Katrin Lohmann is actrice, psychotherapeut en sidekick in De ideale wereld.
Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?
Het ‘actieplan’ tegen drugs dat de federale regering onlangs voorstelde. Een bullshitplan, met geen woord over preventie, afkickcentra of het gevangeniswezen. En over een mogelijke legalisering van drugs wordt zelfs niet eens gepraat. Op die manier is het dweilen met de kraan open.
Hebt u een concreet idee of voorstel om de wereld te verbeteren?
Véél ideeën. De wereld zou bijvoorbeeld een veiliger plek worden als we meer zouden investeren in de behandeling van daders en de humanisering van detentie. Of ook: beloon mensen die ecologische keuzes maken. Toon wat ambitie op het vlak van klimaat. Het goede is dat al die voorstellen al klaarliggen, je moet ze gewoon uitvoeren.
Wat is uw grootste mislukking?
Als actrice voel ik me vaak mislukt, het potentieel is er nooit helemaal uit gekomen. Dat knaagt soms.
Hebt u al eens overwogen om te emigreren?
Dagelijks. Ik heb het ook al gedaan: ik groeide op in Duitsland en woonde nadien in Nederland en Spanje. In 2003 ben ik in België beland, een land waar ik een haat-liefderelatie mee heb. Omdat ik nu kleine kinderen heb, ben ik hier geworteld. Maar de gedachte aan migreren blijft door mijn hoofd spoken. Elders opnieuw beginnen is doodeng, maar ook fantastisch.
Aan welke jeugdherinnering bent u het meest gehecht?
De eindeloze zomers uit mijn kindertijd: met een bende kinderen sprongen we ’s ochtends op de fiets en gingen we een hele dag zwemmen, spelen in het bos, ijsjes eten… Zonder gsm of controle. Die vrijheid en tijdloosheid waren heerlijk.
Doet u iets bijzonders voor het milieu?
We gaan al een paar jaar naar een zelfoogstboerderij, ik rijd nooit met de auto, eet weinig vlees en zou ook nooit voor een weekend naar pakweg Milaan vliegen.
Praat u weleens tegen uw huisdier?
We hebben twee katten die behoorlijk stout zijn. Ik vloek er dus vooral tegen.
Hebt u het gevoel dat de jaren dertig terug zijn?
Ik hoop dat we er vandaag in West-Europa toch iets beter voorstaan dan toen. Er is dus hoop.
Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij… – heeft u het meest geraakt of gevormd?
De romans van Astrid Lindgren die ik als kind verslond, zoals Pippi Langkous en Ronja de roversdochter.
Waarover zou u meer willen weten?
Over álles. Maar neuropsychologie en psycholinguïstiek zijn – in tegenstelling tot astrofysica – ook dingen die ik bovendien kan begrijpen.
Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?
Begrijpen dat het niet altijd persoonlijk is als de ander je kwetst of teleurstelt.
Hoelang is het geleden dat u uw ouders hebt gezien?
Enkele weken geleden logeerden ze hier om op de kinderen te letten, omdat mijn man en ik met een film bezig waren.
Doet u iets bijzonders voor uw gezondheid?
Ik drink niet meer zoveel alcohol en neem allerlei idiote vitaminesupplementen waarin ik niet geloof. En ik zou graag meer sporten en minder snoepen.
Zou u op de vlucht slaan als het oorlog wordt?
Dat valt onmogelijk te voorspellen. Maar of je nu vlucht of blijft, het is altijd traumatisch en altijd de verkeerde keuze.
Wat hebt u geleerd in het leven?
Dat je groeit met je taak. Soms denk je dat je iets nooit zult kunnen, maar door te proberen word je er sowieso beter in.
