CDH lijkt altijd achter de feiten aan te lopen: denkt Lutgen echt dat hij succes kan hebben in Vlaanderen?

De achterhoedegevechten van CDH ontwikkelen zich in een soort waanbeeld, schrijft Jules Gheude. ‘Denkt Benoît Lutgen echt dat hij in Vlaanderen succes kan hebben?

Het minste wat je kan zeggen van de weigering van CDH-voorzitter Benoît Lutgen om met Bart De Wever in zee te gaan, is dat die beslissing – door de Tweekerkenstraat als onherroepelijk bestempeld – koel werd ontvangen door de Vlaamse opiniemakers van alle kanten van het politieke spectrum. Maar de balans was niet alleen streng in de Vlaamse pers. Zo spreekt Francis Van de Woestyne in La Libre Belgique over ‘een gevaarlijk spel’:

‘Door te weigeren met N-VA te onderhandelen hebben de Franstalige humanisten Bart De Wever gelijk gegeven en heel veel koren op zijn molen gebracht. Voortaan is de enige manier voor de Vlamingen om in België een centrumrechtse politiek te voeren, het zwaartepunt bij het confederale België te leggen. Het was echter mogelijk aan te tonen dat België centrumrechts in het huidige institutionele kader kon bestuurd worden. Het is een gemiste kans (…). Vreemd genoeg, was die nota niet te nemen of te laten, maar een basis om later te discussiëren. De botte weigering van CDH om zelfs theoretisch mee te gaan in een discussie met de centrumrechtse partijen zal Vlaanderen enkel aansporen om zich nog meer in zichzelf te keren en nog meer nieuwe bevoegdheden en macht op te eisen’.

In 2007 had Joëlle Milquet, ‘Madame Non’, zich al de Vlaamse woede op de hals gehaald. Zeven jaar later doet haar opvolger hetzelfde terwijl CDH de slechtste score van zijn geschiedenis opmeet. Daardoor heeft hij, zoals politoloog Bart Maddens (KULeuven) benadrukt, in Vlaanderen een anti-Franstalig gevoel aangewakkerd, een op zijn minst paradoxaal gevolg voor een partij, die net zoals de PS , voortdurend spreekt over ‘de stabiliteit van het land’…

‘De PSC trekt zich niets aan van België en de monarchie. Het enige wat voor hen telt is aan de macht zijn en geld krijgen voor het katholiek onderwijs’ vertrouwde mij François Perin toe nadat een humanist zich gepermitteerd had het paleis aan het lijntje te houden.

Denk maar aan de zogenaamde Lambermontakkoorden uit 2001 toen de CDH, die niets vroeg, zijn principes inslikte in ruil voor enkele gunsten aan het vrij onderwijs. ‘Geen sprake van om aan de kinderbijslag te komen of BHV te splitsen zonder Brussel uit te breiden’ had Joëlle Milquet samen met de andere Franstaligen gesteld voor ze uiteindelijk die zesde staatshervorming aanvaardde. Een staatshervorming waarvan de voorzitter van CD&V, Wouter Beke, trouwens onmiddellijk zei dat het niet de laatste zou zijn.

Het lijkt erop dat de Franstalige humanisten altijd achter de feiten aanlopen. In 1968 noemden ze het Rassemblement Wallon de grafdelver van de staat omdat die het federalisme wou invoeren. Zesenveertig jaar later verdedigen ze het federaal schema te vuur en te zwaar terwijl dat laatste achterhaald is sinds het Vlaamse Parlement in 1999 voor een duidelijk confederaal geïnspireerd project pleitte, waar enkele jaren voordien Vlaamse minister-president Luc Van den Brande (CVP) mee gestart was.

De waarheid is, zoals oud CD&V-minister Stefaan De Clerck terecht opmerkte, dat ‘de relatie tussen het nationalisme en de christendemocratie diep verankerd zit in het Vlaamse DNA’. De waarheid is dat de katholieke partij de eerste politieke ‘familie’ is die uiteenviel na het ‘Walen buiten’ van Leuven.

De achterhoedegevechten van CDH ontwikkelen zich in een soort waanbeeld. Door een federale kieskring voor te stellen roeit Benoît Lutgen tegen de stroom van de geschiedenis in. Denkt hij echt dat hij in Vlaanderen succes kan hebben?

Op gewestelijk niveau zijn CD&V en N-VA vast van plan door te gaan met de centrumrechtse politiek dat de ‘natie’ Vlaanderen welvarend en dynamisch maakte. Wallonië daarentegen zal met de medeplichtigheid van de CDH links bestuurd blijven en de herstelplannen blijven opeenstapelen die het gewest een werkloosheidscijfer van 16% en een schuld van 11,2 miljard euro bezorgden. Daar ligt de gapende kloof tussen het noorden en het zuiden van het land. Op termijn zal die enkel de implosie van het land veroorzaken.

Terwijl ik deze tekst afmaak hoor ik dat bijna de helft van de Vlaams ondernemers overwegen een traditionele tripartite op het federale niveau te boycotten. En Karel Van Eetvelt, de topman van Unizo verduidelijkt: ‘We begrijpen het neen van CDH niet en vrezen een Di Rupo II, de nachtmerrie voor de ondernemers’.