Crisis binnen Groen: ‘Dit heeft alles weg van een persoonlijke afrekening’

Ondanks de aanvankelijke euforie is Groen een verdeelde partij. Volgens partijleden dreigde voorzitter Meyrem Almaci met ontslag als Kristof Calvo minister zou worden. Almaci zelf ontkent. Ondertussen oogt de politieke toekomst van Calvo onzeker.

Pas in de vroege uurtjes op donderdagochtend vielen de namen van de nieuwe Groen-ministers uit de bus. Meteen was het een grote verrassing. Kristof Calvo grijpt naast een portefeuille.

Nochtans had het Groen-boegbeeld duidelijk te kennen gegeven dat hij een ministerspost op het oog had. Als voorzitter van de Kamerfractie is dat ook niet onlogisch. Ook zijn collega-fractieleiders bij Ecolo (Georges Gilkinet), SP.A (Meryame Kitir) en Open VLD (Vincent Van Quickenborne) schoppen het tot excellentie in de regering-De Croo.

Maar een van de gezichten van Groen blijft dus aan de zijlijn staan. Kamerlid Tinne Van der Straeten en Europees Parlementslid Petra De Sutter worden respectievelijk minister van Energie en minister van Ambtenarenzaken en Overheidsbedrijven. De Sutter wordt eveneens vicepremier.

Calvo nam wel een sportieve houding aan. Iets voor 6 uur ’s morgens wenste hij beide dames veel succes, zowel in levenden lijve als op Twitter.

Het is de bedoeling dat we met goede vakministers werken.

‘Zeven uur lang crisis’

Maar daar stopte het niet. De verscheurende keuze heeft diepe wonden geslagen. Als er al sprake was van verschillende kampen binnen de partij, dan lijkt die frontvorming zich nu te verdiepen. Na de bijna unanieme goedkeuring van het regeerakkoord door het ledencongres volgden woensdagavond volgens een aanwezige ‘zeven uur lang crisis’.

De politieke raad van Groen, een grote groep waarin onder meer provinciale afvaardigingen en de verschillende fractievoorzitters zetelen, beslissen over de ministerkeuze. Anders dan bij andere partijen geldt hier ‘basisdemocratie’.

Maar uiteraard mag de voorzitter haar zegje wel doen. Naar verluidt wist Calvo via een omweg pas een halfuurtje op voorhand dat Almaci hem niet zou steunen. ‘Zoiets doe je toch niet?’, zegt een deelnemer.

Volgens een andere aanwezige is er naar de profielen van de posten gekeken. ‘Het is de bedoeling dat we met goede vakministers werken. Dit was geen keuze tégen iemand.’

Die redenering lijkt in eerste instantie vooral op te gaan voor Van der Straeten. Als energiespecialiste is ze de logische keuze. Maar waarom De Sutter beter geplaatst zou zijn dan Calvo om Ambtenarenzaken en Overheidsbedrijven te leiden, is minder duidelijk. Temeer omdat Calvo zelf tot op het einde heeft onderhandeld over het Vivalvi-akkoord, zij aan zij met Almaci.

Tussen de lijnen klinkt bij sommigen dat Calvo een te groot mikpunt zou zijn voor de oppositie. Door in te zetten op inhoud in plaats van op een ‘smoel’ zou de partij die klif omzeilen.

Het is maar een deel van het verhaal, zo blijkt. Een kopstuk is duidelijk: ‘Dit heeft alles weg van een persoonlijke afrekening.’

De analyse is dat het al langer botst tussen Almaci en Calvo. ‘Ze komen beiden uit de kieskring Antwerpen en zijn concurrenten. Ze hebben altijd in elkaars vaarwater gezeten.’

De partij is hier veel verdeelder uitgekomen.

Politieke toekomst

Volgens twee bronnen zou Almaci er zelfs mee gedreigd hebben om ontslag te nemen als voorzitter indien Calvo het tot minister zou schoppen. Almaci zelf ontkent dat met klem.

Calvo, die niet bereikbaar was voor commentaar, zou nu luidop twijfelen over zijn toekomst. Na de felicitaties aan Van der Straeten en De Sutter zou hij aangekondigd hebben om zeker nog het regeerakkoord te verdedigen tijdens de plenaire zitting van vrijdag. Maar nadien zou hij zich gaan bezinnen over zijn carrière.

Zo krijgt de aanvankelijke euforie een ferme knauw. Na het mislukken van paars-geel konden de groenen via Vivaldi inbreken in de federale formatie. Voor het eerst sinds 2003 zitten de Vlaamse ecologisten weer mee aan het roer. Een bron: ‘Het zou niet mogen, maar de partij is hier veel verdeelder uitgekomen.’