Robrecht Vanden Thoren: ‘Twee jaar geleden heb ik zowat alle zekerheden in mijn leven verloren’

Robrecht Vanden Thoren gaat binnenkort in première met zijn eerste solo, De hoogste berg. Gecoacht door, onder meer, Wouter Deprez.

Hoe hebt u elkaar gevonden?

Robrecht Vanden Thoren: Wouter zag me in Altijd prijs (2008), een stuk van Arne Sierens over twee jongens die op het punt staan volwassen te worden. Een herkenbare rol voor iemand die tot zijn vijfentwintigste heeft gepuberd. (grijnst) Daarna zei hij me dat ik eens een solo moest maken. Oké, dacht ik toen, als ik eens een dood moment heb in mijn carrière vul ik dat gat met een solo.

U tourt dit najaar met Craquelé van Studio Orka, u bent te zien in Sven Huybrechts’ film Torpedo, u staat op de set van een serie: sterk dat u te midden van al dat werk nog een dood moment hebt gevonden.

Vanden Thoren: Mijn solo is geen keuze maar een noodzaak. Twee jaar geleden heb ik zowat alle zekerheden in mijn leven verloren. Mijn gezelschap Het Kip (dat hij oprichtte met Gilles De Schryver en Yahya Terryn, nvdr) greep onverwacht naast subsidies en werd opgedoekt. En de moeder van mijn zoon verliet me. Van dag op dag, na negen jaar liefde. Ze had een affaire met haar baas en koos voor hem. Daar staat ge dan.

Je moet het doen met mij, in vol ornaat.

Op de affiche staat u aan een bushalte met een kind op de arm, een roze slaapzak, een hond, een speelgoedkasteel, wat koffers en een verwarde blik in de ogen.

Vanden Thoren:(lacht) Probeer zo eens op de bus te raken! Zoals ik daar sta, zo voelde ik me. Plots moest ik het hele huishouden runnen. Eén voordeel: ik kan nu véél beter inschatten hoelang ik met een pak toiletpapier doe. Terwijl ik mijn leven heropbouwde, greep ik naar wat mijn kracht is: vertellen. Ik begon te schrijven over het alleenstaand ouderschap, het feminisme – ik had me erin verdiept nadat ik had beseft dat ik altijd op vrouwen viel die ik uit een moeilijke thuissituatie redde, nu moest ik gered worden – en over de begrafenissen en huwelijken waarop ik speechte.

Dat schrijven was therapeutisch, het stuk is dat níét. Alle te persoonlijke brol heb ik geschrapt. Wat rest, is een stuk over een acteur die een speech oefent voor de trouw van vrienden aan wie hij wil zeggen: ‘Doe het niet.’

Omdat ik even mijn buik vol had van subsidies na wat met Het Kip gebeurd was, maak ik deze voorstelling zonder subsidies en met de hulp van boekingskantoor Live Comedy. En mijn huis staat vol zelfgetimmerde decorstukken, maar uiteindelijk zal ik op een leeg podium staan. Je moet het doen met mij, in vol ornaat. Ik speel een man – een uitvergrote versie van mezelf, ja – die tijd vraagt om te rouwen over zijn verloren liefde.

U beseft dat de solo overal als ‘stand-upcomedy’ aangekondigd wordt?

Vanden Thoren: Ja. Het wórdt ook grappig. En ontroerend. De hoogste berg is theater met wat comedy én cabaret. Ik zong als kind in het jeugdkoor van Opera Vlaanderen, de meest professionele organisatie waar ik ooit heb gewerkt. (grijnst) Ik maak al heel mijn leven liedjes voor mezelf. Nu zing ik er een paar op het toneel.

Zult u zingen over een berg?

Vanden Thoren: Nee. Die titel verwijst naar verschillende dingen. Naar de berg ellende waar elk mens wel eens tegenaan kijkt. Naar mijn hoogtevrees, die na het vertrek van mijn partner een tijdje verdween – alsof ik niet meer bang was om dood te gaan. En naar de Pyreneeën. Mijn partner vertrok net vóór onze vakantie. Ik had een huisje met een zwembad gehuurd. Foert, dacht ik, ik ga alleen. Ik hoopte dat het me goed zou doen, ik wandel graag in de Pyreneeën. Het werkte averechts. Mijn hoofd ontplofte! Dus ging ik surfen op zee. Dat werkte wél.

Ik hoop dat mensen de zaal zullen verlaten zoals ik uit de zee ben gekomen: als herboren.