Hagar Peeters – Loper van licht

De nieuwe bundel van Hagar Peeters is geïnspireerd door haar naamgenote Hagar, de slavin uit het Oude Testament bij wie de hoogbejaarde Abraham een kind verwekte, omdat diens vrouw Sarah dacht geen kinderen te kunnen krijgen.

De nieuwe bundel van Hagar Peeters is geïnspireerd door haar naamgenote Hagar, de slavin uit het Oude Testament bij wie de hoogbejaarde Abraham een kind verwekte, omdat diens vrouw Sarah dacht geen kinderen te kunnen krijgen.

Precies omdat ze de meest denkbare vrouwelijke daad verrichtte, werd ze verstoten door de jaloerse Sarah, die later alsnog een zoon ter wereld bracht.

Aan de andere kant van de tijdrekening staat Hagar de dichteres, die een stem geeft aan de verstotenen, maar zelf ook worstelt met een soort van ingebakken eenzaamheid en gevoel een buitenstaander te zijn.

Misschien is het schrijverschap wel de uitingsvorm bij uitstek om aan die gevoelens lucht te geven. In een lyrisch-dronken gedicht met als titel Hagars aspiraties richt de dichteres zich tot grote literatoren als Baudelaire, Whitman en Campos met de bede hen te mogen volgen.

‘Ik wil met de grote mannen mee op stap’, schrijft ze, want zij zijn de ‘vaders van de wereld’, zij hebben ‘de code van de computer, de toegang tot systemen, het wachtwoord tot de winstgevende gebieden’. Even lijkt het of de dichteres met haar vrouwelijkheid in lichte onmin leeft.

‘Aartsvader Abrahams nageslacht werd groot.’ Hagar Peeters trekt een lijn van de vroege volkeren, die ze opsomt in het gedicht In de naam, naar het moderne Europa in een Jeremiade voor het Avondland. De felheid van deze en nog enkele andere gedichten contrasteert enorm met het sublieme Lamento van een mogelijkheid

(‘Het leven is te kort om me eerst volledig te kennen / en pas dan voor mij te kiezen. / In feite ben ik een sprong in het diepe. // (…) // Geduldig wacht ik op uw smaak en keuze / uw voorkeur, beginsel, levensleuze / het dogma volgens welke koers u tot hier voer / het bijgeloof dat het van hogerhand zo was beslist. // Maar weet: het is toeval dat u zich tot mij richt. / Ik heb nooit noodlot willen zijn, geloof ook niet / aan dat fatalisme dat mij te romantisch is.’)

In het precies verwoorde intieme en introspectieve is Hagar Peeters op haar absolute best.

Philip Hoorne