Antwerps stadsdichter Esohe Weyden: ‘Vroeger was ik een gigantische snoeper’

Esohe Weyden is stadsdichter van Antwerpen. Deze week verschijnt haar nieuwe dichtbundel, Richtingloos navigeren.

Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?

Normaal volg ik het nieuws op de voet, van ’s ochtends tot ’s avonds. Maar omdat ik het de voorbije weken zo druk heb gehad, besloot ik een korte nieuwsstop in te lassen.

Hebt u een concreet idee of voorstel om de wereld te verbeteren?

Meer dialoog en empathie. Door sociale media ontstaat het gevoel dat we constant verbonden zijn, maar dat is vaak slechts schijn.

Wat is uw grootste prestatie?

Het behalen van mijn masterdiploma in de rechten, als eerste in de familie. En mijn eerste dichtbundel. Al vind ik het moeilijk om daarbij stil te staan, ik focus te snel op wat nog komt.

Wat is uw grootste mislukking?

Dat ik mijn peperdure jaarabonnement voor de fitnessclub na drie maanden al heb opgegeven.

Hebt u al eens overwogen om te emigreren?

Nee, daarvoor ben ik te gehecht aan Antwerpen. Gelukkig is de luxe van deze tijd dat reizen erg toegankelijk is.

Aan welke jeugdherinnering bent u het meest gehecht?

De rode draad door al die fijne herinneringen is toch samenzijn. Al sinds de kleuterklas geef ik grote verjaardagsfeesten met al mijn familie en vrienden. Een soort ‘crossover episode’ met mensen die eigenlijk niet samenhoren: heerlijk.

Doet u iets bijzonders voor het milieu?

Sinds enkele jaren consumeer ik bewust veel minder. Vroeger kon ik nogal roekeloos dingen aankopen, maar nu denk ik langer na, koop ik meer tweedehands en probeer ik een tweede leven te zoeken voor spullen die ik niet meer nodig heb.

Wat is het ergste wat u over uzelf op sociale media hebt gelezen?

Gelukkig ben ik zo positief ingesteld dat zoiets me na twee minuten al volledig ontgaat. In mijn mailbox heb ik een mapje waarin ik al acht jaar leuke mails van onbekenden verzamel: daar klamp ik me aan vast.

Praat u weleens tegen uw huisdier?

Op m’n tiende kreeg ik van mijn vader goudvissen en toen heb ik me volledig in hun verzorging verdiept, ik las elk boek dat ik erover kon vinden. Vijftien jaar later leven ze nog: missie geslaagd. Maar praten doen we niet, daarvoor zijn vissen niet zo geschikt.

Hebt u ooit al eens een zelfhulpboek gelezen?

Ja. Op dit moment ben ik verdiept in Meditations van Marcus Aurelius, vol stoïcijnse levenslessen.

Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij… – heeft u het meest geraakt of gevormd?

Rond m’n zestiende werd ik erg geraakt door de coole teksten van muzikanten Kendrick Lamar, Loyle Carner en Masego. Zij hebben me geïnspireerd om zelf met poëzie te beginnen.

Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?

Ze toelaten en volhouden. Het lijkt soms alsof mijn generatie veel sneller opgeeft dan vroeger, door al die apps en toegankelijke dates.

Vindt u seks overschat?

Met de juiste persoon zeker niet.

Doet u iets bijzonders voor uw gezondheid?

Heel veel wandelen, alleen of met vrienden. En bewuster eten. Vroeger was ik een gigantische snoeper: ik kon een volledig pak frangipanes verorberen in één dag.

Zou u op de vlucht slaan als het oorlog wordt?

Als ik moeder zou zijn wel, denk ik, om de kinderen te beschermen. Maar zonder kinderen zou ik het fort mee bewaken tot het bittere einde.

Wat hebt u geleerd in het leven?

Bewust en ten volle genieten van het moment, in het hier en nu.

Zangeres An Pierlé: ‘Ik heb al duizend keer overwogen te emigreren’