De niet bestaande jeugd van Robbert Welagen

Over ‘Porta Romana’ van Robbert Welagen die – bijna – in de voetsporen van het melancholische proza van Patrick Modiano stapt.

Als Emilio Lastrucci in het ziekenhuis ontwaakt, is hij zijn geheugen kwijt. De vreemden die beweren zijn vrienden te zijn leggen uit dat hij is ontvoerd door afpersers en toen van tweehoog naar beneden is gesprongen. Maar zijn jeugd in Florence? Waarom hij ooit naar Vevey in Zwitserland is verhuisd? Dat kan Lastrucci alleen zelf ontdekken. Eenmaal hersteld reist hij af naar zijn geboorteplaats.

Het geheugenverlies is geen uniek gegeven, maar Welagen geeft er in Porta Romana een mooie draai aan. Lastrucci beseft dat zijn huidige leven in Vevey saai was. Om niet te zeggen: doods. In Italië hoopt hij een jongen terug te vinden die in alles verschilt met de man die nu is. Tot hij aanwijzingen krijgt dat dat niet het geval is. Hij heeft nooit gezeild. Zijn jeugdvriendin heeft hij wél kunnen krijgen, maar de relatie liep op niets uit. Dan trekt Lastrucci zich terug in het ouderlijk huis dat te koop blijkt te staan en geeft zich over aan zijn dromen.

Het is alleen jammer dat Welagens taal te vlak is voor het verhaal dat hij kwijt wil. Hij schept in Porta Romana als in zijn gehele oeuvre tot nu toe een dromerige, melancholieke sfeer die het verlangen oproept weer eens een Patrick Modiano te lezen. Maar een Modiano is Welagen niet. Hij noteert zakelijk wat zijn hoofdpersoon doet en denkt, zonder veel oog te hebben voor betekenisvolle details die in al hun vaagheid de ongrijpbaarheid van Lastrucci’s niet-bestaande jeugd uitdrukken.

Juist als Welagen wél zo’n detail vermeldt, besef je dat gemis. Zo ziet Lastrucci in een etalage het visitekaartje van Bernadette Villamizar. ‘De klant van deze naam was net als deze stad,’ staat er dan, ‘het zei hem niets, maar tegelijkertijd ging er een magische aantrekkingskracht van uit.’

Maarten Dessing