Toni Coppers schrijft whodunits in de beste Angelsaksische traditie: met een spannende plot, personages met psychologische diepgang en interessante drijfveren.
Eindelijk gaat het de goede kant op met commissaris Liese Meerhout van de afdeling Moordzaken van de Antwerpse politie. Ze heeft een gelukkige relatie, is net ingetrokken in een nieuwe woning. Maar dan wordt er in het Galgenweel, het zeilmeer op Linker Oever, het gruwelijk verminkte lijk van een jonge vrouw gevonden. In Córdoba en Trier blijken gelijkaardige moorden gepleegd te zijn. De link? Een witte veer op de lijken.
Toni Coppers schrijft whodunits in de beste Angelsaksische traditie: met een spannende plot, personages met psychologische diepgang en interessante drijfveren. In deze tiende aflevering van de reeks, waarin Liese bovendien met een groot persoonlijk verlies af te rekenen krijgt, leren de vele fans niet alleen haar nog beter kennen, maar ook haar vertrouwde collega’s Michel, Sofie en Laurent. Mensen van vlees en bloed, elk met hun eigen sores. Vooral Michel Masson, binnenvetter, cultuurminnaar, harde werker en stille drinker is naast Liese uitgegroeid tot één van de meest geliefde personages uit de Vlaamse misdaadliteratuur.
Lange tijd meed Coppers angstvallig seriekillers omdat ze zelden een motief hebben. Wat niet geldt voor de Hondenman. Zoals W.H. Auden het uitdrukte: Al wie kwaad wordt aangedaan, doet kwaad terug.
Linda Asselbergs
Hercule Poirotprijs 2016
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier