Amélie Nothomb – Vadermoord

Mocht u nog een bundel papieren zoeken om onder die ene poot van de wiebelende tafel te leggen, dan heeft u alvast een reden om Vadermoord, de nieuwste – ja wat, eigenlijk? – van Amélie Nothomb aan te schaffen.

Nothomb was ooit een schrijfster met een duidelijke voorliefde voor de gruwel en bitterheid die zich in onze dagelijkse routines nestelen. Nu is ze vooral een schrijfster met een trucje, die tot vervelens toe dezelfde noot aanslaat.

In Vadermoord voert ze twee goochelaars op. De jongste is een verschoppeling met een onmetelijk talent; de oudste een man met een morele code. De oudste neemt de jongste in huis, ontfermt zich over hem als ware hij zijn zoon en eist hoe langer hoe meer dat de jongste hem ook als vader beschouwt. Maar de bewuste vaderliefde laat zich niet dwingen. De jongste wordt verliefd op het lief van de oudste.

Er gebeurt van alles – of nee: zeer weinig – met drugs, vuurballen en roulettetafels. Nothomb duikt ook nog zelf ergens op.

En verder vraag je je vooral af waarom schrijfsters met een bepaalde status per se een boek per jaar uitbraken in plaats van wat langer na te denken over een echt goed boek. Of gewoon te stoppen met schrijven. Ja, zo erg is het.

Tine Hens