Dat de CD&V mathematisch overbodig is voor de Vivaldicoalitie, kan op termijn wel degelijk een groot probleem worden voor de partij.
Al vanaf de start van deze regeringsvorming, meer dan een jaar geleden, is de CD&V een van de stuggere partijen rond de tafel. Dat is eigenlijk pas veranderd na het mislukken van de poging van Paul Magnette (PS) en Bart De Wever (N-VA). De N-VA kreeg een faire kans om een regering te vormen maar slaagde daar niet in. De CD&V trok er haar conclusies uit en zit sindsdien mee aan tafel bij Vivaldi: Paars-Groen dus, plus CD&V.
De aanwezigheid van de Vlaamse christendemocraten was om velerlei redenen broodnodig. Om Vivaldi, hoe bont ook, het nodige politieke gewicht te geven, zeker in Vlaanderen. Om de verstoorde communautaire balans nog een beetje in evenwicht te houden. Omdat de christendemocratische aanwezigheid het politieke en sociaal-economische ‘centrum’ versterkt, wat welkom is voor de cohesie van deze bonte coalitie met socialistische, liberale en groene partijen. Met de 12 CD&V-zetels erbij groeit de Vivaldi-meerderheid bovendien van een theoretische maar haast onwerkbare meerderheid van 76 zetels op 150 naar een regering met een stabiele parlementaire steun van 88 zetels op 150. Zonder de CD&V raakt Vivaldi niet eens uit de startblokken.
Met het CDH in de oppositie kan Coens alleen op zichzelf rekenen.
Coens weet dat. Daarom stelt hij zich dus ook op als een harde onderhandelaar. Omdat, als het erop aankomt, die 76 zetels van de andere partijen natuurlijk voldoende zijn om een meerderheid te vormen. Dus hoe politiek belangrijk CD&V is voor de totstandkoming van Vivaldi, puur wiskundig is diezelfde partij à la limite overbodig voor de voortzetting ervan. De CD&V kan de Vivaldi-regering dus niet laten vallen.
Zeker, met de CD&V erbij groeit de meerderheid van Vivaldi dus tot 88 zetels op 150 en worden in theorie nog een aantal andere regeringspartijen elk op hun beurt mathematisch overbodig. Alleen hebben Open VLD (12 zetels), de SP.A (9 zetels) en Groen (9 zetels) ieder een Franstalige zusterpartij binnen de regering. Zo lang die politieke families zich in blok blijven opstellen, zijn socialisten (28 zetels), liberalen (26 zetels) en groenen (21 zetels) allen even incontournable voor de nieuwe regering.
Die laatste reddingsboei heeft in deze Vivaldi-formule alleen de CD&V niet. Het CDH moest naar de oppositie, dus Joachim Coens kan alleen op zichzelf rekenen. Of op wat er zwart op wit neergeschreven staat in het regeerakkoord. En zelfs dan moet hij nog altijd de zekerheid hebben dat de andere partijen de CD&V uiteindelijk toch niet gaan gebruiken als een dweil. Daar wringt het. Wat Coens ook afspreekt of onderhandelt, ze kúnnen het. En hoe dichter in 2024 de nieuwe verkiezingsdatum nadert, hoe minder dramatisch het is dat één partij buitenspel wordt gezet. Het zou zelfs het orgelpunt van een politieke strategie kunnen zijn: een eenzijdig initiatief om kort voor de verkiezingen de abortuswet toch aan te passen, bijvoorbeeld, om duidelijk te maken dat de tijd van ‘les cathos flamands’ definitief voorbij is. Gelooft Joachim Coens dat George-Louis Bouchez die verleiding zou kunnen weerstaan?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
