Anton Valens – Dweiloorlog

Wie Dweiloorlog, verhalen over oude mensen, van Anton Valens leest, moet vaak glimlachen om de knappe en hilarische typeringen van bejaarde zorgbehoevenden die meestal vegeteren maar zorgeloos vegeteren, zo lijkt het wel.

Wie Dweiloorlog, verhalen over oude mensen, van Anton Valens leest, moet vaak glimlachen om de knappe en hilarische typeringen van bejaarde zorgbehoevenden die meestal vegeteren maar zorgeloos vegeteren, zo lijkt het wel.

Valens klust in het echte leven bij als poetshulp in de thuiszorg bij bejaarden. In Meester in de hygiëne(2004), zijn prijsgekroonde debuut, voerde hij voor het eerst zijn alter ego Bonne op die de flats van oude heertjes en dametjes aan kant zet en ondertussen registreert hoe godverloren de bewoners hun dagen slijten.

In Dweiloorlog, het vervolg van Bonnes poetsavonturen, weet Valens opnieuw te ontroeren met de schrijnende maar toch meelevende beschrijving van de tics van oudere mensen. In het titelverhaal voert Bonne strijd om een nieuwe dweil te mogen gebruiken, maar hij moet uiteindelijk krijsend afdruipen bij zoveel onhygiënische halsstarrigheid van de zeventigjarige bewoonster en haar gehandicapte zoon.

Meer dan eens krijgt de eigenzinnigheid van de bedaagde medemens in al zijn maniakale onaangepastheid zelfs iets verhevens. Maar slechts in één geval gaat er ook een waarachtige warmte van uit en zoekt Bonne de dementerende mevrouw in kwestie na gedane arbeid op om haar zijn vriendschap te betuigen.

Valens bewijst met deze miniaturen dat hij als geen andere Nederlandstalige auteur de aftakelende medemens in al zijn glorie in beeld weet te brengen.

Frank Hellemans