Viktor Verhulst en Sven Mary, vrienden sinds De Expeditie: ‘Vik geeft mij vaker advies dan ik hem’

Samen optrekken bij min 30 graden: zo raken mensen aan elkaar gehecht op Groenland. Het overkwam advocaat Sven Mary en tv-presentator Viktor Verhulst.

‘Ik heb echt de indruk dat hier vriendschappen uit kunnen voortvloeien’, zegt een verkleumde Sven Mary op de vierde dag van een expeditie door Groenland, nu te zien op Play4, GoPlay en Streamz. Profetische woorden, zo blijkt. Lachend komt de 52-jarige advocaat met expeditiegenoot Viktor Verhulst (29) de plaats van afspraak binnenvallen. Ze zijn net samen een hapje gaan eten, iets wat ze wel vaker doen sinds ze elkaar leerden kennen, zo’n jaar geleden, toen de opnames van het tv-programma De Expeditie: Groenland van start gingen. ‘Ik kende Viktor daarvoor eigenlijk niet’, zegt Mary. ‘Ik had hem tot dan maar één keer kort ontmoet, toen hij op Tomorrowland draaide met Kobe Ilsen. We hebben elkaar toen een paar minuten gesproken, maar met heel veel volk en lawaai om ons heen.’

Dat was anders toen Verhulst en Mary door tv-zender Play4 opgetrommeld werden om met zes andere BV’s naar Groenland te reizen, voor een trektocht van twaalf dagen bij temperaturen tot min dertig graden – overgeleverd aan de grillen van de natuur, een Nederlandse gids en elkaar. Een op zijn zachtst gezegd niet-alledaagse onderneming. Het eerste wat de deelnemers te zien kregen, waren foto’s van frostbite: het verschijnsel waarbij lichaamsdelen zoals vingers bevriezen en afsterven.

Dachten jullie dan niet: ik ga bij nader inzien toch niet mee?

Viktor Verhulst: Ik dacht dat het allemaal wat overdreven werd. Ik denk op zulke momenten misschien te veel als tv-maker: ze proberen ons wat schrik aan te jagen omdat dat goede beelden oplevert. Mijn wake-upcall is er gekomen toen we als voorbereiding van de expeditie in Groenland twee dagen naar Noorwegen trokken. Het was er min tien, maar het voelde aan als min veertig. En dan weet je: in Groenland wordt het nog kouder. En de slee met al onze spullen die we urenlang moesten voortsleuren, woog ook een pak lichter dan hij op de ‘echte’ expeditie zou wegen. Toen zijn mijn ogen wel opengegaan en ben ik het ernstiger gaan aanpakken.

Vroeger zou ik met Vik op kop van de expeditie gelopen hebben, nu was ik al blij dat ik kon volgen.

Sven Mary

Sven Mary: Ik heb langer getwijfeld dan Vik om deel te nemen. Ik ben natuurlijk ook niet meer de jongste, er zit sleet op mijn lichaam. Maar ik besefte ook: het is nu of nooit. Over vijf jaar kan ik dit sowieso niet meer. Voor we naar Groenland gingen, hebben we – zoals Vik al zei – twee dagen ‘geoefend’ in Noorwegen. Dat was heavy. Ik besefte dat ik daarna extra zou moeten trainen. Maar tegelijkertijd heb ik me tijdens die tweedaagse goed geamuseerd. Het was eerlijk gezegd een tijdje geleden dat ik nog gelachen had. Kort voor Noorwegen is er bij mij thuis een zware brand geweest. Die heeft er zwaar ingehakt. Ik mag dat wel traumatisch noemen. In Noorwegen kon ik dat voor het eerst even van me afzetten. Bij vriestemperaturen urenlang door een desolaat sneeuwlandschap trekken en dan ’s avonds doodmoe in een tentje kruipen en pissen in een fles: dat plaatst de zaken ook wel in perspectief.

Klikte het meteen tussen jullie?

Verhulst: Vanaf het eerste moment. Ook omdat we dezelfde humor hebben.

Mary: Viks grappen zijn droger dan de Sahara. Hij heeft me ook goed liggen gehad. Zoals gezegd was die test in Noorwegen nogal stevig. Maar Vik zei me: ‘Sven, maak je geen zorgen, we gaan in Groenland maar even moeten stappen en in die tent liggen, tot ze genoeg beelden hebben. En dan brengen ze ons naar een hotel.’

Verhulst: Ik kan niet geloven dat jij daarin trapte. (lacht)

Mary: Ik was er echt mee weg.

Verhulst: Op het eerste gezicht zou je niet denken dat er veel gelijkenissen zijn tussen Sven en mij, en lijkt het vreemd dat we vrienden kunnen zijn. Als je onze Wikipediapagina’s naast elkaar zou leggen, zou je inderdaad grote contrasten zien. Ik sta op een podium als deejay en deel grote stukken van mijn leven in een docusoap, De Verhulstjes. Sven schermt zijn privéleven meer af. Ik sta ook vrij zorgeloos in het leven, terwijl Sven al vaker gepraat heeft over zijn zwartgallige gedachten en de therapie die hij daarvoor gevolgd heeft. En dan is er nog het leeftijdsverschil. En toch. Ik merkte al snel dat we heel veel raakvlakken hebben.

Mary: We delen bijvoorbeeld dezelfde gedrevenheid. Toen ik 29 was, net als Viktor nu, ging ik de wereld veroveren. Ik wilde de beste in mijn vak worden. Vik heeft dezelfde ingesteldheid: als hij ergens voor gaat, gaat hij er helemaal voor. Hij start als deejay en een paar jaar later staat hij op Tomorrowland. En een tweede raakvlak is dat we allebei een bekende vader hebben.

Tony Mary was onder meer een tijd de grote baas van de VRT. U gaf in eerdere interviews al aan dat de relatie met uw vader niet altijd even makkelijk was.

Mary: Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik drie was. Ik groeide op bij mijn moeder. Mijn vader zag ik letterlijk een paar keer per jaar, ook omdat hij zowat overal in het buitenland woonde en werkte. Dat betekende niet dat hij geen invloed op mijn leven had. Op de momenten dat hij er was, was hij een veeleisende vader. Ik wilde voetballer worden en speelde bij de beloften van Anderlecht, maar ik moest en zou universitaire studies doen. Ik kreeg de keuze tussen rechten en economie. Ook toen ik succes begon te krijgen als advocaat spiegelde ik me heel erg aan mijn beroemde vader en vreesde ik dat ik uiteindelijk zou falen. Pas toen ik dat onder ogen zag en het ook tegenover hem benoemde, ging het beter met mij en tussen ons. Intussen hebben mijn vader en ik een uitstekende band.

Hoe gaat dat bij de Verhulstjes?

Verhulst: Mijn vader en ik zijn twee handen op één buik. Ik herken natuurlijk wel een deel van Svens verhaal. Op school werd er weleens ‘Samson’ naar mij geroepen. Toen ik een jaar of 14 was, dacht ik vaak: ik zal nooit beter kunnen doen dan mijn vader. Ik bedoel: die man heeft uit het niets een topbedrijf gecreëerd, musicals geschreven, succesvolle tv-programma’s gepresenteerd… Ik kan begrijpen dat dat verlammend kan werken, maar ik heb dat snel kunnen loslaten. Ik hoef ook niet per se beter te doen, het is geen competitie. En ja, er gaan voor mij deuren open die misschien gesloten zouden blijven als mijn vader niet Gert Verhulst zou zijn. Maar kun je het mij kwalijk nemen dat ik die kansen grijp? Nee toch? En ik doe dat wel: ik grijp de kansen, ik doe er iets mee. Commentaar zal er altijd zijn. Als ik profvoetballer was geworden en de winning goal zou scoren in de finale van de Champions League, zouden er nog mensen zijn die zouden zeggen: hij is daar geraakt dankzij zijn vader.

U was bijna die profvoetballer geweest.

Mary: Ik betwijfel dat ik in de Champions League-finale zou zijn geraakt. (lacht) Ik stond wel vrij dicht bij de A-kern van Anderlecht, maar toen moest ik dus naar de unief. Ik ging dan spelen bij de universitaire ploeg, waar ik ernstig geblesseerd raakte. En dat was het definitieve einde van de voetbaldroom.

Verhulst: Ik ben nooit verder geraakt dan de ‘duiveltjes’ van Mariaburg. (lacht) Mijn vader is nog een tijdje keeper bij de scholieren van Beerschot geweest, en ik wilde ook graag in het doel staan. Maar op de eerste training was ik afwezig omdat ik naar de tandarts moest. En toen had de coach gevraagd wie in het doel wilde staan. Op de tweede training durfde ik dan niet meer te zeggen dat ik ook keeper wilde zijn. Ik was als kind heel verlegen, durfde niet voor mezelf op te komen. De coach heeft me dan als ouderwetse libero gezet. Dat was geen succes. Intussen ben ik wat assertiever geworden, al zal ik nooit een tafelspringer worden.

Meneer Mary, in een van de afleveringen zegt u: ‘Op je vijftigste begint de aftakeling.’ Bent u daar erg mee bezig?

Mary: Ik vond het wel confronterend om 50 te worden. Plots krijg je een uitnodiging voor een prostaatonderzoek. En onlangs ontving ik nog een bericht van de MIVB dat ik in aanmerking kom om te reizen tegen een goedkoper tarief. Binnenkort staan mensen hun zitplaats af als ik op de metro stap.

Verhulst: Alsof jij het openbaar vervoer neemt. (lacht)

Mary: Het gaat om het principe. Het is ook een stuk ijdelheid natuurlijk. Vroeger zou ik met Vik op kop van de expeditie gelopen hebben. Nu was ik al blij dat ik kon volgen. Het is niet dat ik daar depressief van word, maar ik denk wel meer dan vroeger na over de vergankelijkheid van alles.

Misschien krijg ik als zoon van Gert meer kansen, maar ik doe er wel iets mee.

Viktor Verhulst

Verhulst: Het zal je verbazen, maar ik ben daar ook wel mee bezig. Een beetje maniakaal zelfs, in die zin dat ik me vast heb voorgenomen om elke dag iets te beleven of iets plezierigs te doen. Vandaar wellicht dat ik ook zo snel ‘ja’ zei op de uitnodiging voor Groenland. Ik vind dat je zo veel mogelijk moet proberen in het leven. En nooit spijt hebben van iets wat je gedaan hebt. Alleen maar van de dingen die je niet gedaan hebt.

Mary: Vik is 29 maar hij heeft veel levenswijsheid. Hij geeft mij vaker advies dan ik hem. Onlangs nog: ik zat met een lastige privésituatie. Wij hadden het er met elkaar over. Drie weken later zag ik Vik opnieuw. Hij vroeg hoe het met die situatie zat. Ik had daar eigenlijk niets aan gedaan maar wilde dat niet toegeven. Wel, hij had dat meteen door. ‘Je bent aan het liegen, Sven’, zei hij. Hij had gelijk.

Uw confronterende vriend haalde laatst de gespecialiseerde pers met het nieuws dat hij kinderen wil. Een aanrader?

Mary: Uiteraard. Mijn dochters zijn alles voor mij. Ze zijn nu echte tieners, geen kleine meisjes meer. Ze zetten hun eerste stappen in het echte leven. Ik ben dan wel een bezorgde vader, ja. Zeker in deze tijden van oorlogen en conflicten. Mijn dochters wilden naar de kerstmarkt in Brussel. Ik heb dat verboden: de kans op een aanslag was te groot. Voor een deel zal dat wel met mijn beroep te maken hebben: ik weet waartoe de mens in staat is. Kijk naar wat er op 7 oktober in Israël gebeurd is, op dat festival. Voor hetzelfde geld gebeurt zoiets op Tomorrowland, bijvoorbeeld terwijl Vik aan het draaien is. Ik ben geen doemdenker, maar ik zie de toekomst niet bepaald rooskleurig in.

Verhulst: Ik bekijk dat pragmatischer. Ik denk dat al dat slechte nieuws er altijd al geweest is, maar dat het vroeger gewoon minder vaak tot bij ons kwam. Terwijl we nu via allerlei media gebombardeerd worden met alle negativiteit. En ja, op Tomorrowland kan er ook iets gebeuren. Maar ik zal me daar niet door laten afschrikken, want dat is net wat terroristen willen: dat je in angst leeft.

Zullen we u tot slot ook even confronteren met een uitspraak? Ooit zei u in een interview: ‘Ik zou het erg vinden om kaal te worden. Ik zou meteen naar Turkije reizen en een haartransplantatie laten doen.’

Verhulst: Oei, heb ik dat gezegd? (lacht) Voor alle duidelijkheid: Sven is een heel mooie kale man. Hij staat ermee. Maar mezelf kan ik zo niet voorstellen. Heb jij kaal zijn ooit als een probleem ervaren, Sven?

Mary: Ik ben mijn haar beginnen te verliezen toen ik een jaar of 22 was. Er werd dan weleens ‘kletskop’ geroepen. Ik had daar wat complexen over. Daar heb je die ijdelheid weer. Ik ben toen naar een dermatoloog gegaan en die heeft me een product voorgeschreven dat ik elke dag op mijn hoofd moest smeren. Na enkele maanden had ik nog minder haar op mijn hoofd maar wel plots haar op mijn borstkas!