‘De inleiding van Mia Doornaerts column getuigt van een lef waar ik nog veel van kan leren’

Ik beschuldig niemand, hoor.

Ik geloof graag, of ik vrees eigenlijk eerder, dat ik beter dan andere lezers merk wanneer een collega-columnist moeite heeft gehad om een onderwerp te vinden. Jan Segers zie ik, sinds hij weer elke dag iets heeft te schrijven in Het Laatste Nieuws, geregeld rare sprongetjes maken om toch maar aan het einde van de pagina te raken. Dat schrijf ik niet met leedvermaak, ik herken het gewoon. Vorige week draaide Mia Doornaert, columniste voor De Standaard, ook al een lastige shift. Ze moest haar best doen om een hele column op te hangen aan een attractie van Disneyland in Californië, waar kritiek op was gekomen. In die sprookjesrit met Sneeuwwitje geeft de prins haar namelijk, net als in de tekenfilm, een kus zonder haar eerst om toestemming of consent te hebben gevraagd. Ze ligt dan ook in coma, maar zoiets kon blijkbaar niet meer. Ik had nog niets over dat relletje gehoord toen ik de column van Doornaert las, wat vaak al een veeg teken is voor een vergezocht onderwerp. Op Twitter wees onze Arbiter erop dat de commotie slechts ging over één artikel in de San Francisco Gate, een nieuwssite waar zowel hij, ik als Mia Doornaert tot daarvoor nog nooit op was terechtgekomen. Ik heb zelf ook niets over de ophef teruggevonden dat niet over dat ene artikeltje ging. Julie Tremaine en Katie Dowd, de auteurs ervan, zijn vast al gecanceld.

Doornaert greep de vermeende belaging van Sneeuwwitje aan om andermaal een aantal van haar greatest hits op te leggen, nog zo’n handigheidje om een kolom te vullen: slavernij, wit privilege, of toch de leugen die dat zou zijn, en het onderwijs. Indrukwekkender vond ik de inleiding die ze erop had gezet. Het getuigt van een lef waar ik nog veel van kan leren. Ze begon namelijk eerst over de J’accuse van Émile Zola. De open brief is dat waarin Zola het opnam voor Alfred Dreyfus, een Joods-Franse officier die er door antisemieten onterecht van werd beschuldigd een spion te zijn. Dreyfus werd uiteindelijk vrijgesproken, Zola wordt tot op vandaag herinnerd voor de moed die hij toonde in dat schandaal. Doornaert zette zich, zonder een zweempje van ironie, klaar als zijn opvolger, en stak dan pas van wal over Sneeuwwitje. U begrijpt: dat geeft die hele affaire-van-twee-keer-niks heel wat meer cachet. Tremaine en Dowd zullen nooit hebben gedacht dat ze met hun recensie over een nieuwe attractie in Disneyland de achterkleindochter van Émile Zola zouden wakker kussen – dit keer zonder de minste twijfel mét haar toestemming natuurlijk.