Eva Gerlach – Kluwen

In het drieluik met als werktitel Helder als glas, waarvan Kluwen het eerste boekdeel is, zoekt zij een dichterlijke vorm voor abstracte begrippen als herinnering en vergeten.

Als we de werking van de geest visualiseren, bij welke vormen komen we dan uit? Hoe stellen we ons een herinnering voor, welke vorm krijgt een verlangen? En wat voor organisme is het geheugen dan, dat ons dagelijks bestuurt? Voor Eva Gerlach is het een kluwen.

In het drieluik met als werktitel Helder als glas, waarvan Kluwen het eerste boekdeel is, zoekt zij een dichterlijke vorm voor abstracte begrippen als herinnering en vergeten. Het woekert. Zoveel wordt in Kluwen alvast duidelijk. Een wezen zoekt zijn weg in een web vol betekenisverwarring, de tijd wordt een schuivend begrip.

Hoewel veel figuranten in Kluwen oud zijn en de dood steeds op de loer ligt, is het geen berustende bundel. In al hun verwarring blijven haar personages hun frisheid bewaren.

Gerlach zet krachtige verzen uit. Zoals bovenstaande, over de zee van traagheid, waarnaar vanuit een zetel door het raam gekeken wordt. Het maakt van Kluwen een veelzijdige bundel over die oncontroleerbare warboel die ons bestuurt en over het falen ervan. Over de onmogelijkheid van een einde, de herinnering aan een begin. Of over de dood die niet komt: ‘Met armen gespreid / ben ik een meeuw / op het dak.’

Lies Van Gasse