‘Brussel Vlaams? Pourquoi pas?’

‘We mogen Brussel niet langer overlaten aan het lakse cliëntelisme oude stijl’, schrijft Karl Vanlouwe (N-VA). ‘Iedereen die de onbestuurbaarheid en onleefbaarheid van Brussel achter zich wil laten moet van zich laten horen.’

Brüssel Vlaams? Ça Jamais!” Die uitdrukking in Gotische letters, inclusief umlaut, sierde in de jaren ’60 de affiches van het FDF. Het toonde de toenmalige geestesgesteldheid bij vele Brusselse Franstaligen: Vlaanderen, en bij uitbreiding de Vlamingen, hebben in Brussel zo weinig mogelijk te zoeken. “Keer terug naar uw dorp” om het met een andere slogan te zeggen.

Dit misprijzen zien we vandaag ook terug bij Brussels Minister-president Rudi Vervoort (PS) wanneer Vlamingen durven te kiezen voor de fusie van gemeenten en politiezones in Brussel. “Als de Vlaamse socialisten de gemeentes niet belangrijk vinden, dan stel ik me de vraag of ze nog wel op onze lijsten moeten staan bij de volgende verkiezingen.” Benieuwd wat onze “Vlaamse” kameraden daarvan denken, maar dat terzijde.

Van het FDF tot en met Vervoort, in de 50 jaar die hen scheidden vertaalde de afkeer zich bij sommige anciens bruxellois ook politiek. Staatshervorming over staatshervorming werd Brussel een eigen entiteit. Steeds meer bevoegdheden, maar steeds minder band met Vlaanderen en de Vlaamse gemeenschap. In die mate zelfs dat het Brussels Gewest ook gemeenschapsbevoegdheden kreeg via de GGC. Wat deze Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie voor een beest is weet niemand buiten Brussel, in Brussel trouwens ook niet. Dat Franstaligen ervoor pleiten om dit orgaan steeds meer bevoegdheden te geven, is waarschijnlijk ingegeven om vooral minder Vlaamse aanwezigheid te hebben in de hoofdstad.

Brussel-vooral-niet-Vlaams dus? Is me dat even een succesverhaal gebleken! Een gewest met meer dan 1000 politici: gemeenteraadsleden, OCMW-raadsleden, schepenen, burgermeesters en parlementsleden. Een groot deel hiervan kan zelfs pronken met de titel van minister. Een gewest waar hoogdravende theorieën worden verkondigd en beleidsmakers mooie redevoeringen houden over de roeping van Brussel, en er soms niet eens wonen. Een gewest ook waar heren en dames burgemeesters het hebben over wereldburgerschap, maar zich eigenlijk vooral vastklampen aan hun eigen baronieën.

Herkent u het? Die slimme praatjes over smart cities en Brussel de 21^ste eeuw inloodsen als stad van de toekomst? Tegelijkertijd struikel je over slecht aangelegde voetpaden op straat. En mag je al van geluk spreken als er geen steen op je hoofd valt als je door de tunnels rijdt – of er stilstaat, dat gebeurt ook meer dan eens.

Alle lokale politici willen hun zeg doen en doen dat ook. Maar er gebeurt zo weinig. Er ontbreekt een hoofdstedelijke visie en ambitie. Het lijkt alsof de enige link met andere grootsteden bestaat in de hoge criminaliteitscijfers en de onveiligheid. Om nog maar te zwijgen over het islamisme dat welig tiert in onze stad. De enige ambitie in Brussel bestaat erin om erkend te worden als région à part entière, maar intussen rijfde men internationaal de titel van “jihadi capital” binnen. De onleefbaarheid in Brussel lijkt dan ook recht evenredig met de onbestuurbaarheid. Eerder al beschreef de Britse historicus Tony Judt Brussel als “a metaphor for all that can go wrong in a modern city“.

Uit het laks beleid, soms zelfs non-beleid, blijkt weinig echte fierheid te bestaan over de stad. Helaas, er zit zoveel potentieel in Brussel. Brussel is levendig, de stad fascineert mij. Heel open ook met tal van Europese en andere internationale instellingen. Net daarom betreur ik de slechte publiciteit die Brussel krijgt, nationaal én internationaal. We kunnen enkel hopen dat de internationale berichtgeving over het lakse PS-beleid dat leidde tot het in stand houden samenlevingsproblemen en voeden van religieuze radicalisering een wake-up call is.

Het non-beleid heeft de stad en haar imago danig geschaad. Wordt het geen tijd om de huidige recepten in Brussel over boord te gooien? Ze smaken in ieder geval erg slecht. Laat het ons over een andere boeg gooien. Zo doen de Vlaamse instellingen in Brussel het bijvoorbeeld vrij goed. Ons onderwijs boomt, het is soms zelfs slachtoffer van zijn eigen succes. Onze culturele initiatieven worden door vele Brusselaars én niet-Brusselaars geapprecieerd. En we hebben een goed inburgeringstraject voor nieuwkomers in Brussel, helaas niet verplicht zoals in Vlaanderen want dat ziet men in Brussel (nog) niet zitten.

Misschien moet de Vlaamse aanwezigheid in Brussel meer zijn dan enkel de aanwezigheid van instellingen. Wellicht kan de Vlaamse mentaliteit en aanpak, l’approche flamande zo u wil, Brussel iets bijbrengen. Meer transparantie. Meer efficiëntie. En meer ambitie. Minder taboes en wegkijkgedrag, maar assertiviteit en klare wijn schenken: problemen benoemen én aanpakken, ook indien dit niet politiek correct lijkt. Wat is er mis met wat minder blabla en wat meer rechtlijnigheid? Law-and-order weet u wel. Recepten die elders ook blijken te werken.

Gelukkig is deze “Vlaamse” aanpak niet uitsluitend terug te vinden bij verschillende Vlaamse partijen in Brussel. Maar in Brussel zijn er te weinig politici die zich hier achter zetten, durven achter te zetten.

Cliëntelisme

We mogen Brussel niet langer overlaten aan het lakse cliëntelisme oude stijl. Vraag maar aan voormalig PS-boegbeeld Merry Hermanus. En op het pseudo-socialisme van de Brusselse cdH of de politieke correctheid van Ecolo moeten we ook al niet rekenen. Iedereen die de onbestuurbaarheid en onleefbaarheid van Brussel achter zich wil laten moet van zich laten horen. Weg met de eiland-mentaliteit, welkom aan een echte hoofdstedelijke visie. Het woord “leefbaarheid” in de zin van veiligheid, netheid en aangenaam leven is niet gemakkelijk te vertalen naar het Frans. Maar laat ons alvast met krachtdadig beleid een poging doen om dit begrip te introduceren in Brussel. Onze hoofdstad zal er wel bij varen.