‘Beste vakbondstop, uw mensen verdienen beter dan een politieke guerrillabeweging’

In zijn wekelijkse bijdrage aan het schaduwparlement richt Maurits Vande Reyde (voorzitter Jong VLD) zich tot de vakbondstop.

Beste vakbondstop,

Begin deze week was ik op een studiedag over werk en armoede. Enkele van uw medewerkers op het terrein waren daar ook. De sfeer was sereen, de politieke retoriek bleef achterwege. Van uw vakbondsmensen hoorde ik veel zinnige voorstellen.

U was daar niet. Logisch, het zijn drukke weken. Elke dag duikt er een nieuwe staking op. Dinsdag liep er een zoveelste betoging door Brussel. De dagen erna werd het spoor lamgelegd. Er was veel chaos en nog meer onbegrip. De komende weken dreigen nieuwe acties.

Sta me toch toe bezorgd te zijn. Want het zal u misschien verbazen: net als de meeste mensen vind ik dat vakbonden nodig zijn. Sterker nog, u heeft volgens mij een geweldig groot potentieel in handen. Iedereen zou van u moeten houden. Wie wil er nu niet dat werknemers meeleven en inspraak hebben in de doelstellingen, schommelingen en successen op de plek waar ze werken? Ziedaar, uw bestaansreden. Hoe vergezocht dat deze week ook mag lijken, u kan er zelfs populair mee worden.

Helaas bent u van deze missie lichtjaren verwijderd. Laat ons eerlijk zijn: momenteel staat u aan het hoofd van een politieke guerrillabeweging. De controle over uw vleugels bent u kwijt. Elke dag moet u weer slaafs een vakbondscentrale volgen, met tegenzin zalven, minimaliseren zonder te veroordelen. Ondertussen brokkelt uw maatschappelijk draagvlak verder af. Krampachtig blijft u preken voor eigen kerk. Uw gigantisch potentieel blijft volledig onderbenut. Veel werkende mensen moeten u niet. Dat moet enorm veel pijn doen.

Ik wil daarom een uitweg bieden. Want het is nog lang niet te laat. Ok, uw rebelse afdelingen zullen nog wel even amok blijven maken. Laat u daardoor vooral niet afleiden. Keer gewoon het roer om, ga naar de oorspronkelijke betekenis van uw vakbondsconcept. Het is niet eens zo moeilijk.

Smijt eerst dat lijstje oneliners van uw laptop waarmee u uitpakt telkens de regering eender wat doet. U heeft ondertussen ook wel door dat het politieke speelveld niet uw ding is. De communicatie is oubollig. Mocht u echt verkiesbaar zijn, u zou amper stemmen halen. Toch blijven uw acties politiek gekleurd. Dat lijkt me niet het beste plan. Want hoe meer u zelf aan politiek denkt te moeten doen, hoe feller uw stoottroepen zich gesterkt voelen in hun heilige graal: de regering doen vallen zonder verkozen te zijn. U vindt dat even belachelijk als mij. Laten we dat beest niet langer voeden.

Gooi uw rijk gevulde perslijst echter niet weg. Gebruik hem om elke dag iemand van uw mensen op het terrein een forum te geven. Werknemers die meedenken met hun bedrijf in moeilijkheden. Mensen die delen in de successen ervan. Uw medewerkers die de vinger aan de realiteitspols houden. Het zal misschien allemaal wat minder bombastisch zijn. Zie dat vooral niet als een nederlaag. U bent een verschil aan het maken.

Hou tenslotte op zijn minst één manifestatie per jaar over. Zet u dan op de drukste verkeersas van Brussel. Maak er iets mooi van, niet dat gedoe met rookbommen en vrouwonvriendelijke toestanden. Een hele dag kan u daar bewierookt worden. Ondernemers komen smeken om een uitbreiding van de vakbondsvertegenwoordiging. Pendelaars verlaten hun stilstaande auto om u bloemen toe te werpen. Uit heel West-Europa komt men kijken naar uw geheel eigen Mitbestimmung-mirakel.

Toegegeven, het zal wennen worden. Af en toe gaat u het politieke gebral missen. U lijdt een rustiger leven. De economie boomt. Het aantal werkenden stijgt. Publieke diensten functioneren in verhouding met het geld dat we erin pompen. U mist ondertussen de geur van brandend rubber, uw afdelingen het geluid van brekend glas. Laat u er niet door ontmoedigen. Eindelijk bent u de held die u altijd al wou zijn: die van de werkende mensen.

Ik ben er zeker van, beste vakbondstop, dat u het kan.