Afscheid van Theo Heuft: uitbater van het ‘beroemdste, meest luxueuze bordeel uit de Nederlandse geschiedenis’

In Fuissé (Bourgogne) overleed Theo Heuft, 89. Een ‘oer-Hollandse kruidenier’ die de mythische, wereldvermaarde bordeel de Yab Yum runde.

Heuft komt uit een rooms Amsterdams gezin. Zijn vader baat met zijn broer een limonadefabriekje annex bierhandel uit. Zijn moeder, een dienstmeid uit het Belgische Eigenbilzen, begint een slijterij. Op de lagere school moet Theo twee leerjaren overdoen. Na een paar maanden handelsschool stopt het. De jongen rijdt voortaan drank rond en trouwt onder protest van ma met een arbeidersdochter.

Wiptent

Als zijn vader sterft en de zaak word verkocht, neemt Theo een café over. Dat loopt prima, maar hij vergokt zijn hele hebben en houden. Hij sukkelt de bak in, leurt met boenwas, pruiken en cosmetica en lijkt op weg naar een leven op de pechstrook. Met geleend geld koopt hij een verlopen gokhuis en maakt er met succes een hoerenkast van. Heuft krijgt zijn verslaving onder controle en investeert alles in een 17^e-eeuws grachtenpand. Daar – ver van de rosse buurt – opent hij in 1976 de Yab Yum, genoemd naar een boeddhistisch beeld van een seksuele omhelzing.

Voor de ondernemer is het een men’s club. Hoogpolig tapijt, vergulde spiegels, binnentuin, rustige bar, veel koper, Boeddhabeelden, kroonluchters. Het ruikt er naar geld. Boven: elf ruime kamers met erotische kunst en bubbelbaden met reukloos water. ‘Een gast stuur je niet als een geparfumeerde haan weer naar moeder’, meent Heuft.

Over prijzen wordt niet gediscussieerd in het etablissement. Alles vaste prik. Voor de entree: omgerekend 75 euro. De minste fles Yab Yum-champagne (in feite gedegen Paillard): 270 euro. Een uurtje boven met een meisje: 380 euro. Klanten laten er gemiddeld 750 euro per avond, in die tijd een kloek maandloon. ‘Maar voor dat geld zit je niet in de eerste de beste wiptent’, weet de uitbater. Afrekenen? Het liefst met een kredietkaart. Je kunt einde van de maand ook een keurige factuur krijgen op je bedrijf.

Dode portier

De gastvrouwen – benen die hoog in de rug eindigen en rokjes net iets te breed voor een ceintuur – gaan sommige nachten met 800 euro naar huis. Zwaar geld voor freelancers, want Theo rekruteert hen overal, behalve in het milieu. Hij adverteert veel in studentenbladen: ‘Meisjes met hersenen gezocht.’ Want ‘studentes spreken hun talen. Ze hebben tekst.’ En dat wil de chef: een gezellige avond op niveau, waar seks niet eerst maar misschien laatst komt. Dus ook geen kleffe films of voos strippodium bij hem.

Heuft, altijd keurig in pak en met een Cadillac of Bentley om de hoek, maakt van bordeelbezoek een society-event. Sterren uit de hele wereld, heel bekend Nederland en gerenommeerde zakenlui passeren in de discrete Yab Yum. Alleen malloten als de brutale scheidsrechter Leo Horn – hij verkocht tijdens een wedstrijd een protesterende Willem van Hanegem ooit een schop onder zijn achterste – lopen ermee te koop. Als verantwoordelijke van Ajax voor de opvang van arbiters bij internationale wedstrijden, neemt hij de refs onveranderlijk mee naar de Yab Yum. Ajax trakteert.

Als goeie marketeer praat Heuft veel en graag met media. Hij woont in een modest penthouse in Amstelveen. Geen gekke dingen, alleen tien sigaren per dag en vier keer per jaar een week naar Capri of Lech. Diep in de jaren negentig sijpelt de maffia binnen in de mythische Yab Yum. Een capo houdt er zelfs kantoor. Als een portier wordt doodgeschoten, verkoopt een afgeperste Heuft in 1999 aan ordinaire druglords en… de Hells Angels. Een rechter sluit de tent in 2007.

De vroegere eigenaar woont dan aan de Côte d’Azur. Later baat hij met zijn derde vrouw een pretentieloze B&B uit in Fuissé. Daar schrijft hij zijn memoires Yab Yum, het beroemdste bordeel van de wereld. Ondanks een musical en tv-documentaires over zijn levenswerk – Heuft droomde ooit van een beursnotering – kent hij zichzelf: ‘Eigenlijk ben ik een oer-Hollandse kruidenier.’