Auteur Bart Moeyaert laat ‘Morris’ los op de wereld: ‘Warmte. Ieder mens snakt ernaar’

Morris van Bart Moeyaert: een rakend boek én een muziektheaterstuk van Oxalys, met een hoofdrol voor Martine Tanghe.

Na haar laatste VRT-journaal vertelde Martine Tanghe hoe graag ze voorlas aan haar kleinzoon. Prompt vroeg Koenraad Hofman, artistiek leider van het Brusselse ensemble Oxalys, haar van welke auteur ze, begeleid door zijn ensemble, een nieuw verhaal zou willen voorlezen. ‘Van Bart Moeyaert’, klonk het. Een etentje later was die wens een plan.

Hoe zwaar weegt de pen sinds de Astrid Lindgren Memorial Award 2019 eraan bengelt?

Bart Moeyaert: Ik zou kunnen liegen. Zeggen dat ik gewoon kan gaan zitten en schrijven. Dat is niet zo. De twijfel blijft. De noodzaak natuurlijk ook. Er is zeker iets in mij veranderd. De voorbije jaren was ik intendant van het Gastland Vlaanderen/Nederland op de Frankfurter Buchmesse, ik belandde in een echtscheiding, ik verhuisde, mijn vader en moeder overleden én ik won de ALMA. Je kunt de gebeurtenissen op één hand tellen en denken: het negatieve en het positieve houden elkaar in balans. Zo werkt het niet. De weerslag is immens. Die jaren zetten me aan het denken. Wat wil ik nog verwezenlijken? Dat zijn, bijvoorbeeld, de zeven onafgewerkte boeken op mijn computer.

Een turbulente tijd in mijn leven zindert na in dit verhaal.

En bijzondere opdrachten, zoals Morris. Welke zin schreef u eerst?

Moeyaert: De openingszin was er meteen. En dan blijk ik ineens een jongen van negen te zijn en Morris te heten. Ik zoek mijn hond. Het gaat niet goed met me. Maar zorgen voor de hond helpt. (stilte) We zoeken allemaal naar harmonie. Al schrijvend besefte ik hoe de turbulente tijd in mijn leven nazindert in dit verhaal. Er ontstond een verhaal over een jongen die in een lastige situatie dapper overeind blijft.

Als een pleegkind.

Moeyaert:(verrast) Dat zou kunnen. Het raakt me als in het bijzonder kinderen zoekende zijn en geen houvast hebben. Elk jaar ben ik voor een lezingenweek in Zwitserland. In die week ga ik telkens naar Winterthur, waar een centrum voor kinderen met psychische problemen is. Voor die lezing moet ik mezelf altijd vermannen. Aan het begin kijken de kinderen naar hun voeten, ze vermijden contact. Op het einde van de lezing kijken ze me aan. Met de kin omhoog. Toen ik er afgelopen maart was, raakte me dat meer dan anders.

‘De kin omhoog.’ Dat advies krijgt Morris van zijn oma, bij wie hij tijdelijk inwoont.

Moeyaert: Exact. Sinds ik in Kalmthout woon, te midden van het groen, wortel ik meer in de werkelijkheid dan ooit. Alles komt harder binnen. En zo sijpelt de werkelijkheid ook mijn verhalen binnen.

Sebastiaan Van Doninck maakte beeldschone illustraties. Ontwierp hij ook het decor van het stuk?

Moeyaert: In het theater is er enkel de prachtige muziek van Koen Brandt en het verhaal, voorgelezen door Martine. Het publiek zit bij wijze van spreken bij haar op schoot. Het verhaal eindigt met een tafereel dat je in een lappendeken van geborgenheid wikkelt. Warmte. Elk mens snakt ernaar.

En naar perencake van Morris’ oma! Wat serveert u na Morris?

Moeyaert: In 2023 ben ik veertig jaar schrijver. Dat vieren we. Met de uitgeverij heb ik enkele verrassingen in petto. Hoort daar proeven van de perencake bij? Daar denken we vanaf nu over na. (lacht)