Bill German – Under Their Thumb

Met zijn fanzine wilde tiener Bill German álles over The Rolling Stones te weten komen. Tót de band hem achter de schermen meenam en hij te véél meemaakte.

Elke keer wanneer snotapen ons aan de schoolpoort vragen nog eens wat over The Rolling Stones te vertellen, nemen we hen mee naar een duister verleden: de sixties en de seventies.

Terwijl mondjes openvallen en neusjes druppen, verhalen we hoe de ene na de andere rammelende pracht-elpee het licht zag. En hoe zowel binnen als buiten de band al eens een dode viel. Kwamen de Stones optreden, dan laadde de arm der wet de geweren, en hielden moeders hun dochters binnen – dáchten ze!

De jaren 80 en 90 laten we tijdens die essentiële aanvullingen van het leerprogramma meestal ongemoeid. Veel meer dan hun krabbel onder vette merchandisecontracten zetten, of vriendelijke (qué?) douanebeambten met een handtekening plezieren, deden de Stones toen immers niet meer.

Laat ene Bill German, een fan van het derde uur, nu net over die periode een boek geschreven hebben. We zullen maar niet wachten tot de slotzin om het u desondanks warm aan te bevelen.

Als 16-jarige snaak hield German – niet lachen: een Jood – in 1978 op zijn slaapkamer in Brooklyn zijn fanzine Beggars Banquet boven de doopvont. Aangezien Mick Jagger, Keith Richards en Ron Wood in die dagen als redelijk normale burgers in New York resideerden, was het een koud kunstje hen dat blaadje letterlijk in de handen te stoppen.

Het speurwerk van German, die zichzelf evenzeer fan als toegewijd reporter voelde, beviel hen wel. ‘This kid knows what we’re doing before we do’, krabde Mick Jagger zich aan het achterhoofd.

Gecharmeerd loodsten Richards en Wood de nog groene German persoonlijk de backstage, studio, afterparty en hun eigen keuken binnen. Zo leerde hij hoe de persoonlijke assistent van ome Keef coke smokkelde door ze in de G.I. Joe-poppen van diens zoontje Marlon te proppen.

Hij stelde verbijsterd vast dat Jagger zijn telefoongesprekken screende door zich als zijn eigen Spaanstalige meid voor te doen – ‘Hallooo, who eeez calleeeng?’ Maar ook realiseerde hij zich dat ogenschijnlijk artistieke beslissingen in feite door boekhouders en managers werden gemaakt.

Naarmate de jaren vorderden, en de Stones hun metamorfose van rebelse rock-‘n-rollband naar grijze multinational vervolmaakten, werd de auteur het leven door allerlei tussenpersonen steeds zuurder gemaakt. Als het al niet door Mick Jagger – ‘The old lady’, zoals Richards hem noemt – zélf was.

Hadden we al gezegd dat Bill German met Under Their Thumb geen diepgravende, maar wél een jongensachtigeen droogkomische anekdotenbundel uit zijn mouw heeftgeschud? Nét op tijd, want hier is die slotzin al.

Kurt Blondeel in Focus Knack