‘Beste Theo Francken, ik weiger te geloven dat je excuses oprecht waren’

In zijn eerste bijdrage voor het Schaduwparlement van Knack.be schrijft Jean-Marie Dedecker een open brief aan staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken N-VA. ‘Je hoeft je niet te excuseren. Het debat over de meer- en minwaarde van de migratie is volledig legitiem.’

Beste Theo,

Nu het stof is neergedwarreld, nu de karavaan terug langzaam voorbij schuifelt, en de honden schor zijn geblaft, durf ik een woordje tot je richten.

Voor de duidelijkheid, dat doe ik niet uit sympathie voor uw partij, de N-VA. Ikzelf werd er geslacht op het altaar van het kartel en dan behandeld als een uitgewezen asielzoeker. LDD-ers worden er beschouwd als ebola-lijders. Neen, ik schrijf je uit mededogen. Weliswaar is dit het gevoel van de machteloze, maar toch: ik heb sympathie voor mensen met ballen. Zij verdienen het niet om gecastreerd te worden, ze knielen en ze kruipen niet. Spitsroedelopen is voor hen een afschuwelijke olympische discipline.

Ik heb je leren kennen als een man met een rechte rug. Iemand die zijn mond niet spoelt met zeep als hij het woord neemt. Je hebt nochtans al wat van je strijdkreten moeten inslikken om tot het regeringsclubje te behoren: het koningshuis wordt opgewaardeerd en niet afgeserveerd, Arco mag aan de haal met 600 miljoen euro van de belastingbetaler en naar een grotere Vlaamse onafhankelijkheid mag er zelfs geen haan meer kraaien, laat staan een leeuw als jij. Het regeerprogramma bevat nog geen bord linzensoep aan communautaire maatregelen.

Coalitievorming is politieke collaboratie

Nu moest je ook door het stof pour le bien de la cause, nochtans was de rode hysterische aanval op je persoon meer een uiting van opgeklopte frustratie en een zijdelingse aanval op je Waalse coalitiepartner, dan een doordachte zet van PS en CdH. Variaties op een afgezaagd thema dat de Vlaming al lang niet meer beroert. Jouw excuses waren enkel nodig als zoenoffer voor de macht. Ik weiger te geloven dat je excuses oprecht waren. Een bezoekje aan een 90-jarige ideologische vriend is geen daad van collaboratie maar van liefdadigheid en respect.

De oorlog heeft hele generaties vervolgd en de verbittering werd met de moedermelk doorgegeven. Zeventig jaar na datum zijn amnestie, vergeving en een dialoog om het verleden te verwerken, nog altijd taboe. Woorden die wel gedebiteerd worden door onze politici als het over Hutu’s en Tutsi’s, Kosovaren of Oekraïners gaat, maar een scheldwoord blijven als het hen uitkomt om Vlaanderen te stigmatiseren. Het kan verkeren. Het collaboratiespook uit de fles laten is altijd nuttig voor politieke polarisering, dan is intellectuele eerlijkheid maar bijzaak. Sommigen draaien zelfs bij uit eigenbelang. Patrick Dewael kapittelde jullie een decennium lang als fascisten met als emotionele dooddoener het feit dat zijn oom in een concentratiekamp overleden is. Johan Sauwens kreeg van hem zelfs een ministeriële exit voor een ommetje bij de vrienden van het Sint-Maartensfonds. Nu moet Dewael uit lijfsbehoud de coalitie ophemelen. Veranderen van mening en van kamp zit in het DNA van de Open VLD. Coalitievorming is politieke collaboratie in vredestijd, samenwerken met je vijand uit eigenbelang en machtsbehoud.

Je hoeft je niet te excuseren, beste Theo, zeker niet voor je jeugdzonden. Dit zijn slechts pekelzonden en geen politieke doodzonden. Nakomelingen zijn verantwoordelijk voor de wereld van vandaag en die van morgen, niet voor die van gisteren. Wie geen schuld draagt moet geen boete betuigen. Daarenboven verwijt de rode pot dat de ketel zwart ziet. Een kwarteeuw geleden schreef radiojournalist Johny Vansevenant een boekje over de PS met de titel ‘Maffia aan de Maas’. Het is nog actueel als leerboek over het Eigen Volk Eerst – principe van de PS ,die meer bezig was met het profitariaat dan het proletariaat. Het schetst de tijdsgeest toen de door jou gevierde Bob Maes samen met papa Onkelinx nog het parlementaire pluche deelden. Er zitten zelfs nu ook nog rode hysterici in het parlementair halfrond die in illo tempore dweepten met slachters als Lenin, Stalin, Mao en zelfs Kim Il Jung, van RAL tot AMADA en PVDA. Om het maar niet over de klassieke dooddoeners als REX en Leon Degrelle te hebben. Met het jeunisme in het parlement is blijkbaar ook het collectieve geheugen aangetast.

‘Twitteren van de waarheid’

Ik weet het, Beste Theo, het is misschien laag bij de grond, maar à la guerre comme à la guerre: als Laurette nogmaals persoonlijk ten strijde trekt en je als een racist bestempelt, vraag dan het dossier op over de lotgevallen van ex-meneer-Onkelinx, Abbès Guenned, en zijn criminele omzwervingen met een diplomatiek paspoort.

Je hoeft je niet te excuseren, Beste Theo, voor het twitteren van de waarheid. Het debat over de meer- en minwaarde van de migratie is volledig legitiem. Met de invoer van armoede uit de derde wereld hebben we ook hier een vierde wereld gecreëerd met mensen die van een sociaal systeem kunnen genieten zonder dat ze er toe hebben bijgedragen en onze welvaart onder druk zet. Een klein voorbeeld van je gelijk, Beste Theo: een derde van onze bajesklanten is Marokkaan of heeft Marokkaans roots. De politieke correctheid sublimeert ook daar de waarheid omdat de dubbele nationaliteit de telling als Belg gebiedt. De ‘kutmarokkaantjes’ waar je het over had, zijn dus amper een eufemisme. Slechts een derde van de Marokkaanse bevolkingsgroep op actieve leeftijd heeft volgens de Koning Boudewijnstichting een vast arbeidscontract. De uitkeringsdruk is vier keer hoger dan bij autochtonen en de onderwijsachterstand zorgt eerder voor een nivellering omlaag dan voor vooruitgang.. De waarheid heeft haar rechten, Beste Theo, en het is je plicht om daar als staatssecretaris over te waken.

Sorrycultuur is een rem op vrije meningsuiting

Ik heb een hekel, Beste Theo, aan alibi- en vluchtgedrag van politici die hun beginselvastheid afzweren als een ministerpostje in het gedrang komt. Een minister sneuvelt nooit door de oppositie maar door de mep van een krant of een camera. De coalitiemeerderheid zal je blijven steunen uit eigenbelang en uit gebrek aan een alternatief. De sorrycultuur is een rem op de vrije meningsuiting. Elk woord over migratie en collaboratie ligt op een bananenschil. Het gevaar voor jou schuilt nu in de valkuil van de zelfcensuur. Uitgesproken principiële standvastigheid is een zegen, geen vloek.

Geloof me: deze heisa heeft je geen windeieren gelegd. Integendeel, de vox populi staat aan je kant en je stijgt met stip op de politieke pop-poll. De kracht van verandering, weet je wel. Als de PS op de communautaire trom blijft roffelen, rinkelt de kassa voor jouw partij. Onoprechte verontschuldigingen zijn echter vergif voor je geloofwaardigheid. Het komt op een drafje, maar verdwijnt in galop. Met dichtgeknepen billen hun je moeilijk lopen. Ren vooruit, Beste Theo en spreek vrij, rechts voor raap.

Met welgemeende Vlaamse groet,

Jean Marie Dedecker