Bruno Tobback: ‘Wie werkt, onderneemt of een beetje spaart, is hier gejost’

België mag zich tot het nieuwe Luxemburg kronen, schrijft SP.A-voorzitter Bruno Tobback. ‘We moeten stoppen met werk zo zwaar te belasten en kijken naar de grote vermogens.Rijk zijn is geen zonde, ongelijk bijdragen is dat wel.’

‘Wie gelooft die mensen nog?’ Het is een zinsnede uit onze politieke geschiedenis met de kracht van een boomerang. Een boomerang die de afgelopen dagen keihard terugvloog naar rechts, met een niet mis te verstane boodschap voor de Belgische middenklasse.

Mocht het geen pure gezichtsbegoocheling zijn, het zou bijna aandoenlijk ogen: de manier waarop de verdedigers van de 1% proberen aan te tonen dat vermogen of kapitaal te zwaar belast wordt in België. Het adagium dat je met statistiek alles kan bewijzen wordt hierbij alle eer aangedaan. In een tijd waar talloze onderzoeken aantonen dat mensen het gevoel hebben dat de grote vissen aan de dans ontsnappen of hun schuld kunnen afkopen voor een prikje is dat simpelweg schaamteloos.

Niet alleen gaat men heel selectief om met de cijfers: in het ‘rechtse’ lijstje staat Luxemburg op nummer 1 met zogezegd de hoogste belastingdruk op kapitaal of vermogen. Is er iemand die dat gelooft? Zo denkt men blijkbaar ook dat Gerard Depardieu, Bernard Arnault en co zich schromelijk misrekenen wanneer ze en masse besloten te verhuizen naar ons land. Opnieuw, is er iemand die dat gelooft?

De truc om belastinginkomsten als percentage van het BBP voor te stellen zegt absoluut niks over de eigenlijke belastingdruk op vermogen en inkomens uit vermogen. Daarvoor moeten we kijken naar de omvang van dat vermogen en de bijdragen die we daarop vragen.

Cijfers van Eurostat tonen aan dat het financieel vermogen in ons land zowat 2.5 keer ons BBP bedraagt. Dat is dus ons totaal budget, maal twee (!) plus nog eens de helft – of in verhouding dubbel zoveel als Luxemburg en het gemiddelde voor de Eurozone. Er staat hier met andere woorden heel wat geparkeerd.

Als we dan kijken naar de heffingen op vermogensinkomsten – en dus niet op vermogen maar op de winst die men haalt uit dat vermogen – dan zien we opnieuw een heel ander beeld. Voor de inkomsten uit dividenden, intresten, meerwaarde op aandelen en meerwaarde op vastgoed bengelen we achteraan de lijst in het gezelschap van een aantal Oost-Europese landen en mogen we ons tot het nieuwe Luxemburg van de OESO kronen. Enkele voorbeelden: voor dividenden vragen we een bijdrage van 31%, waar dat in de ons omringende landen gemiddeld meer dan 50% is; op intresten 25%, waar dat bij onze buren gemiddeld ongeveer 40% is; en op vermogenswinsten 8% waar we de laatste van de klas zijn.

Er is dus wel nog heel wat marge, me dunkt.

Waar we het in dit land wél allemaal over eens zijn, is dat we moeten stoppen met werk zo zwaar te belasten. Wat de meesten ook vinden is dat inkomen – waar je het ook uit haalt – een inkomen is en ook zo moet behandeld worden. Maar zij die hun kapitaal voor zich laten werken en als het ware slapend rijk worden door de winst op te strijken mogen gerust wat meer bijdragen, zodat we werk – vooral voor kwetsbare groepen als jongeren en ouderen – goedkoper kunnen maken.

Het gaat dus niet om een aanval op uw spaarboekje of uw pensioen zoals sommigen u proberen wijs te maken, maar wel over de grote vermogens die hier zijn en de snelle speculaties op de beurs. Rijk zijn is geen zonde, maar niet gelijk bijdragen is dat wel. Op dit moment zijn er heel veel inkomsten uit aandelen, beleggingen en geldstromen uit het buitenland die ontsnappen aan onze fiscus.

En zo wordt wie werkt, onderneemt of een beetje spaart hier pas echt ‘gejost’. Laat ons dus kijken waar nog niet bijgedragen wordt, want dat is de grote onrechtvaardigheid waar in de eerste plaats de Belgische middenklasse het slachtoffer van is. Wat wij voorstellen, is simpel: een faire en realistische bijdrage van de grote vermogens en speculanten die het mogelijk maakt om de belastingen op arbeid met 2 miljard te verlagen. Zo helpen we pas écht wie werkt, onderneemt of een beetje spaart in dit land. En dat stel ik me oprecht twee vragen: wie verdedigt nu eigenlijk de belangen van de Belgische middenklasse? En wie probeert haar te gijzelen om zijn eigen belangen veilig te stellen?