Christian Kracht – Ik zal hier zijn bij zonneschijn en schaduw

In zijn derde roman ‘Ik zal hier zijn bij zonneschijn en schaduw’ zet de Zwitserse schrijver Christian Krachts de geschiedenis naar zijn hand.

Door een explosie is Rusland voor altijd verpest gebied. Om die reden is Lenin in Zwitserland gebleven, waar hij de SSR (Schweizerische Sowjet Republik) heeft gesticht.

Afrika is gepacificeerd door de eedgenoten, die er overal militaire academies hebben opgericht. Het reduit, zoals de ondertunneling van de Alpen wordt genoemd, is de kern van een autonoom Zwitserland dat alleen nog expandeert binnen de bergen.

En daarin zit de Poolse Jood en contrarevolutionair Brazhinsky, die naast zijn okselholte een stopcontact heeft in de vorm van een varkenssnoet. Et cetera, et cetera. Alles wat mogelijk is, kan, alles wat kan, is mogelijk, maar niets is goed in deze roman.

Ik zal hier zijn bij zonneschijn en schaduw is de titel van Christian Krachts (°1966) derde roman. Daarin zet de Zwitserse schrijver de geschiedenis naar zijn hand. De wereldoorlog woedt al zesennegentig jaar en wordt stilaan door iedereen als een normaal gegeven beschouwd: er leven geen mensen meer die oud genoeg zijn om uit eigen ervaring te weten wat vrede is.

Maar wie met het stalen gezicht van de oorlog geconfronteerd wil worden, kan maar beter Ernst Jüngers Oorlogsroes ( In Stahlgewittern) ter hand nemen. Wie op zoek is naar de raadselachtige ambivalenties van de mens, kan zich maar beter in Joseph Conrads Hart der duisternis verdiepen.

Krachts verhaal is slechts een flauw afgietsel van deze illustere voorbeelden. Zijn universum komt niet van de grond. Zijn verhaal stuitert in alle richtingen, de taal is zoutloos en het gegeven onnozel: een wereldoorlog die uiteindelijk toch vooral een stammenoorlog tussen Zwitsers en Duitsers blijkt te zijn.

Piet de Moor