Sihame El Kaouakibi, het volledige verhaal: ‘In mijn gsm stonden ministers en ceo’s, geen vrienden’

Tot voor een paar weken wilde elke politicus, bedrijfsleider of culturo op de foto met politica, activiste en sociaal onderneemster Sihame El Kaouakibi. Aantijgingen over persoonlijke verrijking dreigden haar reputatie onderuit te halen. Ging ze inderdaad zo zwaar in de fout? Of speelden er andere krachten mee? Dit was het relaas dat Knack in februari 2021 publiceerde.

Maandagmiddag. Voor het eerst spreekt Sihame El Kaouakibi de media toe op een persconferentie. ‘Ik ben een bokser, en ik ben knock-out geslagen’, aldus het belaagde Vlaams Parlementslid voor de Open VLD. Nu krabbelt ze opnieuw rechtop, zegt ze. ‘Men kan mij veel afnemen, maar mijn integriteit vind ik enorm belangrijk.’

Sinds begin februari gaan de ‘dossiers-El Kaouakibi’ – meervoud – over de tong in de Wetstraat. Een eerste bundel aantijgingen gaat over het zakelijke (wan)beheer van haar organisatie Let’s Go Urban, een cultureel project voor (kansarme) stedelijke jongeren vooral via dans en lichaamsexpressie. Een forensische audit, waarbij zelfs een privédetective werd ingezet, stootte op onverklaarbare geldstromen vanuit het gesubsidieerde Let’s Go Urban naar private organisaties van El Kaouakibi en/of haar partner. De zaak kwam in het nieuws toen de VRT op 2 februari meldde dat de Antwerpse ondernemingsrechtbank een voorlopig bewindvoerder had aangesteld na een klacht van drie onafhankelijke bestuurders – nu ex-bestuurders, want ze namen vervolgens ontslag.

Twee dagen later kwam er nog een politiek luik bij, toen uitlekte dat El Kaouakibi bij de jongste Vlaamse verkiezingen 50.000 euro steun had ontvangen van de Open VLD. Dat bericht versterkte het beeld van El Kaouakibi als grootgeldgraaister. Het werd nog erger toen werd betoogd dat ze geen 50.000 maar in totaal zo’n 103.000 euro had ontvangen. Politoloog Bart Maddens zag er in een opiniestuk op Knack.be een mogelijke overtreding in van de wet op de verkiezingsuitgaven. De voorlopig bewindvoerster, advocate Annemie Moens, was al begonnen met een doorlichting van de boeken. Namens de stad Antwerpen kondigde schepen Jinnih Beels (SP.A) een apart onderzoek aan naar de subsidies voor Let’s Go Urban. Het Antwerpse parket opende een fraudedossier. Dat is intussen overgenomen door de Centrale Dienst voor de Bestrijding van Corruptie (CDBC). Vlaams minister van Economie Hilde Crevits (CD&V) liet nagaan of er coronapremies moeten worden teruggevorderd. Die dagelijkse heisa zorgde ervoor dat de digitale mediabibliotheek Gopress in drie weken tijd niet minder dan 563 meestal negatieve nieuwe berichten bevatte over Sihame El Kaouakibi. En dat voor een jonge vrouw met Marokkaanse roots en de looks van een Voguemodel aan wier voeten half Vlaanderen en heel Antwerpen lagen. Wat is er gebeurd?

Hiphopproject

Sihame El Kaouakibi werd in 1986 geboren in een kroostrijk (7) gezin van Marokkaanse Berbers uit Boom. Op 4 mei 2005 noemde een krant voor het eerst haar naam. Het Laatste Nieuws berichtte dat de leerlingen van het Koninklijk Atheneum in Boom hun afgeleefde speelplaats beu waren. ‘De 18-jarige leerlinge Sihame El Kaouakibi (foto) legde een stevig dossier op tafel’, en overtuigde de directie van haar renovatieproject, genaamd ‘Extreme Make Over’. Tijdens de opknapbeurt zorgde de oudervereniging voor hapjes en drank. De vriendenkring van de school schonk de centen. Van bij het prille begin zat het er dus al in. Het lef én de overtuigingskracht van El Kaouakibi. Haar vermogen om interesse op te wekken bij overheden (de directie) en bij buitenstaanders (de oudervereniging). Het gemak waarmee ze de nodige financiering vond (de vriendenkring). Haar uitgesproken voorkeur voor het Engels. Haar talent om de media te halen, met foto.

Het duurde tot de herfst van 2009 tot ze opnieuw persaandacht kreeg. Als jonge leerkracht deed ze mee aan de Antwerpse zomerscholen, en daar viel ze op bij initiatiefneemster en Open VLD-politica Marleen Van Ouytsel. Die bracht haar in contact met Antwerpse beleidsmakers. Met snel gevolg: op zaterdag 24 oktober besteedde Gazet van Antwerpen aandacht aan een gloednieuw ‘hiphopproject’ waarbij een twintigtal dansers het publiek in het Sportpaleis zou confronteren met urban dance tijdens de Antwerpse Night of the Proms. Een maand later was El Kaouakibi de ster van het VTM-programma Stille weldoeners. Een Limburgse miljonair had haar bezig gezien, was ‘van zijn sokken geblazen’ en maakte 17.500 euro over aan Let’s Go Urban.

Sihame El Kaouakibi sloeg aan, en dat in de eerste plaats bij een volks Antwerps/Vlaams publiek dat zich doorgaans eerder aarzelend opstelt om verdienstelijke ‘nieuwe landgenoten’ in de armen te sluiten. Alvast die Vlaamse argwaan had El Kaouakibi feilloos aangevoeld. ‘Op straat worden hiphopdancers al snel als overlast ervaren’, legde ze uit. ‘Wij tonen hen de weg naar een goeie infrastructuur, met professionele lesgevers. Met onze 30 tot 35 nationaliteiten zijn wij het toppunt van diversiteit. Er zijn Marokkanen en Joden. Meisjes én jongens. In sommige culturen mogen meisjes niet dansen, in andere culturen zijn het de jongens die van dansen worden uitgesloten.’ Een vrouw van niet eens 25 jaar met Marokkaanse roots die meisjes op een podium vrijuit laat kicken, samen met jongens die liever dansen dan voetballen: zo’n allochtoon profiel kenden de Vlaamse media nog niet. Het bedrijfsleven evenmin. Laat staan de politiek.

Zéker niet de politiek. Haar succes kwam niet alleen door de artistieke kwaliteiten van Let’s Go Urban. El Kaouakibi was de juiste vrouw op het juiste moment in de juiste stad. Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 had burgemeester Patrick Janssens (SP.A) zijn uitdager Filip Dewinter (Vlaams Belang) op de knieën gekregen. Janssens was geen socialist en zelfs geen echte sociaaldemocraat. Hij zag zichzelf als een sociale entrepreneur. Hij wist dat hij, ondanks de nederlaag van Dewinter, dringend werk moest maken van het stedelijke ‘samenlevingsprobleem’ met allochtonen, en vooral met moslims. In Antwerpen was ‘het samenlevingsprobleem’ de basis van het electorale succes van Vlaams Belang. Of dat een voor de moslims unfaire analyse was of niet, deed er voor Janssens niet toe. Veel te veel Antwerpenaren dachten en stemden zo, dát was zijn probleem.

Toptalent

Schepen van Jeugd Leen Verbist (SP.A) gaf Let’s Go Urban in 2011 een prominente plaats in de programmatie van Antwerpen als Europese Jongerenhoofdstad. De dansgroep van Sihame El Kaouakibi ging niet de confrontatie aan met de Vlaamse Antwerpenaar. Integendeel. Ze zei: ‘De hiphopcultuur heeft weinig voeling met klassieke muziek. Net zoals de Proms dat doen met de muur tussen klassiek en pop, willen wij ook vooroordelen en de muren tussen gemeenschappen slopen.’ Let’s Go Urban richtte zich op kansarme jongeren – vandaar dat de lessen eerst gratis waren en de prijs ook nadien erg laag werd gehouden. Tegelijk legde El Kaouakibi haar dansers uit dat geld belangrijk is: ‘Ik breng ze bij hoe ze een extraatje kunnen verdienen, bijvoorbeeld door dansles te geven.’ El Kaouakibi paste perfect in het nieuwe frame van een burgemeester die een boekje schreef over sociaal beleid, dun en best hard: Voor wat hoort wat.

El Kaouakibi kreeg een behoorlijk ‘wow’-gehalte. Voor progressieve stedelingen, maar ook voor wie met argwaan naar vrouwen met een hoofddoek keek. Voor de culturele voorhoede, maar ook voor een brede middenklasse. Al na dik twee jaar begonnen eer- bewijzen binnen te stromen. In januari 2012 werd El Kaouakibi verkozen tot de allereerste Antwerpenaar van het Jaar, een initiatief van populaire media als de regionale zender ATV en Radio 2. In het Theater aan de Stroom kreeg ze van burgemeester Janssens het schilderij Docklands van Nick Andrews. Andrews hoort bij de betere culturele incrowd van Antwerpen: De Zwarte Panter toonde zijn werk, Jeroen Olyslaegers stelde zijn leven en werk te boek. Dat brede draagvlak bleef tot vorig jaar El Kaouakibi’s sterkte.

Natuurlijk snuffelden politici al aan haar – wie zag er geen potentiële stemmentrekker in? Ze werd in de lente van 2012 als ‘politiek onafhankelijke’ uitgenodigd op een Visiecongres van de Open VLD. Topambtenaar en voormalig SP.A-kabinetschef Frank Van Massenhove was er ook. ‘Ze was jong, ze was verstandig, ze was innemend, ze luisterde naar goede raad en had al haar eigen verhaal. Ze was een toptalent.’ Toch hield El Kaouakibi de politiek af. Tenminste, tijdelijk. Op 18 september 2012 verklapte ze aan Het Belang van Limburg: ‘Ik ben nog niet aan een politieke partij toe. Eerst moet Let’s Go Urban helemaal op eigen poten kunnen staan. Dan ben ik klaar voor de politiek.’

Een paar weken later verloor de Stadslijst van Patrick Janssens (28,6 procent) bij de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen fors van de N-VA van Bart De Wever (37,7 procent). De Wever had de stedelijke verkiezingen voorgesteld als een ultieme confrontatie tussen een Vlaams en een socialistisch maatschappijmodel. Hij maakte er een echte kulturkampf van. Zij het dat er niet geraakt werd aan de culturele vedette van zijn stad. Onder burgemeester De Wever werd Sihame El Kaouakibi zo mogelijk nog populairder dan onder Patrick Janssens. Let’s Go Urban ontving in elk geval nog meer stedelijke subsidies.

Sihame El Kaouakibi paste nog beter in het discours van De Wever. Patrick Janssens moest nog een beetje rekening houden met progressieve gevoeligheden. De Wever haalde zonder medelijden uit naar de ‘linkse gutmenschen’ en hun socialesectorbenadering van de multiculturele stad. Nieuwe Vlamingen moesten maar net hetzelfde doen als Vlamingen: tonen dat ook zij hardwerkende Vlamingen zijn. El Kaouakibi was hét voorbeeld van een initiatiefrijke selfmade onderneemster. Ze sprak ook nog eens ‘perfect Nederlands’ (dus met licht Antwerps accent) en gaf de Vlaamse eigenheid extra pigment door ‘etnische’ of ‘urban’ (stedelijke) dansvormen zoals streetdance, hiphop of ragga in te passen in de Vlaamse cultuur. Zij deed wat autochtone Vlamingen onmogelijk zelf konden, maar wel graag zagen gebeuren: Antwerpen en Vlaanderen voorzien van dat extra kleurtje dat elke stad en ieder land nodig heeft om zichtbaar bij de tijd te blijven.

Jacob Jordaenshuis

Sihame El Kaouakibi werd de chou van het centrumrechtse Antwerpse schepencollege (N-VA/CD&V/Open VLD). De subsidies bleven stijgen, tot 350.00 euro per jaar – dat is véél geld. Bovendien hielp de nieuwe schepen van Jeugd, Nabilla Ait Daoud (N-VA), Let’s Go Urban ook met een slepend probleem: de huisvesting. Het was meer dan zomaar een cadeau toen in september 2018 de stadsfeestzaal van het Kiel ter beschikking werd gesteld van Let’s Go Urban. De renovatie mocht zelfs 3,5 miljoen euro kosten. Kopstukken van alle partijen van het nieuwe schepencollege waren dan ook aanwezig om de symbolische eerste steen te leggen: Nabilla Ait Daoud natuurlijk, nu als schepen van Cultuur, de nieuwe schepen van Jeugd Jinnih Beels en Annick De Ridder (N-VA) als schepen van Stadsontwikkeling. Maar zoals dat gaat: een nieuwbouw durft aan te slepen, en in 2020 zorgde de coronacrisis voor een algemene vertraging. Een insider: ‘Vanuit het Antwerpse stadsbestuur waren de orders duidelijk: “Er is 3,5 miljoen euro aan subsidies toegezegd. Maak ze op.”‘ Dat is de reden van de aankoop van de beruchte ‘mobiele keuken’ waarover zo veel te doen is in de audit: er was nog geen plaats in het nog in opbouw zijnde Urban Center. Vandaar dat die keuken opgeslagen werd in het Jacob Jordaenshuis – modieus ‘JJ House’ geheten. Dat historische pand werd uitgebaat door een bedrijfje, Point Urbain, waarvan Sihame El Kaouakibi mede-eigenares was. Vorige week ging het failliet. ‘Dat heeft niets te maken met Let’s Go Urban’, werd er haastig aan toegevoegd.

Formeel klopt dat. En ook weer niet. Omdat de oprichtster van Let’s Go Urban zo belangrijk was geworden voor Antwerpen werd beslist om haar ook zakelijk te ondersteunen. Samen met de nieuwe publieke geldschieters, vooral van de N-VA, dienden zich bedrijfsleiders en managers aan die Let’s Go Urban met privégeld wilden steunen. In 2017 brachten ronkende namen als Françoise Chombar (Melexis), Thomas Leysen (KBC), Luc Bertrand (Ackermans & van Haaren) en Paul Parein (Pronails) een half miljoen euro op voor WannaWork, een nieuw initiatief van El Kaouakibi om jongeren in contact te brengen met de arbeidsmarkt. Peter De Keyzer ondersteunde het project met zijn communicatiebureau Growth Inc. Kleppers als Telenet, Bpost en Deloitte zouden via WannaWork nieuwe werknemers aantrekken. In de raad van bestuur van Let’s Go Urban doken juristen op als Tim Baart (Deloitte) en Michel Looyens (CocaCola). Het kon niet op.

De nieuwe vrienden brachten niet alleen geld aan, maar ook knowhow. Zij tekenden voor Sihame El Kaouakibi zelfs een geheel nieuwe structuur uit. ‘Tot dan was Let’s Go Urban een vzw – letterlijk en feitelijk, een vereniging zonder winstoogmerk’, krijgt Knack te horen. ‘Nu werd Sihame El Kaouakibi door managers en bedrijfsleiders, veelal vrienden en kennissen van de stedelijke N-VA-toppers, ervan overtuigd om de vzw in te passen in een bredere corporate omgeving: “Het moest allemaal commerciëler.” Tegelijk bleef de vzw Let’s Go Urban afhankelijk van uitzonderlijk forse stedelijke subsidies. Om al die publieke en private geldstromen tegelijk uit elkaar te houden en in elkaar te passen, werd een eerder complexe structuur uitgetekend.’ Vorig weekend drukte Gazet van Antwerpen een veelzeggend kladje af van een structuur die door zo’n manager op papier werd gezet, ‘uit een notablokje van Deloitte’.

Het kladje laat een kribbel zien met vier duidelijk afgescheiden kolommen. Eerst is er Let’s Go Urban, met daarbij duidelijk ‘vzw’ – hierlangs blijven de subsidies komen. Kolom twee: A Woman’s View – dat is het veelbesproken persoonlijke bedrijf van Sihame El Kaouakibi en Erika Xuan Nguyen, haar zakenpartner en vriendin. Daarbij staat letterlijk: ‘logo/merk/brand/concept’, en een pijltje naar Let’s Go Urban – dat verklaart de in de audit veelbesproken fee van 5000 euro per jaar. Let’s Go Urban werd namelijk een brand, een merk. Omdat El Kaouakibi dat ooit had bedacht, zo werd bepaald, mocht ze voortaan geld verdienen aan haar eigen oude ‘idee’. Let’s Go Urban moest voortaan dus betalen voor het gebruik van zijn eigen naam. Kolom drie, een beetje overbodig (het was nog een klad): Sihame El Kaouakibi zelf. Kolom vier, met tal van pijltjes verbonden, ‘bvba’s’, en een hoop onleesbaar gekribbel. Dat zijn dus aan Sihame El Kaouakibi gelinkte structuren (meervoud) waar geld mag worden verdiend. Haar nieuwe vrienden hebben een schema uitgetekend waarbij de vzw meer dan ooit subsidies toegestoken krijgt, maar waaraan voor het eerst via de persoon van Sihame El Kaouakibi bedrijfjes zijn gelinkt waarmee zakelijk kan worden gecasht – daarvoor dienen ondernemingen. El Kaouakibi en haar partner gingen ermee akkoord.

Zes jaar later schrijft een audit die deels door dezelfde mensen is besteld ‘dat er een grote verwevenheid is tussen de activiteiten van de vzw en enkele van de organisaties (of bedrijven) waarin Sihame El Kaouakabi betrokken is’. Met name: A Woman’s View – handelsbenaming: Nextgenity. Verder is er WannaWork (een bvba), WannaChange (een bvba), WannaCatch (een bvba), Point Urbain (een bv)/Point Urbain Deli (een bvba) – en verder We Love BXL (een eenzame vzw). Was dat niet de bedoeling?

We Love BXL kwam er trouwens op verzoek van Jan Jambon (N-VA). Als vicepremier en minister van Binnenlandse Zaken was hij onder de indruk geraakt van het enthousiasme van El Kaouakibi. De minister die na de terreuraanslagen in Molenbeek moslims had zien dansen, vroeg de bekendste streetdancer van ’t Stad om in ‘Hellhole Brussels’ een sociaal project op te zetten. Dat werd dus We Love BXL. Een waarnemer: ‘Jambon was onder de indruk van de pitch van Sihame: zij wil jongeren niet pamperen. Maar daarna deed ze nooit de moeite om zich in het lokale weefsel in Molenbeek in te werken.’

Ook Johan Leman, die met Foyer al jaren aan integratieprojecten werkt in de moeilijke Kanaalbuurt in Molenbeek, zag het met lede ogen aan. ‘Plots komt We Love BXL vanuit Antwerpen uit de lucht vallen en krijgt het 200.000 euro van Jan Jambon (N-VA), tegen het initiële advies van de Molenbeekse politiek in. Ik heb de mensen van We Love BXL hier nooit gezien. Molenbeek kreeg hoogstens een mail die bulkte van een Engels managerstaaltje. En dat in het armste deel van Brussel, waar de overgrote meerderheid Frans of Arabisch spreekt.’

‘Chief believer’

Het is de nieuwe huisstijl van Let’s Go Urban 2.0. Twee van de nieuwe bestuurders die El Kaouakibi inspireren, zijn (of waren) marketeers Ann Maes en haar echtgenoot Herman Toch. Samen schreven ze in 2019 het (Nederlandstalige) boek The Positive Sum Game. Het boek is een lange geloofsbelijdenis in een zakenmodel waarbij de tegenstelling tussen profit en non-profit vervaagt. De auteurs moedigen ondernemers aan om ‘in de grijze zone tussen het zwart en het wit het goud te zoeken’. Maes mocht haar boek promoten op Kanaal Z: ‘De profit moet socialer worden, en de non-profit moet ondernemender worden’, klonk het daar. Zij en haar partner zien de wereld als een plek waar alles met elkaar verbonden is, als ‘een regeneratief ecosysteem’. Sihame El Kaouakibi bleef lid van de raad van bestuur, nu als ‘chief believer’.

Dat taaltje past in een nieuwe bestuurscultuur die afscheid heeft genomen van de analyses, de idealen en het jargon van de sociale sector, en op zoek is naar een nieuwe, hippere argumentatie. Het werkveld heeft dat goed begrepen. Het oude Minderhedenforum wordt opgevolgd door Join.Vlaanderen. De organisatie van Youssef Kobo heet A Seat at the Table. Een veteraan uit de Brusselse integratiesector zucht erbij. ‘Liberale organisaties hebben de wind in de zeilen’, klinkt het. ‘Kabinetten gebruiken nog nauwelijks het woord “integratie”. Termen als “empowerment” liggen beter in de markt.’

Dyab Abou Jahjah noteerde het ook, het nieuwe jargon ‘vol Engelse buzzwoorden’ voor allerlei ‘fancy projecten’. Maar de kritiek van de oude AEL-activist gaat verder. In een opgemerkte vrije tribune in De Morgen viseerde hij de kern van het systeem, dat hij ‘de integratie-industrie’ noemde. ‘Profit/nonprofit-constructies zijn structuren die haast bedoeld zijn om misbruik mogelijk te maken, omdat sociale subsidies afgewend kunnen worden voor private verrijking en/of het bekomen van persoonlijke voordelen. Dat neem ik Sihame El Kaouakibi erg kwalijk’, zegt hij tegen Knack. Abou Jahjah is ook nooit een voorstander geweest van subsidies. ‘Ik heb het meegemaakt toen ik werkte voor de Federatie van Marokkaanse Verenigingen van Mohamed Chakkar. Altijd mocht er iets níét gezegd of gedaan worden, om de politieke machthebbers toch maar niet tegen de haren in de strijken. Anders zouden we een beetje van onze subsidies kunnen verliezen – alsof dat het ergste was wat er bestond.’ Johan Leman beaamt: ‘Het kan natuurlijk ook dat het electorale aspect voor een stuk meespeelt: dat de politiek bepaalde mensen dicht bij zich wil houden met de hulp van subsidies.’

Leman beschouwt figuren als Sihame El Kaouakibi eerder als slachtoffers van een systeem. ‘Hoe kon dat geld in Antwerpen jarenlang ongemerkt naar vennootschappen vloeien? In Brussel verplicht de Vlaamse Gemeenschapscommissie ons om een bedrijfsrevisor in de arm te nemen. Ook de administratie controleert onze uitgaven.’ In Antwerpen zit het volgens hem vooral structureel fout: ‘Ik verwijt dus Sihame niet zozeer iets, maar wel de overheden.’

Vraag is of Sihame El Kaouakibi zelf heeft beseft hoever ze van haar oorspronkelijke project is weggedreven. Voor een stuk is Let’s Go Urban en alles wat errond beweegt een familiebedrijfje geworden, waarbij de bedrijfjes diensten leveren aan de vzw en de vzw gelden en goederen voorschiet – over de correcte afrekening tussen een en ander draaien de onderzoeken. El Kaouakibi zelf is bestuurder, net als haar jongere broer Youssef – zelf ook een niet onverdienstelijk danser. In de audit is ook sprake van zus Fatima. En er is zakenpartner Erika Xuan Ngueyn.

Gigantisch netwerk

Tegelijk zag El Kaouakibi in Coming In, haar boek dat in oktober 2020 verscheen, ook haar mislukkingen onder ogen. Een klein half jaar voor er alom gegrinnikt zou worden over de ‘prestaties’ van WannaWork (amper een twintigtal jongeren werd naar werk begeleid) schreef ze in dat blijkbaar te weinig gelezen boek: ‘Ik geloofde rotsvast in WannaWork, maar we zijn keihard tegen de muur geknald. We hebben geweldig getalenteerde kandidaten gevonden voor bedrijven, maar op het einde werd het niets. De kandidaten waren te anders, weken te ver af van de norm, waren te verschillend van de mensen die al in het bedrijf werkten. We moeten een kat een kat durven te noemen: voor sommige bedrijven was de samenwerking met WannaWork niet meer dan windowdressing. Zoals bedrijven aan greenwashing doen om zich een milieuvriendelijk imago aan te meten, proberen ze dat ook met diversiteit te doen.’

Intussen had El Kaouakibi blijkbaar geoordeeld dat de nieuwe structuur rond Let’s Go Urban solide genoeg was om zich op de politiek te kunnen gooien. Op 26 mei 2019 werd ze verkozen als Vlaams Parlementslid voor de Open VLD. Al tijdens de zitting waarop de nieuwe Vlaamse regeringsverklaring werd voorgesteld, profileerde ze zich door de oppositie te steunen. Sihame El Kaouakibi had de maiden-zitting van Jan Jambon als Vlaams minister-president compleet verknald. Een insider: ‘Ze realiseerde zich niet hoeveel haat dat heeft opgewekt bij de N-VA.’ Het was enkel wachten op paybacktime.

Voelde ze zelf aan dat het tij aan het keren was? Op de laatste pagina’s van Coming In toont El Kaouakibi zich kwetsbaar: ‘Ik heb in de loop der jaren duizenden mensen ontmoet, een gigantisch netwerk opgebouwd. In mijn gsm stonden ministers en ceo’s. Maar geen vrienden.’ Die heeft ze intussen gevonden. Was het te laat? Op 1 februari meldde Belga dat WannaWork verkocht is aan Copus Group, het moederhuis van Vivaldis Interim. Op 2 februari stelde de Antwerpse handelsrechtbank een bewindvoerder aan en verloor El Kaouakibi voorlopig de controle over Let’s Go Urban, haar kindje. En dat na een klacht van de andere bestuurders. Op de site noemt El Kaouakibi hen ’topmannen en topvrouwen’ die ‘kennis bijbrengen die we zelf niet of te weinig in huis hebben (legal, finance, etc.)’, maar die bovenal ‘ware believers’ zijn die met een positieve, kritisch blik naar onze stappen kijken.’ Schrijnender moet het niet worden.