‘Alleen Turken en oude hippies krijgen nog literaire prijzen. Wat is er aan de hand?’

In een satirische column geeft schrijver Marnix Peeters kritiek op de literaire stand van zaken: ‘Ik hoop dat elke Vlaamse schrijver of schrijfster die mijn nieuwe kortverhaal leest, beseft dat het vanaf nu écht zinloos is om boeken nog op te sturen voor literaire prijzen.’

Ik doe niet mee met literaire prijzen – veel mensen weten dat niet, maar je moet daarvoor solliciteren. Je moet zeven exemplaren van je boek opsturen, per prijs, dus als je al die prijzen bij elkaar optelt ben je al snel een hele doos van vijftig stuks kwijt. Het geld groeit niet op mijn rug.

Nu moeten heel veel Vlaamse auteurs die wél hun boeken gratis naar al die Nederlandse jury’s opsturen en dan bang gaan zitten afwachten zeer ontgoocheld zijn, want alleen Turken winnen ze nog. Af en toe ook een oude hippie als Jeroen Olyslaegers, maar toch meestal Turken.

Die Nederlanders zijn helemaal gek geworden, want veel van die Turkse schrijvers zijn lichtgeraakt. Korte lontjes, man. Ik had ooit een wisselcolumn met Özcan Akyol bij het weekblad Nieuwe Revu. Als het mijn beurt was wierp ik hem altijd complimentjes toe – dat hij zeer aardig kon schrijven, voor een Turk – en hij kon daar helemaal niet om lachen. Maakte de hoofdredacteur het leven zuur, ging elke week eisen dat die me de laan zou uitsturen, reed ’s avonds traag en met gedoofde lichten langs diens huis in de Bijlmer.

Vorige week was er dan Murat Isik, die ook een belangrijk boek had geschreven en die daarmee de Libris Literatuurprijs won, en die meteen de wind van voren kreeg vanwege een andere Turk, Jamal Ouariachi, die vond dat het onterecht was en die suggereerde dat het kwam doordat een derde Turk, Abdelkader Benali, hoofd van de jury was en zijn vriend had voorgetrokken.

Ze winnen een prijs en ze beginnen te vechten.

Ik heb er een kortverhaal over geschreven – ‘Was ik maar Jamal’ – over een geschiedenisleraar die zich in de nesten werkt in het kader van de diversificatie van de Nederlandse letteren, en ik hoop dat elke Vlaamse schrijver of schrijfster die het leest, beseft dat het vanaf nu écht zinloos is om boeken nog op te sturen voor literaire prijzen.