‘Bij wie denkt u dat de regering zal aankloppen als de rekening niet blijkt te kloppen?’

Kamerlid Peter Vanvelthoven (SP.A) vergelijkt het beleid van de regering-Michel met een leuze uit de tijd van Lodewijk XIV: ‘Taxons les pauvres, ils sont tellement plus nombreux.‘

‘Geen enkele regering heeft de afgelopen 25 jaar meer gerealiseerd dan de mijne’, zo klopte premier Charles Michel zich begin september op de borst. Vandaag licht de premier zijn laatste grote werkstuk van deze legislatuur toe: de begroting 2018. Het is een uitgelezen kans om achteruit te kijken, maar vooral vooruit. Wat heeft deze regering nu echt gedaan de voorbije jaren en welke impact hebben haar maatregelen op het concrete leven van mensen?

Laten we beginnen bij het begin: de cijfers. Toegegeven, drie jaar geleden was de ambitie niet min. ‘Tegen 2018 zorgen we voor een begrotingsevenwicht. We stoppen met facturen door te schuiven naar onze kinderen en kleinkinderen’, klonk het vastberaden. Anders gezegd: de mensen moe(s)ten even op hun tanden bijten om het daarna beter te hebben.

Vandaag weten we allemaal dat deze regering voor haar zelfgekozen hoofdvak gebuisd is. De legislatuur loopt op haar einde maar niet eens de helft van de weg is afgelegd. Terwijl de economie overal in Europa opveert en in theorie dus betere begrotingen zou moeten opleveren, bengelt ons land helemaal onderaan. Intussen lukt zelfs de miniemste inspanning die Europa van ons vraagt niet. Waarom? Simpel, omdat er telkens weer zo weinig klopt van wat er begroot wordt. Het moet dus zijn dat iets schort, iets serieus schort. Of het moet zijn dat deze regering zich doelbewust misrekent, of het moet zijn dat de economie draait, maar dan enkel voor een elite en haar lobby die de macht hebben om politieke keuzes te steunen in hun voordeel. Dat deze regering de afkoopwet – waardoor rijke fraudeurs hun straf kunnen afkopen – in ere houdt, is daar maar één voorbeeld van.

De volgende stap in de riedel is welbekend. Om nog meer geld in de economie te pompen, is matigen en besparen de enige uitweg. Intussen zitten we al aan 2 miljard minder in de sociale uitkeringen en 4 miljard minder in de gezondheidszorg. Net na de zomer was vicepremier Didier Reynders tenminste zo eerlijk om niet rond de pot te draaien. Hij gaf gewoon toe dat er nog honderden miljoenen bespaard zou worden. Dat is dezelfde minister die – net als Johan Van Overtveldt – vindt dat het grootkapitaal al genoeg belast wordt in dit land. Dat brengt ons meteen bij de achilleshiel: rechtvaardige fiscaliteit.

Coalitiepartner CD&V zit daar intussen met een erfenis die zwart op wit bewijst dat ze haar zelf opgeplakte etiket van ‘sociale gelaat’ niet waarmaakt. De Kaaimantaks? 460 miljoen zou die opleveren van grote vermogens die hun geld verstoppen in belastingparadijzen. Vandaag staat vast dat het nog geen 40 miljoen is. Een speculatietaks dan maar? Die werd na amper een jaar weer afgeschaft omdat ze geld kostte in plaats van op te brengen. Een meerwaardebelasting dan? Alleen wat nachtelijk theater in de Wetstraat, meer niet. Tot slot kregen we een effecten-taks dat langs alle kanten rammelt en amper 750 euro vraagt van wie minstens 500.000 euro aandelen heeft. Aan het hof van Lodewijk de 14e wisten ze het al: ‘Taxons les pauvres, ils sont tellement plus nombreux.’ De leuze van destijds is nu vermomd in een moderne versie: ‘Taxons les familles, c’est tellement plus facile.’

Met de verlaging van de vennootschapsbelasting zien we opnieuw hetzelfde stramien. Terwijl de regering blijft beweren dat het u niets zal kosten – “het is budgetneutraal” – lopen gerenommeerde instellingen en experten elkaar voor de voeten omdat ze de grootste twijfels hebben. En bij wie denkt u dat hij straks aanklopt als ook die rekening niet blijkt te kloppen? Niet bij de multinationals die de groei van onze kmo’s fnuiken omdat zij belastingen (kunnen) blijven ontwijken, noch in belastingparadijzen waar intussen 80 miljard Belgisch geld staat geparkeerd.

Overheid uithongeren

Tot slot dit: het excuus van de premier dat zijn regering ervoor kiest om haar belofte te breken om ‘de groei niet te fnuiken’ is een doekje voor het bloeden. Een hoorzitting met de Europese Commissie maakte duidelijk dat de economische groei ‘an sich’ intussen sterk genoeg om een grotere begrotingsinspanning te rechtvaardigen. De vragen blijven dus: waarom is na 3,5 jaar besparen en extra facturen het resultaat van deze regering een krater? Waarom raamt deze minister van Financiën zijn inkomsten keer op keer verkeerd?

Vandaag kan het haast niet anders dan we het antwoord in ideologische hoek moeten zoeken: de overheid zodanig uithongeren om een draagvlak te creëren om aan de poten van basisvoorzieningen te zagen. Mijn partij zal het komende anderhalf jaar die oneerlijke gang van zaken niet alleen blijven blootleggen, maar ook bijschaven als het kan, terugschroeven als het moet. Elke dag opnieuw.