Elke week vraagt Knack in de rubriek Durf twijfelen naar de twijfels van bekende mensen.
‘Ik was dertien toen ik in de mediawereld begon te werken’, zegt Francesca Vanthielen. ‘Ik keek toen erg op naar oudere mensen. In die tijd had ik ook fantastische mentoren: Paul Bottelberghs bij Radio Tam Tam, en later Mike Verdrengh en Guido Depraetere bij VTM. Ze waren respectvol en behandelden mij niet als een kind, maar tegelijkertijd tilden ze mij ook niet over het paard. Zulke mentoren wens ik iedereen toe. Als je jong bent, twijfel je weleens. Het is dan goed dat een ouder iemand zegt: “Je bent goed bezig.”
Alles is veranderd toen Mike en Guido in 1996 vertrokken bij VTM. In hun plaats kwam een bankdirecteur (Vic Haenen, nvdr). Die man kende echt niets van televisie. Hij sprak alleen met mijn toenmalige vriend Karl Symons en negeerde mij compleet – wellicht dacht hij dat ik Miss Aardbei was of zo. Toen zijn de schellen van mijn ogen gevallen: er is uiteraard niets mis met opkijken naar oudere mensen, maar het zijn niet altijd de meest capabele mensen die leidinggevende functies krijgen. Jij deelt wel de lakens uit, heb ik vaak gedacht, maar je kent er veel minder van dan ik.
Opkijken naar leidinggevenden is niet altijd gezond.
Het is fantastisch dat de jonge generatie daar veel nuchterder mee omgaat. Zij kijken minder naar iemand op, zeggen onomwonden hun mening en roepen af en toe “fuck it”. Dat merk je zelfs in hoe ze zich kleden. Het schoonheidsideaal is niet langer heilig: ze hoeven geen maatje 36 meer te hebben. Ik hou ervan hoe ze complexloos rondlopen in een baggy jeans.’
Is ook de mediawereld op dat vlak veranderd?
Francesca Vanthielen: Zeker. Vroeger werd je als vrouw afgerekend op je uiterlijk. Op een vergadering zei een leidinggevende over een van mijn collega’s: ‘Die moet dringend afvallen. Zo’n dikke poep op tv, dat ziet er niet uit.’ Wie ben jij, met je bierbuik, om zoiets te beweren, dacht ik dan. Helaas heb ik dat toen niet gezegd. Dat verwijt ik mezelf nog altijd, want het had het verschil kunnen maken. Maar er is dus wel degelijk iets veranderd. Gisteren zag ik de documentaire Wij vrouwen op Canvas. Tien jaar geleden was zo’n format totaal ondenkbaar. Maar nu kan dat, en dat is fantastisch. Ik heb ook enorm veel bewondering voor iemand als Ella Leyers. Je moet lef hebben om een instituut als De ideale wereld over te nemen en dat in je eigen stijl te presenteren.
Twijfelt u vaak?
Vanthielen: Niet over de dagelijkse dingen, wel over de grote dilemma’s van het leven. Ik vraag me ook af of we niet meer moeten doen om de noden in de wereld te verlichten. Iedereen maakt zich zorgen over de toekomst, maar je hebt ook zelf een verantwoordelijkheid. Ik ben amper actief op sociale media – vooral omdat ik geen zin heb om weer bagger over me heen te krijgen – maar als ik dan een post lees van Tom Naegels of Jeroen Olyslaegers, denk ik: het is goed om af en toe tegen de stroom in te varen.
