Bro… brom… bromvliegen

Benno Barnard over de Kalasjnikov van een Sharia4Belgium-lid en andere explosieve kwesties.

Maandag

In een Franse krant lees ik een uitspraak van de sociologe Odon Vallet over de brandstichting bij ‘Charlie Hebdo’: ‘Als je kunt en religie bij elkaar brengt, krijg je een ontploffing. Want er bestaat geen kunst zonder vrijheid, zonder respectloosheid soms. En religie is gebaseerd op een beperking van de vrijheden.’ Dit nu is een typische pseudodiepzinnigheid. Het is waar dat de religie de vrijheden van haar aanhangers beperkt. Zo zult gij binnen de beperkingen van het christendom niet doden. Maar de kunst is geen antireligie, zij is zelf ook een godsdienst (en dat niet perse als substituut voor een afgezworen godsdienstige godsdienst). Ook de kunst leeft van de noodzakelijke restricties. Zo zult gij u houden aan door de traditie, de mode of uw zenuwstelsel voorgeschreven regels. De illusie van de totale vrijheid – ha! Een onverwerkt restant van de rebellie, twee generaties geleden, die voorschreef dat je moest zijn wie je was en moest doen waar je zin in had. Dit resulteerde in de mens die zich los poogde te maken van traditie, autoriteit, hiërarchie, voorschriften, verplichtingen, beperkingen, stoelen, tafels, scholen, schoon ondergoed, de kam, het scheermes en tafelmanieren. Niet is slechter voor kunstenaars dan de absolute vrijheid.

Dinsdag

Verderop in dezelfde krant neemt Bernard-Henri Lévy het woord, de man die tot zijn eigen afkorting is gesublimeerd, de denker die reeds voor zijn geboorte door Rodin is vereeuwigd: ‘Het gaat niet alleen om de vrijheid van meningsuiting. Het recht op blasfemie is in het geding. Het onvervreemdbare recht op het uitlachen van alle religies.’ Hier valt aan toe te voegen: het onvervreemdbare recht op het uitlachen van alle denkers.

Woensdag Hoe merkwaardig dat schrijvers nog altijd die behoefte voelen om de politieke activist uit te hangen. Zou dat zijn om het ondemocratische karakter van ons beroep te camoufleren? Het is alsof ze tegen die achtergrond de eenakter van hun eigen, democratisch gezinde karakter opvoeren.

Donderdag

Hugo Brandt Corstius heeft een nieuw boek gepubliceerd: ‘Rijmlijm’. Wapperend met talloze voorbeelden uit de Nederlandse poëzie schreeuwt hij tegen de westenwind in dat eindrijm een misdaad tegen de kunst is. Schreeuwen is zijn lust en zijn leven. In de jaren zeventig heeft Corstius zelfs een Leidse professor dermate belasterd, dat de man zijn ontslag heeft genomen. Dat betrof de vraag of de oude Lombroso gelijk had, of misdadigers waren voorgeprogrammeerd om hun misdaden te plegen. Professor Buikhuisen meende van wel; Corstius zwoer bij de maakbaarheid van de mens en demonstreerde de kapotmaakbaarheid van de mens door Buikhuisen kapot te maken. In dit boek – hoewel onschuldiger van onderwerp – is dezelfde geest van agressie en scherpzinnige stompzinnigheid uit dezelfde fles ontsnapt. De Nobelprijs toekennen aan Joseph Brodsky of Derek Walcott – dichters die eindrijm gebruiken – is dus net zoiets als de bard in het dorp van Asterix een lauwerkrans omhangen.

Vrijdag Vanwaar die vijandigheid jegens het eindrijm? Daar bestaat een eenvoudige fysiologische reden voor: Corstius stottert. Hij produceert voortdurend zijn eigen eindrijm. Het drijft hem tot haat. (Ik verwijs de geïnteresseerde lezer verder naar de website van Huub Beurskens.)

Zaterdag Ook Willy van Damme heeft een website, of liever een soort provinciale, in de tijd verdwaalde ‘Pravda’, die hij in zijn eentje vult met overwegingen van de historisch-materialistische soort. Dat is tot daaraan toe, maar nu de marxisten zich op de lijdende materie geheten ‘Palestijnse medemens’ hebben gestort, kritiekloos, fanatiek, bereid te liegen en wie weet te doden (zoals Martin van Amerongen over Lucas Catherine zei), smeert hij zijn moderne antisemitisme op zijn analyses als pindakaas op brood. Och, wat zou ik hem graag op zijn pafferige smoel timmeren! Zijn leugenachtige rotkop! Mijn vuist planten in die racistische compositie van vetkwabben die – heregod – zijn gezicht vormt! Ja, op de vuist, hij en ik! En moge de beste man winnen… Helaas, driewerf helaas, ik ben een intellectueel… Maar wacht, dan stuur ik toch gewoon de Mossad op hem af? Want hij weet natuurlijk dat ik door de Mossad word betaald. Van de Israëlische ambassade ontvang ik mijn instructies. Ook strek ik mij geregeld naast barones Doornaert uit.

Zondag

Mijn scheldproza is elegant, vindt u ook niet? Vonkend van de spanning tussen het gepretendeerde en het echt gemeende – ik scherm als het ware met een invalide, floret in de linkerhand, rechterhand achter mijn rug vastgebonden… Maar wat kan die Van Damme mij schelen? Wat wind ik mij toch op over de bromvlieg?

Maandag

Hilde Sabbe is een middelbare nymfomane, die haar hoekje in de krant gewoonlijk vult met haar bedavonturen, ook al voor ze haar echtgenoot had laten vallen als een drol in de wc-pot. Maar toen de zonen van de woestijn mij onder het aanroepen van hun maansikkel bedreigden, schreef mevrouw Sabbe in haar krant dat ik ‘een drama queen’ was. Inmiddels hebben de volgelingen van de ongeletterde bedoeïen in Amsterdam twee hervormingsgezinde moslims aangevallen – en vandaag werd bekend dat bij een van hen thuis een Kalasjnikov is gevonden. Niet komt het in Hilde Sabbe op mij alsnog haar verontschuldigingen aan te bieden. Geen sprankje vuur -geest, intelligentie, zwier, fatsoen, beschaving – in deze berg reuzel, behalve het vuur dat geilheid heet.