Brecht Evens – Ergens waar je niet wil zijn

We kunnen nog eens champagne laten knallen voor een artistieke Vlaamse strip: een festijn voor het oog van Brecht Evens.

Met zijn 22 jaar was Brecht Evens de jongste auteur die het Vlaams Fonds voor de Letteren op het afgelopen stripfestival van Angoulême in de spotlights zette. Ondanks zijn jonge leeftijd kreeg hij er zowat de meeste positieve feedback van de twintig tekenaars.

De pagina’s van Ergens waar je niet wil zijn waarmee hij in Angoulême leurde, lokten interesse van twee van de meest prestigieuze Franse stripuitgevers. Ook een Engelstalige uitgave was al beklonken nog voor het boek in het Nederlands uit was. Is al die internationale belangstelling terecht? Jazeker.

Ergens waar je niet wil zijn begint met een scène op een tergend saai feestje die Evens in een vroegere versie in de bloemlezing Hic Sunt Leones 2 publiceerde. De gasten zijn alleen maar gekomen om de populaire Robbie te zien, en die blijft uiteindelijk liever in zijn tweede thuis de discotheek rondhangen.

Vervolgens komt Robbie zelf in beeld, vooral dan in zijn discotheekhabitat. Populair zijn of het krampachtig proberen te zijn, daar draait het boek om.

Evens zet na zijn vorige boeken Een boodschap uit de ruimte , Vincent en Nachtdieren weer een Neil Armstrongachtige stap vooruit. Grafisch valt dat het eerst op. Hij heeft een nieuwe, boeiende stijl ontwikkeld. Veel striptechnische hulpmiddelen als tekstballonnen en kaders laat hij achterwege en hij mengt kleurtinten al schilderend op de pagina.

Zijn pagina’s zijn volledig uit kleur opgetrokken, want ook contourlijnen blijven afwezig. Meestal is Evens zuinig met decors, maar af en toe werkt hij een achtergrond uit over een hele pagina en laat hij zijn personages er vrij in rondlopen. Zo wisselen sobere en drukke pagina’s elkaar af.

De sobere pagina’s benadrukken de dialogen, want eigenlijk wordt in dit boek vooral gepraat. Misschien kunnen sociale thema’s als populariteit en de mechanismen die daarover beslissen nog met Evens’ leeftijd verbonden worden. Maar ook als een grijsaard dit boek had geschilderd, zouden we aan een liederlijke polonaise begonnen zijn.

Ergens waar je niet wil zijn behoort met Slaapkoppen van Randall. C en My Boy van Olivier Schrauwen tot het grote artistieke vuurwerk waarvan we tien jaar geleden nooit geloofd hadden dat het in Vlaanderen zou kunnen ontstaan. In Evens’ wereld willen wij wél zijn.

Gert Meesters in Focus Knack