Het machtsvacuüm dat Wouter Beke heeft achtergelaten en Hilde Crevits niet wilde opvullen, heeft ervoor gezorgd dat maar liefst zeven CD&V’ers de sprong wagen. Vanmiddag werden ze voorgesteld op het CD&V-hoofdkwartier. ‘So what als Hilde Crevits mij zou steunen?’
‘De volgende kandidaat is Sammy Madi of Medi.’ Zonder dat ze er echt erg in heeft, spreekt CD&V-interim-voorzitter Griet Smaers de achternaam van de jongste kandidaat-voorzitter op twee verschillende manieren uit tijdens de voorstelling van de voorzitterskandidaten. De kleine lapsus zou normaal gezien passeren. Maar in de context van een ongezien aantal kandidaten, waarvan niemand deel uitmaakt van de partijtop, is de verspreking opmerkelijk.
Het was immers drummen in het kleine zaaltje op het CD&V-hoofdkwartier. Na het vertrek van Wouter Beke naar de Vlaamse regering kwamen er twee interim-voorzitters de boel draaiende houden. Griet Smaers en Cindy Franssen werden vanmiddag geflankeerd door de zeven kandidaten: Sammy Mahdi, Katrien Partyka, Christophe Vermeulen, Walter De Donder, Vincent Van Peteghem, Joachim Coens en Raf Terwingen. Het groepje staat onderhand al bekend als ‘de zeven dwergen’. Op de persconferentie proberen de kandidaten hun geuzennaam al uit. ‘Iemand moet de laatste dwerg zijn’, zegt Terwingen wanneer hij als laatste het lokaaltje betreedt.
Nu de deadline voor inschrijvingen achter de rug is, kan de strijd echt losbarsten. Vanaf volgende week maandag 28 oktober tot zondag 17 november kunnen alle leden hun stem uitbrengen in een eerste ronde. Haalt niemand van de zeven dwergen meer dan 50 procent, en die kans is zeer groot, dan volgt nadien een tweede ronde tussen de twee kandidaten met de meeste stemmen. Op 6 december brengt de Sint dan een nieuwe CD&V-voorzitter mee.
De kandidaten zullen zesmaal in debat gaan – één keer in elke provincie plus Brussel. Op die bijeenkomsten zal het bikkelen worden om boven het maaiveld uit te steken. Geen enkele kandidaat heeft spraakmakende of zelfs echt vernieuwende ideeën. Dat er geen duidelijke frontrunner is en niemand van de partijtop de strijd heeft willen/durven aangaan, biedt evenwel kansen aan elke kandidaat.
Wij gaan niet het oranje wiel aan de paarse wagen zijn.
Niet bang voor oppositie
In elk geval zijn er enkelen die nu al een streepje voor hebben. Vlaams Parlementslid en burgemeester van De Pinte Vincent Van Peteghem kon zich op de kaart zetten met het woordvoerderschap van de werkgroep die de historische verkiezingsnederlaag onder de loep moest nemen – de zogenaamde ’twaalf apostelen’. De Oost-Vlaming zou ook binnen de toplaag van de partij wat vertrouwen genieten.
Ook Raf Terwingen maakte deel uit van de twaalf apostelen. Hij is als burgemeester van Maasmechelen en gewezen Kamerlid ook een gekend politicus. Terwingen is daarnaast de enige Limburger in de race – geen onbelangrijk gegeven voor een sterk lokaal verankerde partij. Als Limburger met een ACW-stempel mag hij zich al warm lopen voor de steun van Wouter Beke en Jo Vandeurzen.
De Maasmechelaar kan ook af en toe snedig uit de hoek komen. Zo vindt hij dat er best wel wat frictie mag zijn tussen partijtop en ministers. ‘Als CD&V hebben we ons de laatste jaren te veel vereenzelvigd met het beleid’, zegt hij aan Knack.
Maar of voorzitter Terwingen echt zou willen clashen met ministers Beke en Crevits, is nog maar de vraag. Hoe dan ook is de Limburger klaar om de federale onderhandelingen te leiden. Hij schuift met een duidelijke boodschap aan tafel: de CD&V is niet bang voor de oppositie. ‘Wij gaan niet het oranje wiel aan de paarse wagen zijn’, zegt hij.
De Crem en Bogaert? Ik focus me op de mensen die wel in de race zitten.
Hendrik Bogaert
Ook Joachim Coens, burgemeester van Damme en gedelegeerd bestuurder van de haven van Zeebrugge, maakt ondanks zijn ervaring een frisse indruk. Hij zou de steun van streekgenote Crevits genieten. Maar de havenbaas relativeert al snel. ‘So what als ik de steun van Hilde Crevits zou hebben? Het zijn de leden die kiezen, niet de partijtop.’
Het grootste lichtpunt voor Coens is misschien wel dat Kamerlid Hendrik Bogaert heeft besloten om niet in de race te stappen. Zo raakt de provincie West-Vlaanderen niet verscheurd en blijft de grote ideeënclash uit. Van alle mogelijke kanshebbers was ‘Straffe Hendrik’ degene met de pittigste voorstellen.
Maar zowel Hendrik Bogaert en Pieter De Crem, zeg maar de rechterflank van de CD&V, besluiten dus langs de kant te blijven staan. Bijna unisono zeggen ze dat de partij nog niet klaar is voor hun ideeën. Sammy Mahdi (spreek uit als Medi) wil er niet te veel woorden aan vuil maken. ‘Ik focus me op de mensen die wel in de race zitten’, zegt hij.
Mahdi benadrukt dat hij niet dé kandidaat van de jongeren is. ‘Ook als jongerenvoorzitter ging ik spreken voor senioren’, klinkt het. Dat hij ‘zijn’ provincie Vlaams-Brabant moet delen met Partyka en De Donder raakt zijn koude kleren niet. Met zijn nationale bekendheid hoopt de Vilvoordenaar in elke provincie zijn graantje mee te pikken. Dat de leden ook online kunnen stemmen, zal evenwel wellicht een gunstig effect hebben op de stem van de jongeren.
Hoe dan ook gaat de partij een vreemde periode tegemoet. De verkiezingsprocedure zorgt ervoor dat kandidaten met een relatief klein percentage toch kunnen doorstoten naar de volgende ronde. Die grote onzekerheidsfactor weegt nog zwaarder door in de wetenschap dat de partijvoorzitter zowat almachtig is in de Belgische politiek. De partijtop zet graag in de verf dat men blij is met de ‘grote betrokkenheid’. De ‘goesting’ van de aspiranten wordt bewierookt, alsook hun engagement. Maar hoe je het of draait of keert: de partij gaat door zwaar weer. ‘Je krijgt het niet cadeau’, zo wisten de originele zeven dwergen al.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
