformatie).

Hoe het verleden in hedendaagse conflicten ingrijpt, lees je maar zelden. Kisling & Verhuyck deden het, Koen Verstraeten knoopte er een Illuminaticomplot aan vast. Dat soort theologische thriller vindt nu een verlengstuk in de derde roman van Herman de Jonghe, zijn eerste thriller.

Qua plot is Blindeman een krachttoer: hij koppelt de vuile strijd tussen farmaceutische reuzen vandaag aan de godsdiensttroebelen van de veertiende eeuw. De ingenieuze en wijdvertakte verhaalontwikkeling is geloofwaardig opgebouwd. De Jonghe koppelt zijn fascinatie voor de hussieten aan historische gebeurtenissen die de verschillende personages wetenschappelijk en academisch voor ultieme uitdagingen zetten.

Geld is niet verwonderlijk de grootste drijfveer, en het aantal gruwelijk verminkte slachtoffers (na foltering of ongeval) is niet op twee handen te tellen. De herontdekking van een alchemistisch mengsel dat blindheid kan genezen opent de poorten van de hel voor de nogal overspelige, drinkende handelsvertegenwoordiger in farmaceutische producten Wim Deferm.

Deferm kampt met huwelijksproblemen en heeft een gehandicapte dochter. De godsdienstwaanzin of de volharding in bijgeloof van zijn wettige vrouw verergert de toestand nog. Deferm is de tragische, sentimentele antiheld van de ondergrondse oorlog tussen bedrijfsleiders.

Maar geen godsdienst zonder ketterij. Geen rozen zonder doornen, zou ik De Jonghe clichématig nazeggen. Blindeman heeft een hoog moralistisch gehalte, graait wat te graag in de vaste rolmodellen van de soap of van pakweg Finn Alnaes’ De Kolos.

Het grootste tekort is dat De Jonghe taalregisters en taalkleur door elkaar haspelt. Daar komt een manie van opsommingen bij. Laten we het op debutantenovermoed houden. Als onderhoudende literatuur kun je Blindeman veel vergeven, maar een goede schaar was welkom geweest.

Lukas De Vos