Dimitri Verhulst – Monoloog van iemand die het gewoon werd tegen zichzelf te praten

Dimitri Verhulst heeft iets met wielrennen. De beste passages uit De helaasheid der dingen (2006), zijn beste vertelling tot nu toe, focusten op de manier waarop zijn nonkels de Ronde van Frankrijk hilarisch naspeelden.

Goed idee dus van Verhulst om in een verhaal de laatste nacht van Vlaamse wielerlegende Jens De Gendt, alias Frank Vandenbroucke, in Senegal te reconstrueren. Monoloog van iemand die het gewoon werd tegen zichzelf te praten is een hommage aan Vandenbroucke én het hoertje dat hem die laatste nacht op sleeptouw nam.

Het eerste deel van deze novelle is een liefdesverhaal waarin de Senegalese prostituee – zelf houdt ze meer van het woord gazelle – bekent dat het eigenlijk liefde op het eerste gezicht was tussen haar en de wielrenner.

De Gendt, die ‘de zon in z’n broekzak’ heeft, straalt al onmiddellijk een ongelooflijk charisma uit. Zijn magische oogopslag, waarvan ‘de guitige glans (…) werd gelakt tijdens zijn kinderjaren’, doet de rest.

Als hij met haar naar een groezelig peeskamertje trekt, blijkt zijn humeur plots omgeslagen. Hij raakt in coma zonder dat de liefde wordt geconsumeerd en stikt in eigen braaksel terwijl zijn gazelle sigaretten rokend loopt te ijsberen aan het zwembad.

Verhulst heeft een boontje voor de wereld van de vertrapten en vernederden, waar hij zelf als tiener ooit deel van uitmaakte. In de lichtjes archaïserende stijl van Mevrouw Verona daalt de heuvel af (2006), weeft hij in deze novelle een romantisch liefdesverhaal rond zijn sympathie voor de ‘uitgespuwden’ der aarde.

Geloofwaardig is het allemaal niet maar zeker het eerste deel, met de romance tussen wielrenner en gazelle, verrast toch. Na anderhalf uur ben je door dit boekje heen. Alleen het laatste halfuur – vanaf de plotse stemmingswisseling van de gevallen wielergod – krijg je het gevoel dat Verhulst zijn verhaal te vlug heeft afgeraffeld.

Frank Hellemans