Cieltje Van Achter (N-VA): ‘Ik heb vaak spijt van mijn ongeduld’

Cieltje Van Achter is Brussels Parlementslid en ondervoorzitter van de N-VA. Maar hoe is zij als mens? Om deze 20 vragen te beantwoorden, had zij 10 minuten en 37 seconden nodig.

Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?

Dat de verplichte inburgering door de Brusselse regering alweer op de lange baan is geschoven, vind ik onbegrijpelijk. Het is zo belangrijk dat mensen – vooral vrouwen – die in Brussel aankomen de taal leren, werk vinden en uit hun isolement raken.

Hebt u een concreet idee of voorstel om de wereld te verbeteren?

Op politiek vlak heb ik er zeer veel. Maar met kleine, concrete dingen kun je ook heel wat veranderen. In onze straat hebben we een mooie traditie: elk jaar organiseren we een aperitief met de buren. Dat vraagt amper werk, maar je leert iedereen kennen. En zo verbeter je toch al je straat, dat is een begin.

Wat is uw grootste prestatie?

Dat ik, samen met mijn man, drie kinderen op de wereld heb gezet en help opgroeien. De bevallingen alleen al waren serieuze prestaties.

Wat is uw grootste mislukking?

Dat het niet gelukt is om in oktober 2018 de Schaarbeekse gemeenteraad binnen te treden, waardoor daar geen Vlaamse oppositie zit. Gelukkig hebben we het een halfjaar later kunnen goedmaken op gewestelijk niveau.

Hebt u al eens overwogen om te emigreren?

Als jong meisje las ik in Weekend Knack altijd de column van Jacqueline Goossens, die naar New York was verhuisd. Toen droomde ik daar al van. Intussen heb ik al één jaar in Parijs gewoond, één jaar in Bologna en één jaar in Washington DC. En met de twee oudste kinderen ook enkele maanden in New Delhi. Dat waren fijne avonturen, maar ik keerde ook telkens met veel plezier terug.

Aan welke jeugdherinnering bent u het meest gehecht?

Als kind vond ik een soort tweede thuis bij een vriendje en zijn vier broers. In dat warme, gastvrije gezin, met zeer veel ambiance, heb ik vaak gelogeerd.

Doet u iets bijzonders voor het milieu?

We zijn heel bewust in de stad gaan wonen en nemen zo vaak mogelijk het openbaar vervoer en de elektrische fiets.

Wat is het ergste wat u over uzelf op sociale media hebt gelezen?

Meestal negeer ik de bagger en de onzin. Maar als ik onterecht beticht word van racisme, kan mijn bloed soms koken.

Praat u weleens tegen uw huisdier?

Ja, tegen de kippen. Al kom ik zelden verder dan ‘kip, kip, kip’.

Van welke beslissing hebt u het meest spijt?

Ik heb geen spijt van bepaalde beslissingen. Maar wel vaak van mijn ongeduld, of van de keren dat ik er zomaar iets uitflap.

Hebt u het gevoel dat de jaren dertig terug zijn?

Die vraag is in de mode, blijkbaar. Maar nee, ik heb niet dat gevoel.

Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij… – heeft u het meest geraakt of gevormd?

Als kind heb ik veel muziek gespeeld en ik herinner me nog levendig een optreden met het jeugdkoor. We brachten het prachtige Stabat Mater van Pergolesi in een Brusselse kerk en ik mocht een stukje solo zingen.

Waarover zou u meer willen weten?

Over zoveel. Ik volg veel thema’s op in het Brussels Parlement. Op dit moment verdiep ik me vooral in het energievraagstuk voor Brussel.

Hoeveel geld geeft u jaarlijks aan goede doelen?

Dat varieert: ik geef spontaan, afhankelijk van wat voorbij komt. In totaal zal het ongeveer 1000 euro zijn.

Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?

Tijd vinden voor het spontane.

Vindt u seks overschat?

Nee.

Hoelang is het geleden dat u uw ouders hebt gezien?

Ze halen één keer per week de kinderen op van school, dus ik zie hen gelukkig regelmatig.

Doet u iets bijzonders voor uw gezondheid?

Telt traplopen en achter kinderen aanhollen mee?

Zou u op de vlucht slaan als het oorlog wordt?

Ik zou als een leeuwin vechten voor mijn kinderen en doen wat in hun belang is.

Wat hebt u geleerd in het leven?

Dat het per definitie onvoorspelbaar is. En dat schoonheid in hele kleine dingen zit, zoals een ontmoeting met vrienden.