Frank van Pamelen – Ikea en andere verzen

Ook al is de huidige Nederlandse Dichter des Vaderlands een plezierdichter, voor heel wat ernstige poëten blijft jolig dichtwerk inferieur aan de Poëzie met grote P.

Ook al is de huidige Nederlandse Dichter des Vaderlands een plezierdichter, voor heel wat ernstige poëten blijft jolig dichtwerk inferieur aan de Poëzie met grote P.

Een pretentieuze misvatting, want is humor niet de overtreffende trap van ernst? Mits ze kundig zijn vervaardigd – en daar knelt vaak het schoentje, want dit is een aartsmoeilijk vak – kunnen gedichten die alleen maar willen entertainen ongemeen mooi en bijzonder plezierig zijn.

Hoorde u al van cryptosonnetten en fotoshop-ollebollekes? Frank van Pamelen benadert de light verse met veel inventiviteit en een haast wiskundige precisie. Schema’s, rasters, raadsels, foto’s van lichtreclames en gevelopschriften waarin een gedicht wordt verwerkt… het komt allemaal aan bod.

In geringe mate, gelukkig maar. Dat soort ongein mag de talige gedichten nu eenmaal niet overheersen, en dat heeft Van Pamelen goed begrepen. Meer dan op de visuele hoogstandjes ligt het accent op ongekunsteldheid, vormvastheid, woordgrappen en pointes, en zo hoort het. En in al die dingen toont deze dichter zich een kei.

Bij het boek zit een cd. Daarin brengt de cabaretier – dat is Van Pamelen namelijk ook – behalve verzen uit dit boek ook vroeger werk. Uit zijn bundel Dat lijkt warempel sandelhout komt het gedicht Op de tennisclub in Bavel.

Engelse tennistermen, maar dan op zijn Nederlands uitgesproken, laat hij rijmen op echte Nederlandse woorden:

‘Ingesmeerd met vaseline
Stond ze bij de baseline
En opeens sloeg die Bredase
Een verschrikkelijke ace
Ik dacht zo dat is een grove
Is het zo wel fifteen love
Na een stelletje onheuse
Harde klappen stond het deuce
Hup daar kwam weer zo’n onkiese
Oorverdovende service
Die was uit helaas, de fiere
Maar partijdige umpire
Bleek een blinde en een trage
En zij stond op advantage’

Een simpele vondst, maar dat zijn vaak de beste. Het publiek heeft er in elk geval schik in. Poëzie om te lachen, ja hoor, het mag.

Philip Hoorne