De katten Van Kruisem (Marc de Bel)

Hoewel Marc de Bel allicht het stevigst vertegenwoordigd was in de kinderboekenkast van Katrin Swartenbroux, bewees haar bezoek aan De katten Van Kruisem dat het niet altijd van belang is wie het boek geschreven heeft, maar wie het boek gegeven heeft.

Waar katten doorgaans enkel krollen van trappen krabben krioelen ze in Kruisem krols in kussenbakken. Vraag eender welke twentysomething wat hij onthouden heeft van Marc de Bels turf “De katten Van Kruisem” en het zal de eerste tongzoen tussen Lana en Joppe zijn, toendertijd zowat de Jana en Lowie van de papieren soap.

De scène staat middels prachtige tekeningen van Jan Bosschaert ook afgebeeld op de kaft, dus het is niet volledig uit te sluiten dat dit gestoei het USP van het hele verhaal was. En soort premature hormonenbom waardoor het boek opnieuw en opnieuw en opnieuw van onder het hoofdkussen vandaan werd gehaald.

Pinterestboard avant la lettre

Toen ik De katten Van Kruisem een kleine twintig jaar na mijn eerste kennismaking weer eens een bezoekje bracht op de zolder van mijn ouderlijk huis werd ik dan ook meteen weer in Lana Balsemiens druk versierde clubhuisbus gezogen, een Pinterestboard avant la lettre waar ik mijn eigen kinderkamer met heel wat branie op gebaseerd heb. Tubes acrylverf, lege pizzadozen, postkaarten en schoenzolen gingen resoluut tegen de muur in een kakofonie die mijn vader de interieurarchitect “geïnspireerd” noemde op een manier waarop enkel vaders dat kunnen.

Bladzij na bladzij bladerde ik me jonger, langs de voetbalwedstrijd tegen Schoordak (potje kak!) de gezellige schaakpartijtjes met opa en een behoorlijk aantal nachtvlinders en geraspte worteltjes. Uiteraard vielen me op deze leeftijd meer dingen op (het huisdier van Lana heet Prins Mandoe. Kat-Mandoe! Haar favoriete band Vicious Square!) en had ik ook oog voor andere verhaallijnen (de trainer die zijn spelers tussen de benen betast? Niet oké!), maar mijn hevigste herinnering was die aan wie ervoor gezorgd heeft dat het boek überhaupt een plek kreeg op mijn nachtkastje.

De leerkracht die alles veranderd heeft

Ziet u, in het derde leerjaar was ik te klein, te raar, te buitenbeen om te evolueren of mijn tafels van vermenigvuldiging vanbuiten te leren. Resultaat? Ik kreeg een retourticketje; voor een tweede maal in de klas bij Juf Marianne, de leerkracht die alles veranderd heeft.

Zij was het die me tijdens het voorleesuurtje attent maakte op het oeuvre van Marc de Bel, maar ze was eveneens de persoon die me deed beseffen waar ik goed in was, wat ik graag deed en welke kant ik op moest. Dat het niet erg was om schaamteloos te zijn wie je bent en dat talent en hard werken altijd beloond zou worden – tenzij het die vermaledijde tafels van vermenigvuldiging betrof. Lang nadat ik het derde leerjaar had verlaten schreven we elkaar brieven, porde ze me aan deel te nemen aan opstelwedstrijden en stuurde ze me jeugdliteratuur op, waaronder dus ook De katten Van Kruisem.

Steevast ruimte voor een volwassen supporter

Met de jaren vertroebelde ons contact, net als mijn ooit spanningsloze voorhoofdhuid, maar het feit dat ik op dit moment als een bezetene dit tekstje mag neertikken voor deze titel heb ik aan haar te danken. Desondanks wat enkele wijnovergoten huilbuien u doen geloven heb ik altijd goed geweten waar ik naartoe wilde en wat ik daarvoor moest doen.

Mijn lange bijzinnen en bedenkelijke metaforen werden niet al te best onthaald in mijn bacheloropleiding, in mijn master fronsten ze voor mijn vreemde onderwerpkeuzes, maar juf Marianne, die geloofde in mij, daar ben ik altijd zeker van geweest.

Marc de Bel, die zelf jarenlang als leerkracht achtjarigen onder zijn vleugels nam, bouwt zijn boeken rond verhalen van kinderen, maar laat langs de zijlijn steevast ruimte voor een volwassen supporter die tussen de regels meer mentor dan bijrol speelt. Juf Marianne was mijn Oom Trotter, mijn opa Bellemans, mijn tante Kriegel. En zonder haar was er allicht nooit een verhaal geweest.