Henk van der Waal – Zelf worden

De Nederlandse dichter Henk van der Waal is in Vlaanderen relatief onbekend. Dat is onterecht.

De Nederlandse dichter Henk van der Waal is in Vlaanderen relatief onbekend. Dat is onterecht, want al vier bundels lang bouwt hij gestaag aan een voor de Nederlandse literatuur ongewoon, sterk in de filosofie geworteld oeuvre.

Voor zijn debuut De windsels van de sphinx (1996) ontving hij de C. Buddingh’-prijs voor beste poëziedebuut. Met Schuldsanering (2000) en De aantochtster (2003) was hij genomineerd voor respectievelijk de Paul Snoek Poëzieprijs en de VSB Poëzieprijs.

Na Vreemdgang (2007) heeft hij nu zijn vijfde bundel uit. Die heet zelf worden. De dichter koppelt er een stevig vormbewustzijn aan filosofische onderzoekingen naar dat vreemde ‘zelf’, dat in ons huist, en naar datgene wat komen gaat.

Zoals gewoonlijk bedient hij zich daarbij van een beroezende taal, die herinnert aan de mystiek, en die wortels heeft in de naoorlogse Franse filosofie van Georges Bataille en Maurice Blanchot. (Van der Waal is filosoof van opleiding en studeerde een tijd aan de Sorbonne).

Zijn gedichten ronken en zingen en vragen van de lezer totale, bijna religieuze overgave (zoals de titel van een gedicht luidt) aan de woordenstroom.

In ‘het wufte van je zaaisel’ wordt een langgerekt gedicht zowaar ondersteund door een tekening van een wortelstelsel. Klinkt nogal gezocht?

Toch is Van der Waals poëzie een lust voor oog, oor en geest en legt ze in schitterende formuleringen onvermoede waarheden bloot: ‘vrienden/ zijn nu eenmaal vrienden als ze zich in elkaar/ durven te onthemen en zich in de afgrond durven te/ begeven die gaapt tussen het joviale schudden/ van handen en het voorzichtig kussen van elkaar.’

Bart Van der Straeten