Acteur Piet De Praitere: ‘Stop met denken in termen van groei. Ik ben 1m74 en zelfs ik ben nog bereid te krimpen’

Piet De Praitere is stand-upcomedian en acteur. Hij is te zien in de Eén-reeks Juliet en tourt met zijn voorstelling Ik ruik naar Oostende.

Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?

Ik lees veel kranten en erger me aan de subjectieve riooljournalistiek. En aan het feit dat het Westen zichzelf als middelpunt van de wereld ziet, met een adembenemende hypocrisie.

Hebt u een concreet idee of voorstel om de wereld te verbeteren?

Het kapitalisme ter discussie stellen en stoppen met denken in termen van groei. Ik ben 1m74 en zelfs ik ben nog bereid te krimpen. Maar heel onze samenleving is doordrenkt van die groeigedachte. Zelfs het onderwijs: niet de ontwikkeling van kinderen staat centraal, maar hun toekomstige loopbaan.

Wat is uw grootste prestatie?

Dat ik al 30 jaar zelfstandig artiest ben. Vanaf mijn eerste minuut op het podium werkte ik onafhankelijk van het systeem. Nu heb ik zelfs geen manager meer. Ik ben geen grootverdiener, maar ik ben tenminste wel vrij.

Wat is uw grootste mislukking?

Het klinkt tegenstrijdig, maar toch: dat ik niet vollédig onafhankelijk ben. Ik had nog veel vroeger moeten investeren in mijn vrijheid, al ruikt dat ook weer naar kapitalisme.

Aan welke jeugdherinnering bent u het meest gehecht?

Aan onze jaarlijkse gezinsreis: met negen in een kleine auto naar het Groothertogdom Luxemburg.

Doet u iets bijzonders voor het milieu?

Ik leef sober en heb geen kinderen. Veel ‘wondermiddelen’ die ons worden opgedrongen − elektrische auto’s, warmtepompen… − maken het alleen erger. Ze verhogen de productie en putten de natuurlijke grondstoffen uit. En recycleren voedt bij velen de illusie dat het weggegooide niet echt afval wordt, waardoor het deel wordt van het probleem.

Praat u weleens tegen uw huisdier?

Ik heb er geen. Maar sinds onze verhuizing hebben we wel een tuin met prachtige vogels, en ik ben een liefhebber geworden. Met enkele merels begin ik een goede band te krijgen.

‘Die rare gast die hardop praat’

Hebt u ooit al eens een zelfhulpboek gelezen?

Zeker, en soms helpen ze zelfs. Het boek Help, ik hyperventileer was voor mij erg waardevol.

Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij… – heeft u het meest geraakt of gevormd?

Alle platen van Pink Floyd. Het volledige oeuvre van Armando. En natuurlijk alles van F.C. De Kampioenen.

Waarover zou u meer willen weten?

Over vogels. Ik denk dat zij de wereld regeren.

Hoeveel geld geeft u jaarlijks aan goede doelen?

Niets. Al geef ik wel soms geld aan bedelaars op straat. En ik treed geregeld gratis op voor goede doelen.

Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?

De angst dat je partner je ooit kotsbeu wordt, maar toch blijft, uit gewenning.

Vindt u seks overschat?

Nee, het is de heroïne van de samenleving. Ik ben wel jaloers op de nieuwe generatie, die er beter in lijkt te slagen om seks los te koppelen van romantiek en relaties. Zelf ben ik heel preuts opgevoed: het enige naakt dat ik zag, was een glimp van mijn zus als ik onder het rooster in de badkamer kroop. Ik hoop dat zij Knack niet leest.

Doet u iets bijzonders voor uw gezondheid?

Ik ben lui, maar wel heel leuk om mee op café te gaan. Al wandel ik wel dagelijks, tot wel 20.000 stappen, terwijl ik mijn teksten repeteer. Dan zie ik de mensen denken: ‘Daar loopt die rare gast die hardop praat.’

Wat hebt u geleerd in het leven?

Dat het allemaal heel snel gaat en je dus het leven moet léven.