Dichter Maud Vanhauwaert: ‘Ik wil wel eens een tijd in een andere taal wonen’

Maud Vanhauwaert is dichter. Ze nam zopas afscheid als stadsdichter van Antwerpen, in maart verschijnt haar nieuwe boek Het Stad in mij. Maar hoe is zij als mens? Om deze 20 vragen te beantwoorden, had zij 26 minuten en 13 seconden nodig.

Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?

Ben Weyts die heeft besloten om de ondersteuning voor getraumatiseerde vluchtelingenkinderen te schrappen.

Hebt u een concreet idee of voorstel om de wereld te verbeteren?

Meer poëzie, op straat en op school. Om het belang van nuance te ontdekken, en om te leren wat voor een geniepig en verraderlijk medium de taal kan zijn.

Wat is uw grootste prestatie?

Het stadsdichterschap van Antwerpen. Dat was een fantastische rollercoaster en ik ben blij dat ik niet ben gezwicht voor mijn twijfelzucht.

Wat is uw grootste mislukking?

Door de voorbije jaren vooral te focussen op mijn werk, heb ik een aantal dierbare vriendschappen laten verwateren.

Hebt u al eens overwogen om te emigreren?

Het idee om een tijd in een andere taal te wonen, spreekt me erg aan. Maar nu hebben we een kindje van acht maanden en verlang ik vooral om dicht bij onze ouders en familie te zijn.

Aan welke jeugdherinnering bent u het meest gehecht?

Tijdens mijn tienerjaren heb ik met een groepje jongeren de Dôme du Goûter beklommen, een gletsjer in de Franse Alpen. Een loodzware tocht, maar ik zie het 360°-uitzicht vanaf de top nog altijd voor me.

Doet u iets bijzonders voor het milieu?

Met mijn dieselauto mag ik Antwerpen niet meer in, en ik overweeg nu om géén nieuwe auto te kopen.

Wat is het ergste wat u over uzelf op sociale media hebt gelezen?

Jaren geleden had ik een rubriekje in Iedereen Beroemd. Op Twitter vroeg toen iemand ‘of ze die dichteres aub zo snel mogelijk van het scherm wilden halen’. Ik heb onmiddellijk mijn Twitteraccount afgesloten. Ik kan niet om met zo’n onpersoonlijk medium.

Praat u weleens tegen uw huisdier?

Ja, tegen ons straatkatje dat luistert naar de naam ‘de kleine Charlemagne’. Zij is altijd de eerste luisteraar van nieuwe gedichten en ze is er altijd sprakeloos van.

Van welke beslissing hebt u het meest spijt?

Dat ik nooit de kans heb gegrepen om een jaartje in het buitenland te wonen.

Hebt u het gevoel dat de jaren dertig terug zijn?

In deze gemondialiseerde wereld worden extremistische gedachten sneller gevoed, maar ook sneller gecounterd. Noem me naïef-optimistisch, maar dat is voor mij de enig mogelijke levenshouding.

Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij… – heeft u het meest geraakt of gevormd?

La aparición del arte moderno van de Mexicaan Boris Viskin. Dat hadden we gezien in Mexico City. Een jaar later heb ik contact opgenomen met de kunstenaar, met de vraag om een goede foto van dat werk door te sturen. Dat heb ik op hout laten printen, als verrassing voor mijn vriendin.

Waarover zou u meer willen weten?

Over astronomie.

Hoeveel geld geeft u jaarlijks aan goede doelen?

Als ik een bedelaar zie, probeer ik altijd iets te geven. Ik geloof in kleine intermenselijke ontmoetingen. En ik steun PEN Vlaanderen.

Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?

Dat het hart vier kamers heeft, maar de liefde slechts één slaapkamer tolereert.

Vindt u seks overschat?

Als het gebeurt, is het zalig. Maar het is voor mij geen noodzakelijke wekelijkse activiteit.

Hoelang is het geleden dat u uw ouders hebt gezien?

Mijn moeder zie ik nu, ze heeft mijn kindje vast. En mijn vader enkele weken geleden.

Doet u iets bijzonders voor uw gezondheid?

Nee. Ik zat de voorbije jaren zo in mijn hoofd dat ik soms vergat dat er ook een lichaam aanhangt.

Zou u op de vlucht slaan als het oorlog wordt?

Als het een oorlog is waarvoor ik kan vluchten en mijn dierbaren kan meenemen, dan zeker.

Wat hebt u geleerd in het leven?

De mooiste en de droevigste dingen in het leven komen altijd onverwacht. De uitdaging is om daar geen angst, maar troost uit te putten.