Charles Burns – Zwart gat

Wie Zwart gat niet gelezen heeft, heeft een zwart gat in zijn stripcultuur.

Het zijn mooie dagen voor wie zijn stripklassiekers voor volwassenen graag in het Nederlands leest. Maus en Persepolis blijven beschikbaar, en Watchmen werd met de verfilming opnieuw uitgebracht. Ook Zwart gat van Charles Burns hoort in dat selecte gezelschap thuis.

De auteur zelf omschreef zijn magnum opus als ‘ a horror of a romance ‘ en dat mag erg letterlijk genomen worden. Burns volgt een groep jongeren die op de drempel van de volwassenheid staan. Ze experimenteren met drank, drugs en seks in de jaren 70 van David Bowie en Neil Young. Hun wankele zelfstandigheid heeft niet alleen te lijden onder hun hormonenspiegel.

Verliefdheid, romantiek en lust op zichzelf maken menige adolescentie al tot een intense en labiele periode, maar bij Burns komt daar nog een gruwelijke factor bij. Een seksueel overdraagbare ziekte zorgt voor de vreemdste misvormingen als een extra mondje ter hoogte van het sleutelbeen, een hagedissenstaart, een gezicht vol bulten.

De zieken voelen zich zo geïsoleerd dat ze samen in de bossen gaan kamperen als hun normale leven niet meer vol te houden valt.

Tegen die achtergrond worden de emotionele afgronden van de tienertijd nog extremer. Eén jongen besmet ongewild zijn liefje, een andere wordt heen en weer geslingerd tussen de verleidelijke Eliza met haar staart en de zielige vervellende Chris die hij graag wil redden.

Alsof dat nog niet genoeg is, blijken er in het bos waar de zieke tieners kamperen ook vreemde dingen te gebeuren. Het is niet moeilijk om in de ziekte van Burns een metafoor voor aids te zien, maar er is meer. De ziekte is ook een veruiterlijking van de psychische veranderingen die een adolescent kan ondergaan en die hem het gevoel geven helemaal alleen te staan.

De intrigerende beeldtaal van Burns versterkt dat unheimische gevoel nog. Zijn overvloedig zwarte prenten en de vreemdste scènes die hij zijn personages laat dromen, maken je er ondanks hun compositorische schoonheid voortdurend op attent dat zelfs een romantische relatie monsterlijk kan uitdraaien. Of is het andersom?

Gert Meesters in Focus Knack