Guy Prieels – Morituri

Drie jaar na zijn debuut besluit Guy Prieels zijn Knokse trilogie met ‘Morituri’.

Drie jaar na zijn debuut besluit Guy Prieels zijn Knokse trilogie met Morituri.

Prieels vertelde al in Duisterlicht (2007) met veel zwier hoe het toeging in het Knokse artistieke wereldje van de jaren zestig en zeventig. Ook de Magritte-industrie en de Brusselse art scene kwamen in deze geslaagde schelmenroman aan bod.

In Berghen van Gout (2008) liet Prieels zijn picareske licht schijnen over de vastgoedbusiness, ook een Knokse specialiteit zoals bekend.

En nu besluit hij zijn ensoriaanse blik op het menselijke gewriemel met Morituri . Geen gladiatorgevechten bij Prieels, maar wel een echt gebeurde moord in het uitgaansleven in Knokke begin jaren zeventig waar de auteur zelf getuige van is geweest.

Zoals in Duisterlicht is Prieels ook nu aardig op dreef in zijn satirische visie op een libertijns leven vol seks, drugs (alcohol) en rock-‘n-roll. Prieels heeft geen tijd voor ronkende volzinnen, maar jaagt zijn beau monde voort op het hitsige ritme van zijn staccato zinnetjes die voortdurend worden doorspekt met volkse gezegdes en dito wijsheden.

‘De kele kost vele’ is er zo een van. Maar ook: ‘Duivels zak is nooit vol.’ Net op het moment dat het losgeslagen hoofdpersonage de liefde van zijn leven heeft ontdekt, komt hij terecht in een heuse helletocht waar hij in een sneltreinvaart wordt meegesleept tot hij zelf een bijna-doodervaring krijgt.

‘Erbarme dich’ heet de sardonische finale. Of er nog hoop is voor deze kustgemeente na Prieels’ dolle doortocht valt echter te bezien.

Frank Hellemans