Afscheid van Boney M.-producer Frank Farian: puissant rijk, maar uitgespuwd in de VS

In Miami overleed de Duitse muziekproducer Frank Farian. De bedenker van groepen als Boney M. of Milli Vanilli verkocht 800 miljoen platen. Achthonderd miljoen. In zijn studio’s in Duitsland, Brussel, Miami en op Ibiza lagen 850 gouden en platina lp’s.

Franz Reuther – de naam Farian komt later – stamt uit Kirn, Rijnland. De vader van het oorlogskind, een leerlooier, sneuvelt in Rusland. Zijn moeder, lerares, brengt drie kleintjes alleen groot. ‘Ik droomde ervan een blik Libby’s-melk alleen leeg te drinken’, zegt hij een halve eeuw later. ‘Maar zo veel geld hadden we niet.’

Koeienstal

Het gezin trekt in bij familie in Saarbrücken. De jongen zingt al eens op een bonte avond en studeert voor kok. Even werkt hij als chef in een restaurant in Luxemburg, hij geeft dat snel op, gaat weer naar Duitsland en wordt schlagerzanger. De eerste single met zijn band Die Schatten (vrij naar The Shadows) flopt. Maar Farian bijt door. In tussentijd baat hij een discotheek uit en bouwt een opnamestudio in een vroegere koeienstal. De fan van Smokey Robinson en Otis Redding scoort midden jaren zeventig in Duitsland een nummer 1 met het zeemzoete Rocky.

Dan springt de Duitser op de discorage. Hij schrijft en componeert Baby Do You Wanna Bump. De basstem zingt hij in zijn studio zelf in, idem voor de falsetpartijen. Voor de optredens stelt hij een band samen met vier zwarte muzikanten. De leden van Boney M., goed voorzien van poten en oren, hoeven alleen te dansen en te playbacken. Farian zet er een hitfabriek mee op. Zijn krakers als Rivers of Babylon, Brown Girl in the Ring, Daddy Cool, Rasputin en Ma Baker veroveren de wereld. Tot in het Swahili raken de nummers vertaald. In Duitsland alleen haalt de groep in 13 jaar tijd net geen 40 top 10-hits.

Zelf optreden doet Frank Farian niet meer. Hij werkt continu op drie continenten voor sterren zoals Stevie Wonder. Meat Loaf noemt hem de ‘beste producer ooit’. Als tussendoortje trekt hij blikken alter ego’s open of lanceert bands zoals La Bouche, Gilla, No Mercy, de supergroep Far Corporation en Eruption (I Can’t Stand the Rain). Eind jaren tachtig laat hij zijn Duitse studiomuzikanten Girl You Know It’s True opnemen. Farian plukt twee zwarte posterboys uit een discotheek, een breakdancer en een verkoper in een sportwinkel. Zij playbacken als Milli Vanilli meteen de VS plat. Meer: zij winnen een Grammy. En plots duiken twee problemen op.

Genaaid

Amerika ontdekt dat het duo geen noot kan zingen. En de twee krijgen kapsones. ‘We hebben betere nummers dan The Beatles, zingen duidelijker dan Mick Jagger en zijn de nieuwe Elvis Presley’, snoeft de helft van het stel, niet gespeend van lef, wel van intelligentie. ‘De jongens ontspoorden’, zegt Farian later in Der Spiegel. ‘Ze staken hun sigaretten met bankbriefjes aan en eisten van mij een livetour. Live, echt?’ De producer neemt de vlucht vooruit en bekent op een persconferentie de playbackact. Milli Vanilli was om te lachen. Dat doet de Amerikaanse muziekindustrie niet. Die voelt zich grondig genaaid. Farian moet de Grammy inleveren en 80.000 fans eisen de terugbetaling van tickets en cd’s.

De puissant rijke, maar over de plas uitgespuwde superproducer, hopt verder de wereld rond en brengt in 2006 zijn biografie uit als de musical Daddy Cool. Farian – die zijn leven lang er veel voor doet, maar weinig voor laat – komt dan vooral door vrouwenaffaires in het nieuws. Met Chinya krijgt hij naast twee eerdere kinderen nog twee dochters. Haar noemt hij na vijftien jaar – hij dan 70, zij 45 – te oud en een quasimodo. Hij ruilt haar voor een 28-jarige stoeipoes en een dure alimentatie.

De Duitser maakt in 2023 nog net de lancering mee van de Milli Vanilli-biopic Girl You Know It’s True, die niet echt loopt. Hij zit dan in een rolstoel met een nieuwe hartklep. ‘Mick Jagger heeft net als ik een klep van een varken, maar niet van hetzelfde.’