Annette Pehnt – Huis van de schildpadden

Annette Pehnt, van wie eerder de knappe roman Eiland 34 vertaald werd, bewijst in haar nieuwe, Huis van de schildpadden, opnieuw dat ze over een zeer effectieve verteltoon beschikt.

Annette Pehnt, van wie eerder de knappe roman Eiland 34 vertaald werd, bewijst in haar nieuwe, Huis van de schildpadden, opnieuw dat ze over een zeer effectieve verteltoon beschikt.

Hij maakt je nieuwsgierig naar hoe dit verhaal zich nu weer zal ontwikkelen, omdat je er vrijwel meteen al zo diep middenin zit.

‘Ons toekomstige er-niet-meer-zijn zit en staat en gaat naast ons…’ is het motto. Over oude mensen gaat het hier, en de dingen die niet voorbijgaan: de aftakeling van de levensavond, de complexe, haast altijd ook met schuld en schaamte beladen relaties tussen ouders en kinderen, de treurnis van een vegeteren in de wachtkamer van de dood (waar het verblijf in een bejaardentehuis nogal eens op uitdraait).

Ernst en Ragina hebben elk een ouder te bezoeken in Haus Ulmen. Elke dinsdag zoekt hij er zijn vader op, de oude professor wiens geest uit elkaar begint te vallen, en zij haar trage, door een beroerte getroffen moeder. Ze leren elkaar kennen op de parkeerplaats van het tehuis, waar ze er schuldbewust na gedane plicht eentje opsteken.

Er komt een relatie van. Een vakantie naar Maleisië zelfs. Dit is niet het soort boek dat een typisch Hollywoodeinde zou verdragen, dus dat komt er ook niet.

Voor dat slot heb je, doordat Pehnt je toegang gunt tot ieders gedachten, vele licht schrijnende toneeltjes voor twee kunnen volgen, waarin beide partijen vele hobbels van angst en afweer, moedwil en misverstand hebben te nemen. Het knappe is dat ze die heel effectief en toch (bijna altijd) zonder effectbejag neerzet.

Vooral de scènes in het tehuis zijn sterk. Echt ontroerend is daar bijvoorbeeld ook de boze oude mevrouw Hint, die zich het lot aantrekt van een medebewoner die nooit bezoek krijgt.

Het hatelijke misverstand dat oude mensen een soort kleuters in rimpelverpakking zijn die je nu eenmaal niet anders kúnt dan betuttelen, wordt in deze af en toe verraderlijk confronterende roman niet zonder scherpte onderuitgehaald.

Herman Jacobs