Bart Debbaut – De Facebookmoorden

De manie om snel-snel in te pikken op actuele gevoelsthema’s doet Debbaut in De Facebookmoorden zijn hand overspelen.

Natuurlijk is het verhaal van een pedofilieslachtoffer actueel, zijn wraak tegelijk wraakroepend en onaanvechtbaar. Natuurlijk is iemand die dader en slachtoffer tegelijk is een moreel hachelijk te beoordelen personage.

Natuurlijk bezwaart die tweeslachtigheid de al even tweeslachtige houding van het speurdersduo John Leyssens (weduwnaar en bedrukt minnaar van twee vrouwen tegelijk) en Mieke Van Cattendyck (collega en minnares).

Maar de manie om snel-snel in te pikken op actuele gevoelsthema’s doet Debbaut in De Facebookmoorden zijn hand overspelen.

Het grootste probleem dat ik met Bart Debbauts roman heb, is de onhebbelijke pedanterie om alles nadrukkelijk uit te leggen. Dat vertraagt het verhaal, en reduceert het tot zijn titel: smalltalk van het facebookgenre. Verslonzing van het denken, dat is het resultaat. Een gebrek aan literaire competentie decimeert de spanning, halveert de inleving en ontkracht het meevoelen.

Het meewarige verhaal van pedofilieslachtoffer Hans Devriendt (de naam overigens van een lezer die de beste verhaallijn kon ontwerpen op Facebook, faut le faire) ademt modieus conformisme uit. Dat staat in tegenstelling tot Pieter Aspes Het Vierkant van de Wraak dat hier als cameo-voorbeeld aangehaald wordt.

Debbaut mikt op kortetermijnsucces. Dat vind ik teleurstellend. Morgen is Vangheluwe vergeten, overmorgen is Facebook weinig meer dan een exhibitionistisch vehikel. Wat dan ontbreekt, is het keihard, rationeel door-zeven van deze hypes.

Debbaut schrijft met de aanwijsstok. Hij moraliseert tot de lezer liever een Westvleteren heeft dan een volgend hoofdstuk.

Lukas De Vos