Confederalisme is de enige weg om de linkse PS-dromen te realiseren

Confederalisme wil zeggen dat Vlamingen en Franstaligen eindelijk het beleid krijgen waar ze voor stemmen. Stemt Wallonië donkerrood, dan verdient Wallonië donkerrood, schrijft Hendrik Vuye (N-VA). ‘Confederalisme is de enige mogelijkheid om het PS-programma te realiseren. Dit moet toch de droom zijn van de Parti Socialiste?’

‘Daarover praten we niet. We willen geen 7e staatshervorming. Wij willen geen ontmanteling van het land‘. De woorden zijn van PS-voorzitter Paul Magnette. Een ‘njet’ tegen confederalisme. En hij voegt er meteen aan toe dat de regeringsvorming na 25 mei 2014 wel eens lang zou kunnen duren, zelfs even lang als de 541 dagen regeringsformatie na de verkiezingen van 2010. Magnette kondigt nu al een ‘blocage’ aan.

De partijvoorzitter van de PS kondigt een ‘blocage’ aan en andere Vlaamse partijen roepen heel luid dat N-VA het land gaat blokkeren. Hoe kan men dit rijmen? Moet men niet veeleer besluiten dat de PS het land opnieuw zal gijzelen? En, was dat nu net niet wat de PS ook deed in 2010? Tenslotte, rest er nog die andere vraag: waarom is de PS zo gekant tegen confederalisme? Het confederalisme biedt de PS toch de mogelijkheid om Wallonië om te toveren tot een socialistisch paradijs? Of heeft de PS schrik van het eigen programma? Schrik van de eigen kiezers? Schrik van de eigen keuzes?

Het veelgehoorde verwijt dat N-VA dit land gedurende ‘541 dagen’ heeft ‘platgelegd’, is klinkklare nonsens. De crisis begon immers niet met de verkiezingsoverwinning van N-VA op 13 juni 2010, maar wel in april 2010 toen Open VLD-voorzitter Alexander De Croo de stekker uit de regering trok. Het kan echt geen toeval zijn dat toenmalig koninklijk bemiddelaar Jean-Luc Dehaene in zijn memoires Open VLD omschrijft als ‘leerling-tovenaars’. Of zoals een andere CD&V-er het formuleerde: ‘Alexander deed het licht uit om beter te kunnen zien’.

Bovendien was N-VA gedurende die 541 dagen onderhandelingen nauwelijks aan zet. De cijfers liegen er niet om. N-VA behaalde landelijk 17,40%, maar Bart De Wever was maar gedurende 6,63% van de formatieperiode aan zet. PS behaalde slechts 13%, maar Elio Di Rupo was gedurende 52,81% aan zet. Telt men de opdrachten van Di Rupo en Johan Vande Lanotte samen, dan blijkt dat Albert II het gedurende 72,49% van de tijd hield bij een socialistische opdrachthouder. Zelfs wanneer Bart De Wever vragende partij was voor een opdracht, werd dit straal genegeerd door het paleis.

N-VA zat, in tegenstelling tot wat men vaak leest, helemaal geen 541 dagen aan de onderhandelingstafel. Er waren verkiezingen op 13 juni 2010. N-VA zat aan de onderhandelingstafel tot 21 juli 2011, dit is 403 dagen. Nadien hebben de Di Rupo-partijen zelf nog tot 6 december nodig gehad om een regering te vormen. Dit is 138 dagen. Ook de Di Rupo-partijen hebben het land dus ‘platgelegd’. De lange crisis die Jean-Luc Dehaene in 1988 wist te bezweren met zijn ‘Sire geef me honderd dagen‘ duurde 148 dagen, dit is slechts 10 dagen langer dan de crisis onder de Di Rupo-partijen.

Met 138 dagen behoren de Di Rupo-partijen tot de traagste ontmijners uit de Belgische geschiedenis. Voor de ellenlange formatie van 2010 duurden alleen de onderhandelingen van 2007 (194 dagen) en 1988 (148 dagen) langer. 138 dagen, dat was toch niet de fout van N-VA? Misschien is het gewoon moeilijk geworden een federale regering te vormen?

Tenslotte, wat is ‘platleggen’? In dit land zijn er 9 parlementen en 8 regeringen. Vele bevoegdheden zitten al bij de deelstaten. De Vlaamse regering, met N-VA, lag alvast niet plat. Al evenmin de andere deelstaatregeringen. Hoe cynisch het ook klinkt, deze wonderbaarlijke veelvuldigheid aan instellingen maakt dat men dit land moeilijk kan ‘platleggen’. Tenzij natuurlijk wanneer men, zoals Open VLD voorstelt, de grote dwaasheid begaat om na 25 mei de regeringsvorming in de deelstaten te koppelen aan de federale regeringsvorming. Dan pas bestaat de mogelijkheid dat het land echt ‘platligt’. Daar zijn de ‘leerling-tovenaars’ opnieuw met een nieuwe onwerkzame toverformule.

Niet N-VA, maar wel PS heeft er voor gezorgd dat de federale regeringsonderhandelingen 541 dagen hebben geduurd. Vergelijkt men het Vlinderakkoord van 11 oktober 2011 met het zogenaamde ‘ultieme voorstel’ van preformateur Di Rupo eind augustus 2010, dan kan men moeilijk anders dan besluiten dat de PS nauwelijks een millimeter is opgeschoven. De grote principes van het Vlinderakkoord staan allemaal in dat ‘ultieme voorstel’. PS heeft afgewacht tot andere partijen bereid waren in een Di Rupo-regering te stappen, aan de Di Rupo-voorwaarden. Wat Magnette nu luidop zegt, is niets anders dan wat Di Rupo in alle stilte heeft gedaan na de verkiezingen van 13 juni 2010: wachten tot de anderen overstag gaan.

Het koppig verzet van Paul Magnette tegen confederalisme is merkwaardig. De PS trekt met een donkerrood programma naar de verkiezingen. Met wie hoopt de PS dit te realiseren? Indien de PS het echt ernstig meent met dit programma, dan zou Magnette het aanbod van het confederalisme met beide handen moeten grijpen. Confederalisme wil namelijk zeggen dat Vlamingen en Franstaligen eindelijk het beleid zullen krijgen waar de kiezers voor stemmen. Stemt Wallonië donkerrood, dan verdient Wallonië donkerrood. Dat is nu eenmaal democratie. Confederalisme is de enige mogelijkheid om het PS-programma ten volle te realiseren. Dit moet toch de droom zijn van de Parti Socialiste?

Maar neen, Magnette heeft blijkbaar liever dat de Vlaamse kiezer hem belet om zijn programma ten volle uit te voeren. Eigenlijk zegt de PS nu al aan de kiezers: ziehier ons programma, ziehier wat we na 25 mei niet zullen realiseren. En we willen dat ook niet realiseren, want dat kunnen we alleen indien we opteren voor confederalisme. Maar confederalisme, daar zijn we tegen, want anders moeten we ons programma uitvoeren. Dit is toch al te gek? Verduiveld, PS meen het nu eens ernstig! Een linkse meerderheid is mogelijk in Wallonië. Go for it! Wil de PS een vermogenswinstbelasting? Wel, in Wallonië is daar een meerderheid voor. Doe het! Confederalisme is de enige weg om de linkse dromen echt te realiseren.

Waarom wil de PS dan geen ‘ontmanteling van dit land’? Men leest dit zwart op wit in het boekje dat Paul Magnette schreef over nationalisme (Grandeur et misère de l’idée nationale, 2011). Op de vraag of België een toekomst heeft antwoordt Magnette heel klassiek dat België in het buitenland een sterk merk is. Vervolgens stelt de interviewer aan Magnette de vraag welke meerwaarde België dan wel intern heeft. Het antwoord is helemaal niet dat we toch allemaal Belgen zijn en België zo’n prachtig landje is.

Neen, het antwoord is heel sec: ‘La valeur centrale de la Belgique, c’est en effet son modèle social, la sécurité sociale et la concertation … Bien sûr, des transferts d’une Région à l’autre sont à l’oeuvre dans un tel système: c’est son essence même’. … La solidarité est, dans la durée, un jeu permanent de dons et de contre-dons. C’est ce qui fait sa force et sa beauté. Et c’est ce qui, en dernière instance, donne un sens à la Belgique’.

Belgisch federalisme is transfertenfederalisme, stelt Paul Magnette. Zonder die transferten kan de PS zijn beleid niet waarmaken. Meer nog, zonder die transferten heeft België voor de PS geen zin. En om die transferten te behouden, is de PS bereid het land te blokkeren. Dit staat zelfs letterlijk op bladzijde 402 van het PS-verkiezingsprogramma: de PS kondigt aan zich vastberaden te verzetten tegen het afbouwen van de ‘solidarité interpersonnelle‘ en alles wat de belangen raakt van de ‘francophones, des Wallons, des Bruxellois et des germanophones‘. De belangen van de Vlamingen, deze zijn alvast niet aan de PS besteed. En toch beweert dezelfde Magnette schaamteloos dat N-VA enkel aan de Vlamingen denkt en niet aan alle Belgen. Het PS-programma geldt alvast niet voor alle Belgen.

Daadwerkelijk verantwoordelijkheid opnemen en het eigen programma ook echt uitvoeren, daar is de PS niet toe bereid. De PS weet maar al te goed dat de PS-politiek enkel kan overleven mits de transferten van Noord naar Zuid in stand worden gehouden. Daarom wil de PS geen ‘ontmanteling van dit land’. Dat is waar het uiteindelijk allemaal om draait. Zelfs de PS beseft blijkbaar dat een PS-programma tot collectieve verarming leidt.