‘Bij het coronaregime hoor je het klikken van de laarzen’

We zijn herleid tot proefdieren in het labo van de virologen, vindt Jean-Marie Dedecker.

Als viroloog Marc Van Ranst of epidemiologe Erika Vlieghe op de treurbuis komen, begint mijn hond te janken en mijn kat te spinnen, uit angst in quarantaine te moeten en een muilkorf om. Nauwelijks een derde van de bevolking kan het rigoureus ophokbeleid nog volgen. Zelfs de dieren krijgen een indigestie van de mediatieke overkill en de gietijzeren zelfgenoegzaamheid.

Voor de experts kleurt alles rood, van het klimaat tot de druktebarometer en van de coronacurve tot hun eigen politieke overtuiging. Rood geeft hen een warm risicoloos gevoel, want als je waarschuwt voor alles kun je je nooit vergissen. Masochisme als wetenschappelijk toetje, jonglerend met hoop en wanhoop, zwaaiend met dood en verderf, neus omhoog en vingertje in de lucht.

‘Sommigen lijken plezier te krijgen in hun macht om mensen op te hokken. De bunkervisie van de experts,’ zegt econoom Geert Noels. Ook Rik Torfs, gewezen rector van de KULeuven waar Van Ranst doceert, vindt dat onze BV-viroloog een extreme visie heeft op de samenleving, dat dit donkerrood politiek activisme stilaan gevolgen heeft voor de geloofwaardigheid van zijn wetenschappelijke opvattingen, en dat we ons daarom moeten afvragen wat de repercussies zijn van zijn strenge maatregelen. Als je als virogoeroe eind februari bijvoorbeeld zegt ‘dat mondmaskers geen zin hebben’ en een maand later het omgekeerde beweert en oplegt, lijd je toch zwaar aan het Pinokkiosyndroom.

Als de politici blijven capituleren voor de virologen wordt onze democratie een virocratie.

Elk plezier wordt geofferd in de strijd tegen het virus, en elke feest- en cultuurzaal wordt drooggelegd en herschapen in een mortuarium van doffe ellende. Sluitingsuur, uitgaansverbod en nachtklok, de verbodsideologie is besmettelijk.

De mondkapjesplicht heeft absurde dogmatische vormen aangenomen die ons economisch en sociaal ten gronde richten. De economische giganten, van Colruyt tot Amazon, worden met megasprongen groter en rijker terwijl onze kleine winkeliers en zelfstandigen gedecimeerd worden. Iedereen wordt opgehokt in sociaal isolement, elk voor zich in zijn eigen bubbel. Er sterven meer oudjes van eenzaamheid dan in het ziektebed. Angst wordt een gewoonte, en gewoonte een depressie. Het leven wordt gemarginaliseerd en het hart wordt weggesneden uit ons sociaal weefsel.

Het onzingehalte kent geen grenzen. We mogen geen pint drinken aan de toog maar wel rollebollen in een parenclub. We mogen met 480 onder elkaars okselgeur in een stalen buis de wereld rond vliegen, maar we mogen maar met 50 op een rouwmaaltijd, met 20 in een gemeentelijke huwelijkszaal en met 10 op een communiefeest. We moeten een mondkapje aan op de fiets om ons te vergiftigen met onze eigen CO2. We moeten zelf aan de muilkorf om fifi te laten luchten op de desolate zeedijk of in een verlaten park. Op café of restaurant mogen de mondmaskers af als je neer zit, in de schoolklas moeten de kinderen de kapjes aanhouden als magisch instrument dat alle kwaad moet bezweren. Onderwijsvakbonden gijzelen onze kinderen met pestgedrag in een bubbel van leerachterstand.

De sanitaire logica verdringt het gezond verstand. Symboolpolitiek en een chaotische mallemolen van tegenstrijdige en absurde maatregelen, waarvan sommige – volgens epidemioloog Luc Bonneux – even nuttig zijn als look hangen tegen vampiers.

Ze ondermijnen stilaan het geloof in de ontsporende rechtstaat die mensen broodrooft en zich handhaaft met exorbitante boetes en onzinnig politiegeweld. Bij het coronaregime hoor je het klikken van de laarzen.

We zijn echter een leibandvolkje dat gedwee de regeltjeskermis opvolgt omdat alles overgoten wordt met een moreel sausje, want wie de richtlijnen niet rigoureus opvolgt is asociaal, niet solidair en immoreel. Het gaat niet meer over wetenschap maar over moraliteit, wat stilaan leidt tot polarisatie tussen mensen met smetvrees en coronasceptici. Maar wie alles verbiedt, verbiedt niets.

Topdokter Alex Mottrie (De Tijd, 22 augustus): ‘We spreken van een nieuwe coronapiek met 500 besmettingen per dag. Maar hoeveel ziekenhuisopnames zijn er? En hoeveel doden? Zeven per dag? Dat heb je met griep ook hoor.’ Jean-Luc Gala, specialist infectieziekten en hoofd van universitair Saint-Luc pleit voor verfijnde lokale maatregelen en noemt de mondmaskerplicht en kleine bubbels onzin. Academici als Gala en Yves Coppieters, epidemioloog aan de ULB worden echter met de dwangbuis afgevoerd. De wetenschapper vindt dat we best een mondmasker mogen dragen maar niet voortdurend, enkel in risicosituaties, en op plaatsen waar weinig ventilatie is of waar te veel volk samenkomt. C’est tout. In goed verluchte ruimtes moet je geen masker dragen. (De Morgen, 20 augustus)

Het Zweeds model (1,7 miljoen kinderen hebben geen schooldag moeten missen en niemand overleed) bewijst zijn gelijk, maar dit past niet bij het stockholmsyndroom van de experten in de GEES en de Nationale Veiligheidsjunta. Zij hebben immers altijd gelijk: als het aantal besmettingen afneemt hebben hun regels hun nut bewezen, als de besmettingshaard toeneemt hebben wij hun instructies niet goed opgevolgd. Door hun beleid zijn we met 10.000 coronadoden onbetwist wereldkampioen geworden in het aantal overlijdens per aantal inwoners. We betreuren 862 overlijdens per miljoen inwoners, 752 meer dan Duitsland, 322 meer dan Brazilië, 328 meer dan de VS en 276 meer dan Italië. Beschamend. Alles was chaos: van de mondmaskerade, de aankoop van testkits, het misdadig woonzorgbeleid, de contact tracing tot de persconferenties. Maar kritische stemmen worden gemuilkorfd, en journalisten zijn eerder emotionele groupies dan objectieve verslaggevers. Drama verkoopt.

Door hun beleid ging onze economie op slot, dreigt er een extra 5 procent van de bevolking onder de armoedegrens te zakken waardoor de levensverwachting van zo’n 500.000 mensen met tien jaar daalt.

Van het begin van de epidemie tot 28 augustus stierven volgens Sciensano in ons land 42 mensen aan covid-19 in de leeftijdscategorie 0 tot 45 jaar, en 515 in de categorie 45-65 jaar (en de meesten dan nog met onderliggende ziektesymptomen). Op 11.597.626 Belgen is dit respectievelijk 0,00036214 procent en 0,0044405 procent van de bevolking. Voor de twee categorieën samen, zijnde zowat de voltallige actieve werkende bevolking die onze economie doet draaien, komt een risico op overlijden dus neer op 0,0048027 procent. Op 13 augustus werden 42 nieuwe patiënten in het ziekenhuis opgenomen en 30 ontslagen, en er lagen in totaal 309 mensen in onze hospitalen waarvan 74 op intensieve zorgen. Dat is 95 procent minder dan op de twee pieken in april met resp. 5.759 ziekenhuispatiënten en 1.285 op intensieve. ‘Er is nooit zoveel geld geïnvesteerd om zo’n beperkt aantal levens te redden,’ betogen een 40-tal geneeskundige en economische experten in een Open brief. De coronapsychose en de ontsmettingswoede ondermijnen ons lichamelijk, sociaal en economisch immuunsysteem. Het virus is een blijver, het is tijd dat we rationeel bepalen welke prijs we willen betalen.

De necropolitiek van onze bange politici met een apocalyptische kijk op alle uitdagingen in de samenleving, van de klimaatverandering tot de pestpandemie, richt onze samenleving ten gronde. De vier Vlaamse partijen die bij de vorige verkiezingen een pak rammel kregen, zijn ondertussen bezig hun eigen doodstrijd te rekken op de tonen van Vivaldi. Volk, wordt staat, en kom op straat! ‘Blind belief in authority is the greatest enemy of truth‘, zei Albert Einstein. Een wijs man.