Diane Keaton – Nogmaals

Gene Hackman vindt zichzelf opnieuw uit als auteur van westerns, Diane Keaton overpeinst haar leven. Het blijkt nog leesbaar ook.

De eerste zin: Mam was dol op spreuken, citaten en motto’s.

Autobiografieën zijn vaak een vrijplaats voor zelfverheerlijking, vergoelijkende excuses en rancuneuze afrekeningen. Niet zo bij Diane Keaton.

De actrice die faam verwierf met haar rol als Kay Corleone in de The Godfather-cyclus en een Oscar won voor haar prestatie in Annie Hall, kijkt in haar memoires kritisch doch liefdevol terug op haar leven als filmdiva.

Openhartig vertelt ze over haar eerste successen, de onvermijdelijke flops, haar moeilijke relaties met mannelijke tegenspelers als Al Pacino, Woody Allen en Warren Beatty, maar ook over haar jarenlange strijd tegen boulimie.

Het interessantst is de meerstemmige montage: Keaton wisselt haar relaas af met haar moeders dagboekfragmenten. Vijftig jaar Tinseltown en vijftig jaar suburbia passeren zo de revue.

Beide vrouwen beschikken over een scherp oog voor detail en een verbazend goede pen – Keaton ontkent elke literaire aspiratie, maar toch moet je tijdens de lectuur vaak onwillekeurig aan grote Amerikaanse chroniqueurs als John Updike en William Faulkner denken.

Roderik Six