Britse romancier Rowan Somerville wint Bad Sex Award

De Bad Sex in Fiction Award is de minst begeerde der literaire prijzen, maar Somerville nam hem met plezier in ontvangst voor zijn roman ‘The Shape of Her’.

Volgens The Guardian verpletterde Somerville alle tegenstanders met zijn ‘gelauwerde’ vergelijking voor de daad: ‘Zoals een vlinderkundige een hardhuidig insect beklimt met een te botte pin, zo schroefde hij zichzelf in haar.’ Niemand die zijn winst aanvocht, ook Somerville zelf niet. ‘Er is niets typischer Engels dan slechte seks, dus wil ik u graag danken in naam van de hele natie’, wist hij de jury en het publiek nog flegmatisch te bedanken.

De enige die hem echt het vuur aan de schenen had kunnen leggen, werd gediskwalificeerd. De gedoodverfde winnaar, Alastair Campbell, de voormalige spin doctor van Tony Blair, wou immers ’te graag winnen’. Dat is bij dat soort prijzen altijd een verdachte ambitie, maar bij deze een echte zonde. Hij was door zijn ervaring als schrijver van pornografische verhaaltjes – vóór zijn carrière als journalist en spin doctor – nochtans een spraakmakende winnaar geweest.

De Bad Sex in Fiction Award is een initiatief van het belangrijkste Britse literaire maandblad, de Literary Review. De prijs werd in 1993 bij wijze van grap in het leven geroepen door critica Rhoda Koenig en de toenmalige hoofdredacteur, Auberon Waugh, met de bedoeling de slechtst geschreven seksscènes uit fictiewerk aan de kaak te stellen. Naar eigen zeggen wilde het duo ‘de aandacht vestigen op het botte, smakeloze, vaak oppervlakkige gebruik van overbodige passages met seksuele beschrijvingen in de moderne roman, en het schrijven ervan ontmoedigen.’

De grap is duidelijk uit de hand gelopen – Waugh, die in 2001 overleed, had er op het einde van zijn leven zelf genoeg van – en de Bad Sex in Fiction Award kan vandaag op heel wat mediabelangstelling rekenen. Niet alleen de winnaar gaat lopen met de twijfelachtige aandacht, ook de medegenomineerden zijn eraan voor de moeite. Al is elke vorm van aandacht wellicht mooi meegenomen wanneer er boeken moeten verkocht worden.

In 2010 was Tony Blair de meest opmerkelijke genomineerde. Niet alleen omdat hijzelf en zijn memoires de laatste maanden veelbesproken waren, maar vooral omdat het de eerste keer zou geweest zijn dat ook non-fictiewerk voor de prijs in aanmerking zou zijn gekomen. Uiteindelijk vond de jury de amoureuze uitwijding van Blair over een intieme nacht met zijn vrouw Cherie te kort en werd ‘Memoires’ niet weerhouden. Men kan zich trouwens afvragen welke gesprekken Blair en Campbell tijdens hun jarenlange samenwerking in Downing Street 10 hebben moeten voeren om allebei te worden genomineerd.

Een andere opmerkelijke genomineerde was Jonathan Franzen, die ondanks de hype rond ‘Vrijheid’ er maar niet in slaagt literaire prijzen te winnen. Ook de achttiende Bad Sex in Fiction Award gaat aan zijn neus voorbij. Maar iets doet ons vermoeden dat Franzen daar niet zo mee zit.

De genomineerden en winnaars zijn vaak niet van de minsten. Ook bij vorige edities speelden grote namen mee. Vorig jaar mocht Jonathan Littell zich nog de bedenker van de slechtste seksueel doorspekte passage noemen (uit ‘De welwillenden’), in 2007 was het de beurt aan wijlen Norman Mailer voor ‘Het kasteel in het woud’, en in 2004 zag Tom Wolfe zijn ego gedeukt naar aanleiding van een fragment uit ‘Ik ben Charlotte Simmons’. In 2008 kreeg de grote John Updike zelfs een Lifetime Achievement Award, de twijfelachtigste aller twijfelachtige vormen van eer.

Jeroen Bert